۱۴۸۶.و به همين اسناد روايت است كه گفت : سؤال كردم از قول خداى عز و جل :«اِلّا مَنْ أَتَى اللّهَ بِقَلبٍ سَليمٍ»۱؛ يعنى :«روزى كه مال و پسران سود ندهند ، مگر كسى را كه بيايد خدا را با دلى سالم؛ يعنى درست و رهيده ».
و حضرت فرمود : «دل سليم آن است كه پروردگار خويش را ملاقات مى كند ، و در آن دوستى كسى غير از خدا نيست . و هر دلى كه در آن شرك يا شكى باشد ، فرومايه و افتاده است . و جز اين نيست كه مراد خدا اين است كه بيايد در نزد خدا با زهد و بى رغبتى در دنيا ، كه در دنيا از حبّ آن سالم باشد ، تا دل هاى ايشان از براى آخرت و تحصيل آن فارغ باشد» .
۱۴۸۷.و به همين اسناد ، از سفيان بن عينيه ، از سدّىّ ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت است كه فرمود :«هيچ بنده اى چهل روز ايمان به خدا را خالص نگردانيد ، يا فرمود : هيچ بنده اى چهل روز ياد خدا را نيكو نكرد ، مگر آنكه خدا او را زاهد و بى رغبت در دنيا گردانيد ، و او را به درد دنيا و دواى آن بينا كرد ، و حكمت را در دلش ثابت نمود ، و زبانش را با آن گويا فرمود» . بعد از آن، اين آيه را تلاوت كرد كه : «اِنّ الَّذينَ اتَّخَذُوا الْعِجلَ سَيَنالُهُمْ غَضَبٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَذِلَّةٌ فىِ الْحَيوةِ الدُّنْيا وَكَذلِكَ نَجزِى الْمُفْتَريَنَ»۲ ؛ يعنى : «به درستى كه آنان كه فرا گرفتند گوساله را و آن را خداى خويش گردانيدند ، زود باشد كه برسد ايشان را خشم سختى از جانب پروردگار ايشان ، و خوارى بزرگى در زندگانى دنيا ، و همچنان كه جزا داديم گوساله پرستان را ، جزا خواهيم داد دروغ بافندگان را» .
و حضرت فرمود : «پس هيچ صاحب بدعتى را نمى بينى ، مگر خوار ، و هيچ دروغگويى را نمى بينى كه بر خداى عز و جل و بر رسول او و بر اهل بيت آن حضرت ـ صلى الله عليهم ـ افترا بندد ، مگر حقير و بى مقدار» .
