۱۷۴۲.ابن ابى عمير ، از ابن رئاب ، از اسماعيل بن فضل روايت كرده است كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه :«چون صبح و شام كنى ده مرتبه بگو كه : اَللَّهُمَّ ما أَصْبَحْتُ لى مِنْ نِعْمَةٍ أَوْ عافِيَةٍ فى دينٍ أَوْ دُنْيا فَمِنْكَ وَحْدَكَ ، لا شَريكَ لَكَ ، لَكَ الْحَمْدُ وَلَكَ الشُّكْرُ بِها عَلَىَّ يا رَبِّ حَتّى تَرْضى وَبَعْدَ الرِّضا؛ يعنى : «بار خدايا! آن چه صبح كرده ام كه با من است ، هر ناز و نعمت يا سلامت و عافيت در امر دين يا دنيا ، پس همه آنها از تو است ، در حالتى كه تنهايى و تو را شريكى نيست . و تو را است ستايش و تو را است سپاس ، به سبب آنها بر من . اى پروردگار من! تا آنكه تو خوشنود شوى و بعد از خوشنودى» . و حضرت فرمود : «به درستى كه تو هرگاه اين را بگويى ، به جا آورده اى شكر آن چه را كه خدا به آن بر تو انعام فرموده در آن روز و در آن شب» .
۱۷۴۳.ابن ابى عمير ، از حفص بن بخترى ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«چون نوح عليه السلام صبح مى كرد، اين دعا را كه (در حديث سابق) مذكور شد مى خواند ، و به اين سبب بنده شاكر ناميده شد» . و فرمود كه : «رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه : هر كه خدا را تصديق كند ، نجات يابد» .
۱۷۴۴.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از قاسم بن محمد ، از منقرى ، از سفيان بن عيينه ، از عمّار دُهَنى روايت كرده است كه گفت : شنيدم از حضرت على بن الحسين عليهماالسلام كه مى فرمود :«به درستى كه خدا دوست مى دارد هر دلى را كه اندوهناك باشد ، و هر بنده شاكرى را دوست مى دارد . خداى ـ تبارك و تعالى ـ در روز قيامت به بنده اى از بندگان خود مى فرمايد كه : آيا فلانى را شكر كردى؟ عرض مى كند كه : اى پروردگار من! بلكه تو را شكر كردم . حق تعالى مى فرمايد كه : مرا شكر نكردى ، به جهت آنكه او را شكر نكردى» . بعد از آن حضرت فرمود كه : «شكركننده ترين شما از براى خدا ، شكركننده ترين شما است از براى مردمان» .
49 . باب در بيان خوش خلقى
۱۷۴۵.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از حسن بن محبوب ، از جميل بن درّاج يا صالح ،(بنابر اختلاف نسخ كافى) از محمد بن مسلم ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«به درستى كه كامل ترين مؤمنان از روى ايمان، آن است كه خُلقش از همه ايشان خوش تر باشد» .
