65 . باب در بيان تعجيل و شتافتن در فعل خير و كردار نيك ، يا كردن آن چه نيكو باشد
۱۹۳۷.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از على بن نعمان روايت كرده است كه گفت : حديث كرد مرا حمزة بن حمران و گفت كه : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود :«چون يكى از شما كار خوبى را قصد كند كه به جا آورد ، بايد كه آن را به تأخير نيندازد؛ زيرا كه بنده بسا است كه نماز را به جا مى آورد ، يا روزى را روزه مى گيرد ، پس به او گفته مى شود كه : بعد از اين، آن چه خواهى بكن ، كه تو آمرزيده شدى» .
۱۹۳۸.از او ، از على بن حكم ، از ابوجميله روايت است كه گفت ، امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه :«روز خويش را به خوبى بگشاييد و آغاز كنيد ، و در اوّل آن عمل خيرى را بر حافظان اعمال خويش املاء كنيد (و به زبان قلم ايشان دهيد) ، و در آخر آن نيز عمل خيرى را بر ايشان املاء كنيد ، تا آن چه در ميانه اينها است از براى شما آمرزيده شود . انشاء اللّه »؛ يعنى اگر خدا بخواهد .
۱۹۳۹.از او ، از ابن ابى عمير ، از مرازم بن حكيم ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه فرمود:«پدرم مى فرمود كه : چون قصد كار خوبى كردى، مبادرت كن و زود به عمل آور؛ زيرا كه تو نمى دانى كه چه روى خواهد داد» .
۱۹۴۰.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از ابن اذينه ، از زراره ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود : به درستى كه خدا دوست مى دارد از كار خوب، آن چه را كه در آن تعجيل شود» .
۱۹۴۱.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن خالد ، از على بن حكم ، از ابان بن عثمان ، از بشير بن يسار ، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود :«چون چيزى را از خوبى اراده كنى ، آن را به تأخير مينداز؛ زيرا كه بنده روز گرمى را روزه مى گيرد ، و به آن روزه آن چه را كه در نزد خدا است اراده دارد ، نه امر دنيوى ، و به سبب آن خدا او را از آتش جهنّم آزاد مى گرداند . و كم مشمار آن چه را كه به واسطه آن به سوى خداى عز و جل تقرّب جسته مى شود ، و هر چند كه نصف يك دانه خرما باشد» .
۱۹۴۲.از او ، از ابن فضّال ، از ابن بكير ، از بعضى از اصحاب ما ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه فرمود :«هر كه كار خوبى را قصد كند كه به جا آورد ، بايد كه در آن تعجيل كند و آن را به تأخير نيفكند؛ زيرا كه بنده بسا است كه عمل خيرى را به جا مى آورد؛ پس خداى ـ تبارك و تعالى ـ مى فرمايد كه : تو را آمرزيدم ، و هرگز چيزى از گناه را بر تو نمى نويسم . و هر كه گناهى را قصد كند ، بايد كه آن را به عمل نياورد؛ زيرا كه بسا است كه بنده اى گناهى مى كند و پروردگار ـ سبحانه و تعالى ـ او را مى بيند؛ پس مى فرمايد كه : به عزّت و جلال خويش سوگند ياد مى كنم كه بعد از اين گناه ، هرگز تو را نمى آمرزم» .
