۱۷۵۷.از او ، از عبداللّه حجّال ، از ابوعثمان قابوسى ، از آنكه او را ذكر كرده ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه فرمود :«به درستى كه خداى ـ تبارك و تعالى ـ اخلاقى چند از اخلاق دوستان خويش را به رسم عاريه به دشمنان خود داده، تا دوستانش با دشمنانش در دولت هاى ايشان زندگانى كنند» .
و در روايت ديگر است كه: «اگر اين نبود، دوستى را از براى خدا وا نمى گذاشتند ، مگر آنكه او را مى كشتند» .
۱۷۵۸.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از حمّاد بن عيسى ، از حسين بن مختار ، از علا بن كامل روايت كرده است كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه :«چون با مردم به هم آميزى ، پس اگر بتوانى كه آميزش نكنى با يكى از مردمان ، مگر آنكه دست بلندتر تو كه دست بخشنده است ، بر او باشد ، چنان كن؛ زيرا كه در بنده ى خدا بعضى از تقصير و كوتاهى در امر عبادت مى باشد و او را خلق خوشى مى باشد كه خدا او را به آن خلقى كه دارد ، به درجه روزه دارى كه به عبادت ايستاده باشد ، مى رساند» .
۱۷۵۹.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن ابى عبداللّه ، از پدرش ، از حمّاد بن عيسى ، از حريز بن عبداللّه ، از بحر سقّاء كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام به من فرمود كه :«اى بحر! خوش خلقى باعث سرور و شادى است». پس فرمود : «آيا نمى خواهى كه تو را خبر دهم ، به حديثى كه در دست هيچ يك از اهل مدينه نيست؟ كه هيچ كدام آن را نمى دانند؟». عرض كردم : بلى ، مى خواهم . فرمود : «در بين اينكه رسول خدا صلى الله عليه و آله روزى در مسجد نشسته بود ، ناگاه كنيز بعضى از انصار آمد ، و آن انصارى ايستاده بود؛ پس آن كنيز گوشه جامه حضرت را گرفت ، و رسول خدا صلى الله عليه و آله براى آن كنيز برخاست و آن كنيز هيچ نگفت . و پيغمبر صلى الله عليه و آله به او هيچ نفرمود ، تا آنكه سه مرتبه چنين كرد . و پيغمبر در مرتبه چهارم به جهت او برخاست ، و آن كنيز در پشت سر حضرت بود؛ پس قطعه اى را از جامه حضرت گرفت و برگشت .
مردم به آن كنيز گفتند كه : خدا با تو بكند ، آن چه بايد كرد . سه مرتبه رسول خدا صلى الله عليه و آله را حبس كردى كه به او هيچ نمى گفتى ، و آن حضرت هيچ با تو نمى فرمود . چه حاجت به آن حضرت داشتى؟ گفت : بيمارى داشتيم ، و كسان من مرا فرستادند كه پاره اى از جامه آن حضرت را فرا گيرم كه به آن شفا جوييم ، و چون خواستم كه آن را فرا گيرم ، مرا ديد و برخاست . من شرم كردم كه آن را فرا گيرم ، و آن حضرت مرا ببيند . و ناخوش داشتم كه در باب فرا گرفتن آن ، با حضرت مشورت كنم؛ پس آن پاره را فرا گرفتم».
