۱۸۸۵.از او ، از على بن حسّان ، از آنكه او را ذكر كرده ، از داود بن فرقد ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه فرمود :«سه چيز است كه از نشانه هاى مؤمن است : يكى علمش به خدا ، كه خدا را بشناسند (يا علمش به جهت خدا باشد)؛ و كسى كه با كسى به سبب خدا دوستى كند ، و كسى كه به سبب خدا با كسى دشمنى كند» .
۱۸۸۶.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از هشام بن سالم و حفص بن بخترى ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«به درستى كه مردى شما را دوست مى دارد و آن چه را كه شما بر آن هستيد از امر تشيّع نمى داند و نمى شناسند ، و خدا او را به سبب دوستى با شما داخل بهشت مى گرداند . و مردى شما را دشمن مى دارد و آن چه را كه شما بر آن هستيد نمى شناسد ، و خدا او را به سبب دشمنى با شما در آتش جهنّم داخل مى گرداند» .
۱۸۸۷.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن خالد ، از ابن عزرمى ، از پدرش ، از جابر جعفى ، از امام محمد باقر عليه السلام كه فرمود :«چون خواهى كه بدانى كه در تو خوبى هست ، به دل خويش نظر كن؛ پس اگر امر چنان باشد كه اهل طاعتِ خدا را دوست دارى و اهل معصيت او را دشمن دارى ، در تو خيرى هست ، و خدا تو را دوست مى دارد . هر گاه چنان باشد كه اهل طاعت خدا را دشمن ، و اهل معصيت او را دوست مى دارى ، در تو خيرى نيست ، و خدا تو را دشمن مى دارد . و هر مردى محشور مى شود با كسى كه او را دوست دارد» .
۱۸۸۸.از او ، از ابوعلى واسطى ، از حسين بن ابان ، از آنكه او را ذكر كرده ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت است كه فرمود :«اگر مردى ، مردى را از براى خدا دوست دارد ، خدا او را بر دوستى كه به آن مرد دارد ثواب دهد ، و هر چند كه آن محبوب ، در علمِ خدا از اهل جهنّم باشد . و اگر مردى ، مردى را از براى خدا دشمن دارد ، خدا او را بر دشمنى كه با آن مرد دارد ثواب دهد ، و هر چند كه آن مبغوض ، در علم خدا از اهل بهشت باشد» .
۱۸۸۹.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از حسين بن سعيد ، از نضر بن سويد ، از يحيى حلبى ، از بشير كناسى ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«گاهى دوستى در راه خدا و رسول او باشد ، و گاهى دوستى در امر دنيا باشد؛ پس آن چه در راه خدا و رسول او باشد ، ثواب آن بر خدا است ، و آن چه در امر دنيا باشد ، هيچ نيست» .
