۲۱۰۶.از او ، از اسماعيل بن مهران ، از ايمن بن محرز ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه فرمود :«رسول خدا صلى الله عليه و آله هرگز با مردى مصافحه نفرمود كه دست خود را بكشد ، تا آنكه آن كس دست خود را از دست آن حضرت مى كشيد» .

۲۱۰۷.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از حمّاد ، از ربعى ، از زراره ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه گفت : شنيدم از آن حضرت كه مى فرمود :«به درستى كه خداى عز و جلبه وصف درنيايد ، و چگونه به وصف درآيد ، و حال آنكه در كتاب خويش فرموده كه : «وَما قَدَرُوا اللّهَ حَقَّ قَدْرِهِ»^۱ ؛ پس خدا به اندازه اى وصف نشود ، مگر آنكه از آن بزرگ تر باشد . ^۲ و به درستى كه پيغمبر صلى الله عليه و آله به وصف درنيايد ، و چگونه به وصف درآيد بنده اى كه خدا او را به هفت حجاب محجّب ساخته ، و فرمانبردارى او را در زمين چون فرمانبردارى خويش در آسمان قرار داده است ^۳ و فرموده كه : «ما اتاكُمْ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَما نَهاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا»^۴ . و حضرت فرمود كه : هر كه اين را اطاعت كند ، مرا اطاعت كرده ، و هر كه او را نافرمانى كند ، مرا نافرمانى كرده است ، و امر دين را به او مفوّض فرمود . و به درستى كه ما به وصف درنياييم ، و چگونه به وصف درآيند گروهى كه خدا رجس را از ايشان برداشته ـ و مراد از آن رجس شكّ است ـ . و مؤمن به وصف درنمى آيد . و به درستى كه مؤمن برادر خويش را ملاقات مى كند و با يكديگر مصافحه مى كنند؛ پس خدا پيوسته به سوى ايشان نظر مى كند ، و گناهان از روى هاى ايشان فرو مى ريزد ، چنان كه برگ از درخت فرو ريزد» .

۲۱۰۶.عَنْهُ ، عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ مِهْرَانَ ، عَنْ أَيْمَنَ بْنِ مُحْرِزٍ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«مَا صَافَحَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله رَجُلاً قَطُّ ، فَنَزَعَ يَدَهُ حَتّى يَكُونَ هُوَ الَّذِي يَنْزِعُ يَدَهُ مِنْهُ» .

۲۱۰۷.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنْ حَمَّادٍ ، عَنْ رِبْعِيٍّ ، عَنْ زُرَارَةَ ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام ، قَالَ : سَمِعْتُهُ يَقُولُ :«إِنَّ اللّهَ ـ عَزَّ وَجَلَ ـ لَا يُوصَفُ ، وَكَيْفَ يُوصَفُ وَقَالَ فِي كِتَابِهِ : «وَ ما قَدَرُوا اللّهَ حَقَّ قَدْرِهِ» ؟ فَلَا يُوصَفُ بِقَدَرٍ إِلَا كَانَ أَعْظَمَ مِنْ ذلِكَ .
وَ إِنَّ النَّبِيَّ صلى الله عليه و آله لَا يُوصَفُ ، وَكَيْفَ يُوصَفُ عَبْدٌ احْتَجَبَ اللّهُ ـ عَزَّ وَجَلَّ ـ بِسَبْعٍ ، وَجَعَلَ طَاعَتَهُ فِي الْأَرْضِ كَطَاعَتِهِ فِي السَّمَاءِ ، فَقَالَ : «وَ ما آتاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَما نَهاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا» وَمَنْ أَطَاعَ هذَا فَقَدْ أَطَاعَنِي ، وَمَنْ عَصَاهُ فَقَدْ عَصَانِي ، وَفَوَّضَ إِلَيْهِ؟
وَ إِنَّا لَا نُوصَفُ ، وَكَيْفَ يُوصَفُ قَوْمٌ رَفَعَ اللّهُ عَنْهُمُ الرِّجْسَ وَهُوَ الشَّكُّ .
وَ الْمُؤْمِنُ لَا يُوصَفُ ، وَإِنَّ الْمُؤْمِنَ لَيَلْقى أَخَاهُ ، فَيُصَافِحُهُ ، فَلَا يَزَالُ اللّهُ يَنْظُرُ إِلَيْهِمَا ، وَالذُّنُوبُ تَتَحَاتُّ عَنْ وُجُوهِهِمَا كَمَا يَتَحَاتُّ الْوَرَقُ عَنِ الشَّجَرِ» .