۱۷۲۹.ابوعلى اشعرى ، از عيسى بن ايّوب ، از على بن مهزيار ، از قاسم بن محمد ، از اسماعيل بن ابوالحسن ، از مردى ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«هر كه خدا نعمتى را بر او انعام كند ، پس آن نعمت را به دل خويش بشناسد ، به حقيقت كه شكر آن را به جا آورده است» .

۱۷۳۰.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از منصور بن يونس ، از ابوبصير روايت كرده است كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام فرمود :«به درستى كه مردى از شما شربت آبى مى نوشد ، بعد از آن خدا را حمد مى كند؛ پس خدا از برايش به همان شربتِ آب ، بهشت را واجب مى گرداند» .
بعد از آن فرمود كه : «كسى ظرف آب را مى گيرد و آن را بر دهان خويش مى گذارد و بسم اللّه مى گويد و آب مى نوشد؛ پس آن ظرف را از دهان دور مى سازد با آنكه هنوز سيراب نشده و خواهش آن دارد؛ پس خدا را حمد مى كند و برمى گردد و مى نوشد ، و باز آن از دهان دور مى سازد و خدا را حمد مى كند و باز مى گردد و مى نوشد ، و باز آن را دور مى سازد و خدا را حمد مى كند؛ پس خداى عز و جل به آن شربتِ آب، بهشت را از برايش واجب مى گرداند» .

۱۷۳۱.ابن ابى عمير ، از حسن بن عطيّه ، از عمر بن يزيد روايت كرده است كه گفت : به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام عرض كردم كه : من از خداى عز و جل سؤال كردم كه مرا مالى روزى كند؛ پس مرا روزى كرد . و خدا را سؤال كردم كه مرا فرزندى روزى كند؛ پس مرا فرزندى روزى كرد . و از او سؤال كردم كه مرا خانه اى روزى كند؛ پس مرا روزى كرد . و مى ترسم كه اين اعطا بر سبيل استدراج باشد كه اندك اندك به ازدياد نعمت مرا به عقوبت خود نزديك گرداند . فرمود كه :«به خدا سوگند كه با حمد خدا استدراج نخواهد بود» .

۱۷۳۲.حسين بن محمد ، از معلىّ بن محمد ، از وشّاء ، از حمّاد بن عثمان روايت كرده است كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام از مسجد بيرون آمد و اسب آن حضرت گم شده بود . فرمود كه :«اگر خدا آن را به من برگرداند ، خدا را شكر مى كنم چنان كه حقّ شكر او باشد» . راوى مى گويد كه : درنگى نفرمود كه آن اسب را به خدمتش آوردند . فرمود : «الحمد اللّه » . كسى به آن حضرت عرض كرد كه : فداى تو گردم! آيا نفرمودى كه خدا را شكر مى كنم چنان كه حقّ شكر او باشد . حضرت صادق عليه السلام فرمود كه : «آيا از من نشنيدى كه گفتم : الحمد اللّه ؟!».

۱۷۲۹.أَبُو عَلِيٍّ الْأَشْعَرِيُّ ، عَنْ عِيسَى بْنِ أَيُّوبَ ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ مَهْزِيَارَ ، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ أَبِي الْحَسَنِ ، عَنْ رَجُلٍ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«مَنْ أَنْعَمَ اللّهُ عَلَيْهِ بِنِعْمَةٍ ، فَعَرَفَهَا بِقَلْبِهِ ، فَقَدْ أَدّى شُكْرَهَا» .

۱۷۳۰.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ ، عَنْ مَنْصُورِ بْنِ يُونُسَ ، عَنْ أَبِي بَصِيرٍ ، قَالَ :
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ عليه السلام :«إِنَّ الرَّجُلَ مِنْكُمْ لَيَشْرَبُ الشَّرْبَةَ مِنَ الْمَاءِ ، فَيُوجِبُ اللّهُ لَهُ بِهَا الْجَنَّةَ».
ثُمَّ قَالَ : «إِنَّهُ لَيَأْخُذُ الْاءِنَاءَ ، فَيَضَعُهُ عَلى فِيهِ فَيُسَمِّي ، ثُمَّ يَشْرَبُ ، فَيُنَحِّيهِ وَهُوَ يَشْتَهِيهِ ، فَيَحْمَدُ اللّهَ ، ثُمَّ يَعُودُ فَيَشْرَبُ ، ثُمَّ يُنَحِّيهِ ، فَيَحْمَدُ اللّهَ ، ثُمَّ يَعُودُ فَيَشْرَبُ ، ثُمَّ يُنَحِّيهِ ، فَيَحْمَدُ اللّهَ ، فَيُوجِبُ اللّهُ ـ عَزَّ وَجَلَّ ـ بِهَا لَهُ الْجَنَّةَ» .

۱۷۳۱.ابْنُ أَبِي عُمَيْرٍ ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَطِيَّةَ ، عَنْ عُمَرَ بْنِ يَزِيدَ ، قَالَ :
قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام : إِنِّي سَأَلْتُ اللّهَ ـ عَزَّ وَجَلَّ ـ أَنْ يَرْزُقَنِي مَالًا ، فَرَزَقَنِي ، وَإِنِّي سَأَلْتُ اللّهَ أَنْ يَرْزُقَنِي وَلَداً ، فَرَزَقَنِي وَلَداً ، وَسَأَلْتُهُ أَنْ يَرْزُقَنِي دَاراً ، فَرَزَقَنِي ، وَقَدْ خِفْتُ أَنْ يَكُونَ ذلِكَ اسْتِدْرَاجاً؟
فَقَالَ :«أَمَا وَاللّهِ ، مَعَ الْحَمْدِ فَلَا» .

۱۷۳۲.الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنِ الْوَشَّاءِ ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ ، قَالَ :
خَرَجَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ عليه السلام مِنَ الْمَسْجِدِ ، وَقَدْ ضَاعَتْ دَابَّتُهُ ، فَقَالَ :«لَئِنْ رَدَّهَا اللّهُ عَلَيَّ ، لَأَشْكُرَنَّ اللّهَ حَقَّ شُكْرِهِ». قَالَ : فَمَا لَبِثَ أَنْ أُتِيَ بِهَا ، فَقَالَ : «الْحَمْدُ لِلّهِ» . فَقَالَ قَائِلٌ لَهُ : جُعِلْتُ فِدَاكَ ، أَ لَيْسَ قُلْتَ : لَأَشْكُرَنَّ اللّهَ حَقَّ شُكْرِهِ؟ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ عليه السلام : «أَ لَمْ تَسْمَعْنِي قُلْتُ : الْحَمْدُ لِلّهِ؟» .