۱۷۲۰.حميد بن زياد ، از حسن بن محمد بن سماعه ، از وهيب بن حفص ، از ابوبصير ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«رسول خدا صلى الله عليه و آله در نزد عايشه بود در شبِ نوبتش؛ پس عايشه عرض كرد كه : يا رسول اللّه ! چرا نفس خود را به تعب مى اندازى و حال آنكه از برايت آمرزيده شده ، آن چه پيش گذشت از گناهان تو و آن چه بعد از اين باشد . فرمود كه : اى عايشه! آيا بنده اى شاكر نباشم» . و حضرت فرمود كه : «رسول خدا صلى الله عليه و آله بر اطراف انگشتان پاهاى خويش مى ايستاد و به عبادت قيام مى فرمود؛ پس خداى ـ سبحانه و تعالى ـ اين آيه را فرو فرستاد كه : «طه * ما أَنْزَلْنا عَلَيْكَ الْقُرانَ لِتَشْقى»^۱ ؛ يعنى : «اى طه! ـ يا اى ماه شب چهارده! ، يا سوگند به چهارده معصوم! ، يا به طهارت ايشان! ، يا اى محمد! ـ كف پاهاى خود را بر زمين گذار ، كه ما فرو نفرستاديم بر تو قرآن را ، از براى آنكه تو در رنج افتى» .

۱۷۲۱.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد ، از ابن فضّال ، از حسن بن جهم ، از ابواليقظان ، از عبيداللّه بن وليد كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود :«سه چيز است كه به او ، وجود آنها چيزى زيان نمى رساند : يكى دعا در نزد اندوه؛ و ديگرى طلب آمرزش در نزد گناه؛ و سيم شكر در نزد نعمت» .

۱۷۲۲.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از سهل بن زياد ، از يحيى بن مبارك ، از عبداللّه بن جبله ، از معاوية بن وهب ، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود :«هر كه شكر به او عطا شود ، زيادتى به او عطا مى شود . خداى عز و جل مى فرمايد كه : «لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَاَزيدَنَّكُمْ»^۲ ؛ يعنى : «هر آينه اگر شكر كنيد ، البتّه نعمت شما را مى افزايم» . ^۳

۱۷۲۳.ابوعلى اشعرى ، از محمد بن عبدالجبّار ، از صفوان ، از اسحاق بن عمّار ، از دو مردى كه اين حديث را از امام جعفر صادق عليه السلام شنيدند روايت كرده است كه فرمود :«خدا بر هيچ بنده اى نعمتى را انعام نفرموده ، كه آن بنده آن نعمت را به دل خويش بشناسد ، و در ظاهر خدا را به زبان خويش حمد و ستايش كند ، و سخنش تمام شود ، مگر آنكه از براى او به زيادتى امر شود» .

۱۷۲۴.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن خالد ، از بعضى از اصحاب ما ، از محمد بن هشام ، از ميسر ، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود :«شكر نعمت دورى كردن است از محرّمات الهى ، و تمام شكر گفتن مرد است كه : «اَلْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعالَمينَ»^۴ .

۱۷۲۰.حُمَيْدُ بْنُ زِيَادٍ ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ سَمَاعَةَ ، عَنْ وُهَيْبِ بْنِ حَفْصٍ ، عَنْ أَبِي بَصِيرٍ ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام ، قَالَ :«كَانَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله عِنْدَ عَائِشَةَ لَيْلَتَهَا ، فَقَالَتْ : يَا رَسُولَ اللّهِ ، لِمَ تُتْعِبُ نَفْسَكَ وَقَدْ غَفَرَ اللّهُ لَكَ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِكَ وَمَا تَأَخَّرَ؟ فَقَالَ : يَا عَائِشَةُ ، أَ لَا أَكُونُ عَبْداً شَكُوراً؟».
قَالَ : «وَ كَانَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله يَقُومُ عَلى أَطْرَافِ أَصَابِعِ رِجْلَيْهِ ، فَأَنْزَلَ اللّهُ سُبْحَانَهُ وَتَعَالى : «طه ما أَنْزَلْنا عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لِتَشْقى» » .

۱۷۲۱.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ ، عَنْ حَسَنِ بْنِ جَهْمٍ ، عَنْ أَبِي الْيَقْظَانِ ، عَنْ عُبَيْدِ اللّهِ بْنِ الْوَلِيدِ ، قَالَ :
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ عليه السلام يَقُولُ :«ثَلَاثٌ لَا يَضُرُّ مَعَهُنَّ شَيْءٌ : الدُّعَاءُ عِنْدَ الْكَرْبِ ، وَالِاسْتِغْفَارُ عِنْدَ الذَّنْبِ ، وَالشُّكْرُ عِنْدَ النِّعْمَةِ» .

۱۷۲۲.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ ، عَنْ يَحْيَى بْنِ الْمُبَارَكِ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ جَبَلَةَ ، عَنْ مُعَاوِيَةَ بْنِ وَهْبٍ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«مَنْ أُعْطِيَ الشُّكْرَ أُعْطِيَ الزِّيَادَةَ ؛ يَقُولُ اللّهُ عَزَّ وَجَلَّ : «لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ» » .

۱۷۲۳.أَبُو عَلِيٍّ الْأَشْعَرِيُّ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ ، عَنْ صَفْوَانَ ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ ، عَنْ رَجُلَيْنِ مِنْ أَصْحَابِنَا سَمِعَاهُ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«مَا أَنْعَمَ اللّهُ عَلى عَبْدٍ مِنْ نِعْمَةٍ ، فَعَرَفَهَا بِقَلْبِهِ ، وَحَمِدَ اللّهَ ظَاهِراً بِلِسَانِهِ فَتَمَّ كَلَامُهُ ، حَتّى يُؤْمَرَ لَهُ بِالْمَزِيدِ» .

۱۷۲۴.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ هِشَامٍ ، عَنْ مُيَسِّرٍ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«شُكْرُ النِّعْمَةِ اجْتِنَابُ الْمَحَارِمِ ، وَتَمَامُ الشُّكْرِ قَوْلُ الرَّجُلِ : الْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ» .