۱۹۶۴.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد ، از محمد بن سنان ، از خالد بن نافع ، جامه سابرى فروش ، از يوسف بزّاز روايت كرده است كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود :«هرگز دو كس در امرى با يكديگر خلاف نكردند كه يكى از ايشان صاحب خود را انصاف دهد و او قبول نكند ، مگر آنكه خدا او را يارى دهد ، و بر صاحبش غالب گرداند» .
۱۹۶۵.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد ، از ابن محبوب ، از ابوايّوب ، از محمد بن قيس ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«به درستى كه خدا را بهشتى است كه در آن داخل نمى شوند ، مگر سه كس ، كه يكى از ايشان كسى است كه در باب خود ، ـ و بنابر بعضى از نسخ ، بر نفس خود ـ به حق حكم كند» .
۱۹۶۶.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از حمّاد ، از حلبى ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«عدل، شيرين تر است از آبى كه تشنه اى كه از غايت تشنگى لبهايش خشكيده باشد ، به آن رسد . و عدل، بسيار وسيع و گشاده است ، هرگاه در آن عدالت شود ، اگرچه كم باشد» .
67 . باب در بيان بى نيازى جستن از مردمان
۱۹۶۷.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از حسن بن محبوب ، از عبداللّه بن سنان ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«شرف و بزرگوارى مؤمن ، ايستادنش به عبادت است در شب ، و عزّتش ، بى نيازى جستن او است از مردمان» .
۱۹۶۸.على بن ابراهيم ، از پدرش و على بن محمد قاسانى هر دو ، از قاسم بن محمد ، از سليمان بن داود منقرى ، از حفص بن غياث روايت كرده است كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه :«چون يكى از شما خواهد كه از پروردگار خويش چيزى را سؤال نكند ، مگر آنكه به او عطا فرمايد ، بايد كه از همه مردمان نوميد باشد و او را اميدى نباشد ، مگر در نزد خدا؛ پس هرگاه خداى عز و جل اين را از دل او بداند ، چيزى را از خدا نخواهد ، مگر آنكه به او عطا فرمايد» .
