۱۷۳۷.على ، از پدرش ، از هارون بن جهم ، از حفص بن عمر ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«رسول خدا عليه السلام فرمود كه : چون اهل بلاء و صاحبان زحمت را ببينيد ، خدا را ستايش كنيد و به ايشان مشنوانيد؛ زيرا كه آن، ايشان را اندوهناك مى گرداند» .

۱۷۳۸.او ، از عثمان بن عيسى ، از عبداللّه بن مسكان ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه :«رسول خدا صلى الله عليه و آله در سفرى بر ناقه خويش سوار بود و مى رفت ، كه ناگاه فرود آمد و پنج سجده به جا آورد . و چون سوار شد ، صحابه عرض كردند كه : يا رسول اللّه ! ما تو را ديدم كه كارى كردى كه هرگز آن را نكرده بودى؟ فرمود : آرى ، جبرئيل عليه السلام رو به من آورد و مرا از جانب خداى عز و جل به بشارتى چند بشارت داد؛ پس من از براى خدا سجده كردم از روى شكر ، براى هر بشارتى يك سجده» .

۱۷۳۹.از او ، از عثمان بن عيسى ، از يونس بن عمّار ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه فرمود :«چون يكى از شما نعمت خداى عز و جل را به ياد آورد ، رخسار خويش را بر خاك گذارد ، به جهت شكر خدا . او اگر سواره باشد ، فرود آيد و رخسار خود را بر خاك گذارد ، و اگر به جهت خوفِ شهرت بر فرود آمدن قادر نباشد ، رخسار خود را بر قربوس و زين كوبه گذارد؛ پس اگر نتواند ، رخسار خود را بر كف دست خويش گذارد . بعد از آن، خداى ـ تعالى ـ را حمد كند ، بر آن چه بر او انعام فرموده است» .

۱۷۴۰.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از على بن عطيّه ، از هشام بن احمر ، روايت كرده است كه گفت : با امام موسى كاظم عليه السلام در بعضى از نواحى مدينه مى گشتم . ناگاه پاى خود را جمع كرد و از اسبش فرود آمد و بر رو درافتاد سجده كنان ، و سجده را طول داد . بعد از آن، سر از سجده برداشت و بر اسب خويش سوار شد . عرض كردم كه : فداى تو گردم! سجده را طول دادى؟فرمود :«نعمتى را كه خدا به آن بر من انعام فرموده بود به خاطر آوردم؛ پس دوست داشتم كه پروردگار خويش را شكر كنم» .

۱۷۴۱.على ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از ابوعبداللّه صاحب سابرى در آن چه مى دانم يا غير او ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«خداى عز و جل به سوى موسى عليه السلام وحى فرمود كه : اى موسى! آيا شكر كردى چنان كه حقّ شكر من است، و سزاوار است كه به آن نحو به جا آورده شود؟ عرض كرد كه : اى پروردگار من! چگونه تو را شكر كنم، حقّ شكر تو ، و هيچ شكرى نيست كه من تو را به آن شكر كنم ، مگر آنكه تو به آن بر من انعام كرده اى؟! فرمود كه : اى موسى! اكنون مرا شكر كردى ، در هنگامى كه دانستى كه آن شكر ، از من است» .

۱۷۳۷.عَنْهُ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنْ هَارُونَ بْنِ الْجَهْمِ ، عَنْ حَفْصِ بْنِ عُمَرَ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : إِذَا رَأَيْتُمْ أَهْلَ الْبَلَاءِ ، فَاحْمَدُوا اللّهَ ، وَلَا تُسْمِعُوهُمْ ؛ فَإِنَّ ذلِكَ يَحْزُنُهُمْ» .

۱۷۳۸.عَنْهُ ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِيسى ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ مُسْكَانَ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«إِنَّ رَسُولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله كَانَ فِي سَفَرٍ يَسِيرُ عَلى نَاقَةٍ لَهُ إِذَا نَزَلَ فَسَجَدَ خَمْسَ سَجَدَاتٍ ، فَلَمَّا أَنْ رَكِبَ ، قَالُوا : يَا رَسُولَ اللّهِ ، إِنَّا رَأَيْنَاكَ صَنَعْتَ شَيْئاً لَمْ تَصْنَعْهُ؟ فَقَالَ : نَعَمْ ، اسْتَقْبَلَنِي جَبْرَئِيلُ عليه السلام ، فَبَشَّرَنِي بِبِشَارَاتٍ مِنَ اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ، فَسَجَدْتُ لِلّهِ شُكْراً ، لِكُلِّ بُشْرى سَجْدَةً» .

۱۷۳۹.عَنْهُ ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِيسى ، عَنْ يُونُسَ بْنِ عَمَّارٍ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«إِذَا ذَكَرَ أَحَدُكُمْ نِعْمَةَ اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ ، فَلْيَضَعْ خَدَّهُ عَلَى التُّرَابِ شُكْراً لِلّهِ ، فَإِنْ كَانَ رَاكِباً ، فَلْيَنْزِلْ فَلْيَضَعْ خَدَّهُ عَلَى التُّرَابِ ، وَإِنْ لَمْ يَكُنْ يَقْدِرُ عَلَى النُّزُولِ لِلشُّهْرَةِ ، فَلْيَضَعْ خَدَّهُ عَلى قَرَبُوسِهِ ، فَإِنْ لَمْ يَقْدِرْ ، فَلْيَضَعْ خَدَّهُ عَلى كَفِّهِ ، ثُمَّ لْيَحْمَدِ اللّهَ عَلى مَا أَنْعَمَ اللّهُ عَلَيْهِ» .

۱۷۴۰.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ عَطِيَّةَ ، عَنْ هِشَامِ بْنِ أَحْمَرَ ، قَالَ :
كُنْتُ أَسِيرُ مَعَ أَبِي الْحَسَنِ عليه السلام فِي بَعْضِ أَطْرَافِ الْمَدِينَةِ إِذْ ثَنى رِجْلَهُ عَنْ دَابَّتِهِ ، فَخَرَّ سَاجِداً ، فَأَطَالَ وَأَطَالَ ، ثُمَّ رَفَعَ رَأْسَهُ ، وَرَكِبَ دَابَّتَهُ ، فَقُلْتُ : جُعِلْتُ فِدَاكَ ، قَدْ أَطَلْتَ السُّجُودَ؟ فَقَالَ :«إِنَّنِي ذَكَرْتُ نِعْمَةً أَنْعَمَ اللّهُ بِهَا عَلَيَّ ، فَأَحْبَبْتُ أَنْ أَشْكُرَ رَبِّي» .

۱۷۴۱.عَلِيٌّ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ ـ صَاحِبِ السَّابِرِيِّ فِيمَا أَعْلَمُ أَوْ غَيْرِهِ ـ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«أَوْحَى اللّهُ ـ عَزَّ وَجَلَّ ـ إِلى مُوسى عليه السلام : يَا مُوسَى اشْكُرْنِي حَقَّ شُكْرِي ، فَقَالَ : يَا رَبِّ ، وَكَيْفَ أَشْكُرُكَ حَقَّ شُكْرِكَ ، وَلَيْسَ مِنْ شُكْرٍ أَشْكُرُكَ بِهِ إِلَا وَأَنْتَ أَنْعَمْتَ بِهِ عَلَيَّ؟ قَالَ : يَا مُوسَى ، الْانَ شَكَرْتَنِي حِينَ عَلِمْتَ أَنَّ ذلِكَ مِنِّي» .