۲۰۴۱.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از عبداللّه بن ابان ، از وصّافى روايت كرده است كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه :«پيران و بزرگان خويش را تعظيم كنيد و بزرگ داريد ، و با خويشان بپيونديد . و چنان نيست كه شما به ايشان بپيونديد به چيزى كه بهتر باشد از باز داشتن آزار از ايشان ، كه ايشان را اذيّت نكنيد» .
72 . باب در بيان برادرى مؤمنان با يكديگر
۲۰۴۲.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن خالد ، از عثمان بن عيسى ، از مفضّل بن عمر كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه :«اِنَّما الْمُؤمِنُونَ اِخْوَةٌ» ۱ ، جز اين نيست كه مؤمنان برادران يك پدرى و يك مادرى اند ، و چون بر مردى از ايشان رگى زده شود ، يا آن رگ به شدّت حركت كند ، ديگران از برايش بيدار خوابى مى كشند» .
۲۰۴۳.از او ، از پدرش ، از فضالة بن ايّوب ، از عمر بن ابان ، از جابر جعفى روايت است كه گفت : در پيش روى امام محمد باقر عليه السلام درهم كشيده شدم و گرفتگى به هم رسانيدم؛ پس عرض كردم كه : فداى تو گردم! بسا است كه اندوهناك مى شوم ، بى آنكه مصيبتى به من رسد يا امرى بر من فرود آيد ، تا آنكه كسان و آشنايان من ، اندوه را در روى من مى شناسند و مى فهمند . فرمود :«آرى ، اى جابر! به درستى كه خداى عز و جل مؤمنان را از طينت و سرشت بهشت ها آفريد ، و در ايشان از نسيم و باد روح خود جارى گردانيد ، و از براى همين ، مؤمن برادر پدرى و مادرى مؤمن است؛ پس هرگاه در شهرى از شهرها اندوهى به روحى از آن روح ها برسد ، اين روح اندوهناك شود؛ زيرا كه اين روح از جمله آن روح ها است و به هم پيوسته اند» .
۲۰۴۴.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از ابن فضّال ، از على بن عقبه ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«مؤمن برادر مؤمن است ، و ديده بان و جاسوس او در خيرات ، و رهنماى او كه با او خيانت نمى كند ، و بر او ستم نمى كند ، و او را عيب نمى كند ، و او را وعده اى نمى دهد كه آن را خلف كند» .
۲۰۴۵.محمد بن يحيى روايت كرده است ، از احمد بن محمد بن عيسى و چند نفر از اصحاب ما ، از سهل بن زياد و هر دو ، از ابن محبوب ، از على بن رئاب ، از ابوبصير كه گفت : شنيدم از امام محمد باقر عليه السلام كه مى فرمود :«مؤمن برادر مؤمن است و مانند يك تن اند ، اگر از عضوى از آن بنالد ، به واسطه علّتى كه دارد ، دردِ آن را در باقى تن خويش بيابد . و روح هاى دو مؤمن ، از يك روح است . و به درستى كه اتّصال و پيوستگى روح مؤمن به روح خدا ، سخت تر است از اتّصال تيغ و روشنى آفتاب به جرم آن» . ۲
