۱۸۶۴.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از معاوية بن عمّار ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت : شنيدم از آن حضرت كه مى فرمود :«به درستى كه در آسمان دو فرشته اند كه بر بندگان گماشته اند؛ پس هر كه از براى خدا تواضع كند ، او را بلند گردانند و هر كه تكبّر كند ، او را پست كنند» .

۱۸۶۵.ابن ابى عمير ، از عبدالرحمان بن حجّاج ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«رسول خدا صلى الله عليه و آله در شبانگاه روز پنجشنبه در مسجد قبا روزه گشود و فرمود : آيا هيچ آشاميدنى هست كه بياشامم؟ اوس بن خولى انصارى قدح بزرگى از دوغ كه با عسل به هم آميخته بود به نزد آن حضرت آورد . و چون قدح را بر دهان مبارك گذاشت ، آن را دور ساخت . بعد از آن فرمود : و آشاميدنى كه به يكى از آنها از ديگرى كه با آن است ، اكتفا توان نمود ، من آن را نمى آشامم ، و آن را بر كسى حرام نمى گردانم ، وليكن از براى خدا تواضع مى كنم؛ زيرا كه هر كه از براى خدا تواضع كند ، خدا او را بلند گرداند ، و هر كه تكبّر نمايد ، خدا او را پست سازد ، و هر كه در معيشت خويش ميانه روى پيش گيرد بى اسراف و تنگ گيرى ، خدا او را روزى دهد ، و هر كه اسراف كند ، خدا او را محروم گرداند ، و هر كه مرگ را بسيار ياد كند ، خدا او را دوست دارد» .

۱۸۶۶.حسين بن محمد ، از معلىّ بن محمد ، از حسن بن على وشّاء ، از داود حمّار ، از امام جعفر صادق عليه السلام مثل اين را روايت كرده و گفته است كه :«هر كه خدا را بسيار ياد كند ، خدا او را در بهشت خويش در سايه رحمتش جا دهد» .

۱۸۶۴.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ ، عَنْ مُعَاوِيَةَ بْنِ عَمَّارٍ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ : سَمِعْتُهُ يَقُولُ :«إِنَّ فِي السَّمَاءِ مَلَكَيْنِ مُوَكَّلَيْنِ بِالْعِبَادِ ، فَمَنْ تَوَاضَعَ لِلّهِ رَفَعَاهُ ، وَمَنْ تَكَبَّرَ وَضَعَاهُ» .

۱۸۶۵.ابْنُ أَبِي عُمَيْرٍ ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ الْحَجَّاجِ ، عَنْ أَبِي عَبْدِاللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«أَفْطَرَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله عَشِيَّةَ خَمِيسٍ فِي مَسْجِدِ قُبَا ، فَقَالَ : هَلْ مِنْ شَرَابٍ؟ فَأَتَاهُ أَوْسُ بْنُ خَوَلِيٍّ الْأَنْصَارِيُّ بِعُسِّ مَخِيضٍ بِعَسَلٍ ، فَلَمَّا وَضَعَهُ عَلى فِيهِ نَحَّاهُ ، ثُمَّ قَالَ : شَرَابَانِ يُكْتَفى بِأَحَدِهِمَا مِنْ صَاحِبِهِ ، لَا أَشْرَبُهُ ، وَلَا أُحَرِّمُهُ ، وَلكِنْ أَتَوَاضَعُ لِلّهِ ؛ فَإِنَّ مَنْ تَوَاضَعَ لِلّهِ رَفَعَهُ اللّهُ ، وَمَنْ تَكَبَّرَ خَفَضَهُ اللّهُ ، وَمَنِ اقْتَصَدَ فِي مَعِيشَتِهِ رَزَقَهُ اللّهُ، وَمَنْ بَذَّرَ حَرَمَهُ اللّهُ ، وَمَنْ أَكْثَرَ ذِكْرَ الْمَوْتِ أَحَبَّهُ اللّهُ» .

۱۸۶۶.الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ الْوَشَّاءِ ، عَنْ دَاوُدَ الْحَمَّارِ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، مِثْلَهُ . وَ قَالَ :«مَنْ أَكْثَرَ ذِكْرَ اللّهِ ، أَظَلَّهُ اللّهُ فِي جَنَّتِهِ» .