۱۸۷۱.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن ابى عبداللّه ، از عثمان بن عيسى ، از هارون بن خارجه ، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود :«از جمله تواضع آن است كه مردى در جايى بنشيند كه پست تر از شرف و بزرگوارى او باشد» .

۱۸۷۲.از او ، از ابن فضّال و محسن بن احمد ، از يونس بن يعقوب روايت است كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام به سوى مردى از مردم مدينه نظر فرمود كه از براى عيال خود چيزى خريده و آن را برداشته بود؛ پس چون آن مرد حضرت را ديد از او شرم نمود . حضرت صادق عليه السلام فرمود كه :«اين را از براى عيال خود خريده اى و برداشته اى كه به سوى ايشان برى . بدان و آگاه باش! به خدا سوگند كه اگر ترس مردم مدينه نبود ، دوست مى داشتم كه از براى عيال خود چيزى را بخرم و آن را برداشته به سوى ايشان ببرم» .

۱۸۷۳.از او ، از پدرش ، از عبداللّه بن قاسم ، از عمرو بن ابى المقدام ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه فرمود :«در آن چه خداى عز و جل به سوى داود عليه السلام وحى فرمود اين بود كه : اى داود! چنان كه نزديك ترين مردمان به خدا متواضعانند ، همچنين دورترين مردمان از خدا متكبّرانند» .

۱۸۷۴.از او ، از پدرش ، از على بن حكم روايت است كه آن را مرفوع ساخته به سوى ابوبصير كه گفت : بر ابوالحسن حضرت امام موسى كاظم عليه السلام داخل شدم در سالى كه روح مطهّر امام جعفر صادق عليه السلام در آن قبض شد . و عرض كردم كه : فداى تو گردم! تو را چه مى شود كه گوسفندى را سر بريدى و فلان كس شترى را به جهت قربانى نحر كرد . فرمود :«اى ابامحمد! نوح عليه السلام در كشتى بود ، و در آن بود ، آن چه خدا مى خواست . و آن كشتى پر بود يا مأمور بود به طواف؛ پس در خانه كعبه طواف نمود ، و آن طواف نساء است؛ پس نوح عليه السلام آن را وا گذاشت و افسار آن را رها كرد . بعد از آن، خداى عز و جل به كوه ها وحى فرمود كه : من كشتى بنده خود ، نوح را بر كوهى از شما مى گذارم؛ پس آنها گردن كشى كردند و بلند شدند . و جودى فروتنى نمود ، و جودى كوهى است در نزد شما؛ پس كشتى سينه خود را به آن كوه زد» . حضرت فرمود كه : «نوح عليه السلام در آن هنگام گفت : يا مارى اتقن! و آن به لغت سريانى به اين معنى است كه : اى پروردگار من! امور مرا به اصلاح آور» .
ابوبصير مى گويد كه : گمان كردم كه حضرت امام موسى كاظم عليه السلام به خويش كنايه فرمود .(و مراد اين است كه اشاره كرد به تواضع جودى ، و به آن تواضع ، نفس مقدّس خويش را اراده نمود) .

۱۸۷۱.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِي عَبْدِ اللّهِ ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِيسى ، عَنْ هَارُونَ بْنِ خَارِجَةَ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«إِنَّ مِنَ التَّوَاضُعِ أَنْ يَجْلِسَ الرَّجُلُ دُونَ شَرَفِهِ» .

۱۸۷۲.عَنْهُ ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ وَمُحَسِّنِ بْنِ أَحْمَدَ ، عَنْ يُونُسَ بْنِ يَعْقُوبَ ، قَالَ :
نَظَرَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ عليه السلام إِلى رَجُلٍ مِنْ أَهْلِ الْمَدِينَةِ قَدِ اشْتَرى لِعِيَالِهِ شَيْئاً وَهُوَ يَحْمِلُهُ ، فَلَمَّا رَآهُ الرَّجُلُ اسْتَحْيَا مِنْهُ ، فَقَالَ لَهُ أَبُو عَبْدِ اللّهِ عليه السلام :«اشْتَرَيْتَهُ لِعِيَالِكَ ، وَحَمَلْتَهُ إِلَيْهِمْ؛ أَمَا وَاللّهِ، لَوْ لَا أَهْلُ الْمَدِينَةِ لَأَحْبَبْتُ أَنْ أَشْتَرِيَ لِعِيَالِيَ الشَّيْءَ ، ثُمَّ أَحْمِلَهُ إِلَيْهِمْ» .

۱۸۷۳.عَنْهُ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ الْقَاسِمِ ، عَنْ عَمْرِو بْنِ أَبِي الْمِقْدَامِ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«فِيمَا أَوْحَى اللّهُ ـ عَزَّ وَجَلَّ ـ إِلى دَاوُدَ عليه السلام : يَا دَاوُدُ ، كَمَا أَنَّ أَقْرَبَ النَّاسِ مِنَ اللّهِ الْمُتَوَاضِعُونَ ، كَذلِكَ أَبْعَدُ النَّاسِ مِنَ اللّهِ الْمُتَكَبِّرُونَ» .

۱۸۷۴.عَنْهُ ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ رَفَعَهُ إِلى أَبِي بَصِيرٍ ، قَالَ :
دَخَلْتُ عَلى أَبِي الْحَسَنِ مُوسى عليه السلام فِي السَّنَةِ الَّتِي قُبِضَ فِيهَا أَبُو عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، فَقُلْتُ : جُعِلْتُ فِدَاكَ ، مَا لَكَ ذَبَحْتَ كَبْشاً ، وَنَحَرَ فُلَانٌ بَدَنَةً؟
فَقَالَ :«يَا أَبَا مُحَمَّدٍ ، إِنَّ نُوحاً عليه السلام كَانَ فِي السَّفِينَةِ ، وَكَانَ فِيهَا مَا شَاءَ اللّهُ ، وَكَانَتِ السَّفِينَةُ مَأْمُورَةً ، فَطَافَتْ بِالْبَيْتِ وَهُوَ طَوَافُ النِّسَاءِ ، وَخَلّى سَبِيلَهَا نُوحٌ عليه السلام ، فَأَوْحَى اللّهُ ـ عَزَّ وَجَلَّ ـ إِلَى الْجِبَالِ : أَنِّي وَاضِعٌ سَفِينَةَ نُوحٍ عَبْدِي عَلى جَبَلٍ مِنْكُنَّ ، فَتَطَاوَلَتْ ، وَشَمَخَتْ ، وَتَوَاضَعَ الْجُودِيُّ ـ وَ هُوَ جَبَلٌ عِنْدَكُمْ ـ فَضَرَبَتِ السَّفِينَةُ بِجُؤْجُؤِهَا الْجَبَلَ» . قَالَ : «فَقَالَ نُوحٌ عليه السلام عِنْدَ ذلِكَ : يَا مَارِي ، أَتْقِنْ ، وَهُوَ بِالسُّرْيَانِيَّةِ : يَا رَبِّ ، أَصْلِحْ» .
قَالَ : فَظَنَنْتُ أَنَّ أَبَا الْحَسَنِ عليه السلام عَرَّضَ بِنَفْسِهِ .