۲۱۰۸.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از على بن نعمان ، از فضيل بن عثمان ، از ابوعبيده روايت كرده است كه گفت : شنيدم از امام محمد باقر عليه السلام كه مى فرمود :«چون دو مؤمن به هم رسند و با يكديگر مصافحه كنند ، خدا روى خود را به ايشان آورد ، و گناهان از روى هاى ايشان فرو ريزد تا از هم جدا شوند» .

۲۱۰۹.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از نوفلى ، از سكونى ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«با يكديگر مصافحه كنيد؛ زيرا كه مصافحه كينه ديرينه را مى برد» .

۲۱۱۰.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از سهل بن زياد ، از جعفر بن محمد اشعرى ، از ابن قداح ، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود :«پيغمبر صلى الله عليه و آله حذيفه را ملاقات كرد؛ پس پيغمبر صلى الله عليه و آله دست خويش را كشيد و پيش آورد ، و حذيفه دست خود را نگاه داشت و پيش نياورد؛ پس پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمود : اى حذيفه! من دست خويش را به سوى تو گشودم و دراز نمودم ، و تو دست خود را از من باز داشتى . حذيفه عرض كرد كه : يا رسول اللّه ! هر كسى به دست تو رغبت دارد و خواهان مصافحه با تو مى باشد ، وليكن من جنب بودم ، و لهذا دوست نداشتم كه دستم به دست مباركت برسد و حال آنكه من جنب باشم . پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمود : آيا نمى دانى كه چون دو مسلمان به هم رسند و با يكديگر مصافحه كنند ،گناهان ايشان فرو مى ريزد ، چنان كه برگ درخت فرو ريزد» .

۲۱۱۱.حسين بن محمد بن ، از احمد بن اسحاق ، از بكر بن محمد ، از اسحاق بن عمّار روايت كرده است كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام فرمود :«به درستى كه هيچ كس قدر و اندازه خداى عز و جل را نمى شناسد ، و همچنين كسى قدر پيغمبر او را نمى شناسد و مرتبه آن حضرت را نمى داند ، و همچنين كسى قدر مؤمن را نمى شناسد؛ زيرا كه مؤمن برادرش را ملاقات مى كند و با يكديگر مصافحه مى كنند ، پس خداى ـ تعالى ـ به سوى ايشان نظر مى كند ، و گناهان از روى هاى ايشان فرو مى ريزد تا از هم جدا شوند ، چنان كه باد سخت برگ را از درخت فرو مى ريزد» .

۲۱۰۸.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسى ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ النُّعْمَانِ ، عَنْ فُضَيْلِ بْنِ عُثْمَانَ ، عَنْ أَبِي عُبَيْدَةَ ، قَالَ :
سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ عليه السلام يَقُولُ :«إِذَا الْتَقَى الْمُؤْمِنَانِ فَتَصَافَحَا ، أَقْبَلَ اللّهُ بِوَجْهِهِ عَلَيْهِمَا ، وَتَتَحَاتُّ الذُّنُوبُ عَنْ وُجُوهِهِمَا حَتّى يَفْتَرِقَا» .

۲۱۰۹.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنِ النَّوْفَلِيِّ ، عَنِ السَّكُونِيِّ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«تَصَافَحُوا ؛ فَإِنَّهَا تَذْهَبُ بِالسَّخِيمَةِ» .

۲۱۱۰.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْأَشْعَرِيِّ ، عَنِ ابْنِ الْقَدَّاحِ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«لَقِيَ النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله حُذَيْفَةَ ، فَمَدَّ النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله يَدَهُ ، فَكَفَّ حُذَيْفَةُ يَدَهُ ، فَقَالَ النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله : يَا حُذَيْفَةُ ، بَسَطْتُ يَدِي إِلَيْكَ ، فَكَفَفْتَ يَدَكَ عَنِّي؟ فَقَالَ حُذَيْفَةُ : يَا رَسُولَ اللّهِ ، بِيَدِكَ الرَّغْبَةُ ، وَلكِنِّي كُنْتُ جُنُباً ، فَلَمْ أُحِبَّ أَنْ تَمَسَّ يَدِي يَدَكَ وَأَنَا جُنُبٌ ، فَقَالَ النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله : أَ مَا تَعْلَمُ أَنَّ الْمُسْلِمَيْنِ إِذَا الْتَقَيَا ، فَتَصَافَحَا ، تَحَاتَّتْ ذُنُوبُهُمَا كَمَا يَتَحَاتُّ وَرَقُ الشَّجَرِ» .

۲۱۱۱.الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ إِسْحَاقَ ، عَنْ بَكْرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ ، قَالَ :
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ عليه السلام :«إِنَّ اللّهَ ـ عَزَّ وَجَلَّ ـ لَا يَقْدِرُ أَحَدٌ قَدْرَهُ ، وَكَذلِكَ لَا يَقْدِرُ قَدْرَ نَبِيِّهِ ، وَكَذلِكَ لَا يَقْدِرُ قَدْرَ الْمُؤْمِنِ ؛ إِنَّهُ لَيَلْقى أَخَاهُ ، فَيُصَافِحُهُ ، فَيَنْظُرُ اللّهُ إِلَيْهِمَا ، وَالذُّنُوبُ تَتَحَاتُّ عَنْ وُجُوهِهِمَا حَتّى يَفْتَرِقَا ، كَمَا يَتَحَاتُّ الرِّيحَ الشَّدِيدَةَ الْوَرَقُ عَنِ الشَّجَرِ» .