۱۸۳۴.ابوعلى اشعرى ، از محمد بن عبدالجبّار ، از ابن فضّال ، از آنكه او را روايت كرده ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه : هر كه سخن خويش را از كار خويش نشمارد يا نپندارد ، گناهان او بسيار و عذابش حاضر است» .

۱۸۳۵.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از نوفلى ، از سكونى ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه : خدا زبان را به عذابى معذّب گرداند كه هيچ عضوى از اعضا را به آن عذاب ، معذّب نكند؛ پس زبان عرض مى كند كه : اى پروردگار من! مرا به عذابى معذّب ساختى كه هيچ عضوى را به آن عذاب ، معذّب نساختى؛ پس به زبان گفته مى شود كه : از تو سخنى بيرون آمد و به همه شرق و غرب زمين رسيد ، و به سبب آن سخن ، خونى كه ريختنش حرام بود و احترامى داشت ، ريخته شد ، و به واسطه آن ، مال صاحب حرمت به غارت رفت ، و فرج حرام پرده حرمتش به جهت آن دريد . سوگند ياد مى كنم به عزّت خويش ، كه هر آينه تو را به عذابى معذّب سازم كه هيچ يك از اعضاى صاحب تو را به آن عذاب ، معذّب نسازم» .

۱۸۳۶.و به همين اسناد روايت كرده است كه فرمود :«رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود : اگر در چيزى شومى و نامباركى باشد ، در زبان خواهد بود» .

۱۸۳۷.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از سهل بن زياد و حسين بن محمد ، از معلىّ بن محمد هر دو ، از وشّاء كه گفت : شنيدم از امام رضا عليه السلام كه مى فرمود :«چون مردى از بنى اسرائيل مى خواست كه عابد شود ، بنا چنين بود كه ده سال پيش از آن خاموش مى شد» .

۱۸۳۸.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد ، از بكر بن صالح ، از غفارى ، از جعفر بن ابراهيم روايت كرده است كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود :«رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه : هر كه جاى سخنِ خويش را از عملش ببيند و آن را از جمله عمل داند ، سخنش كم باشد ، مگر در آن چه خواهد و به كار او آيد» .

۱۸۳۹.ابوعلى اشعرى ، از حسن بن على كوفى ، از عثمان بن عيسى ، از سعيد بن يسار ، از منصور بن يونس ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«در حكمت آل داود است كه بر عاقل لازم است كه عارف و شناسا باشد بروزگار خويش ، و به كار خود رو آورده ، زبان خويش را نگاه دارد» .

۱۸۴۰.محمد بن يحيى ، از محمد بن حسين ، از على بن حسين رباط ، از بعضى از مردان خويش كه راوى حديث ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«پيوسته ، بنده مؤمن نيكوكار نوشته مى شود ، در مدّتى كه ساكت و خاموش باشد؛ پس هرگاه سخن گويد ، نيكوكار يا بدكار نوشته شود» .

۱۸۳۴.أَبُو عَلِيٍّ الْأَشْعَرِيُّ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ ، عَمَّنْ رَوَاهُ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : مَنْ لَمْ يَحْسُبْ كَلَامَهُ مِنْ عَمَلِهِ ، كَثُرَتْ خَطَايَاهُ ، وَحَضَرَ عَذَابُهُ» .

۱۸۳۵.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنِ النَّوْفَلِيِّ ، عَنِ السَّكُونِيِّ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : يُعَذِّبُ اللّهُ اللِّسَانَ بِعَذَابٍ لَا يُعَذِّبُ بِهِ شَيْئاً مِنَ الْجَوَارِحِ ، فَيَقُولُ : أَيْ رَبِّ عَذَّبْتَنِي بِعَذَابٍ لَمْ تُعَذِّبْ بِهِ شَيْئاً؟ فَيُقَالُ لَهُ : خَرَجَتْ مِنْكَ كَلِمَةٌ ، فَبَلَغَتْ مَشَارِقَ الْأَرْضِ وَمَغَارِبَهَا ، فَسُفِكَ بِهَا الدَّمُ الْحَرَامُ ، وَانْتُهِبَ بِهَا الْمَالُ الْحَرَامُ ، وَانْتُهِكَ بِهَا الْفَرْجُ الْحَرَامُ ، وَعِزَّتِي وَجَلَالِي لَأُعَذِّبَنَّكَ بِعَذَابٍ لَا أُعَذِّبُ بِهِ شَيْئاً مِنْ جَوَارِحِكَ» .

۱۸۳۶.وَ بِهذَا الْاءِسْنَادِ ، قَالَ :
قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله :«إِنْ كَانَ فِي شَيْءٍ شُؤْمٌ ، فَفِي اللِّسَانِ» .

۱۸۳۷.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ ؛ وَالْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ جَمِيعاً ، عَنِ الْوَشَّاءِ ، قَالَ :
سَمِعْتُ الرِّضَا عليه السلام يَقُولُ :«كَانَ الرَّجُلُ مِنْ بَنِي إِسْرَائِيلَ إِذَا أَرَادَ الْعِبَادَةَ ، صَمَتَ قَبْلَ ذلِكَ عَشْرَ سِنِينَ» .

۱۸۳۸.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ بَكْرِ بْنِ صَالِحٍ ، عَنِ الْغِفَارِيِّ ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ إِبْرَاهِيمَ ، قَالَ :
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ عليه السلام يَقُولُ :«قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : مَنْ رَأى مَوْضِعَ كَلَامِهِ مِنْ عَمَلِهِ ، قَلَّ كَلَامُهُ إِلَا فِيمَا يَعْنِيهِ» .

۱۸۳۹.أَبُو عَلِيٍّ الْأَشْعَرِيُّ ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ الْكُوفِيِّ ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِيسى ، عَنْ سَعِيدِ بْنِ يَسَارٍ ، عَنْ مَنْصُورِ بْنِ يُونُسَ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«فِي حِكْمَةِ آلِ دَاوُدَ : عَلَى الْعَاقِلِ أَنْ يَكُونَ عَارِفاً بِزَمَانِهِ ، مُقْبِلاً عَلى شَأْنِهِ ، حَافِظاً لِلِسَانِهِ» .

۱۸۴۰.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَيْنِ ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ رِبَاطٍ ، عَنْ بَعْضِ رِجَالِهِ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«لَا يَزَالُ الْعَبْدُ الْمُؤْمِنُ يُكْتَبُ مُحْسِناً مَا دَامَ سَاكِتاً ، فَإِذَا تَكَلَّمَ كُتِبَ مُحْسِناً أَوْ مُسِيئاً» .