۲۱۲۴.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از على بن حكم ، از مستورد نخعى ، از آنكه او را روايت كرده ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«به درستى كه جماعتى از فرشتگان كه در آسمانند مطّلع مى شوند و نظر مى كنند به سوى يك كس و دو كس و سه كس ، در حالى كه ايشان فضل و افزونى آل محمد را ياد مى كنند» . حضرت فرمود : «پس فرشتگان مى گويند كه : آيا به سوى اين گروه نظر نمى كنيد كه با وجود [دوستان ]كمى كه دارند و بسيارى دشمنان ايشان ، فضل آل محمد را شرح و بيان مى كنند؟» فرمود : «پس طائفه اى ديگر از فرشتگان مى گويند كه : «ذلِكَ فَضْلُ اللّهِ يُؤْتيهِ مَنْ يَشآءُ وَ اللّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظيمِ»۱ ؛ يعنى : «اين فضل و افزونى از جانب خدا است كه آن را عطا مى كند به هر كه خواسته باشد ، و خدا صاحب افزونى و فضل بزرگ است» .
۲۱۲۵.از او ، از احمد بن محمد ، از ابن فضّال ، از ابن مسكان ، از ميسّر ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت است كه گفت : حضرت به من فرمود كه :«آيا خلوت مى كنيد و حديث ما را ذكر مى كنيد و آن چه خواهيد، مى گوييد؟» عرض كردم : آرى ، به خدا سوگند كه ما خلوت مى كنيم و حديث شما را ياد مى نماييم و آن چه خواهيم، مى گوييم؛ پس فرمود : «بدان! به خدا سوگند كه بسيار دوست مى دارم كه من در بعضى از اين مواضع با شما باشم . آگاه باش! به خدا سوگند كه من بوى شما و روح هاى شما را دوست مى دارم ، و به درستى كه شما بر دين خدا و دين فرشتگان اوييد؛ پس به سبب پارسايى و كوشش در عبادت ، (مرا يا خود را) يارى كنيد» .
۲۱۲۶.حسين بن محمد ، و محمد بن يحيى هر دو روايت كرده اند ، از على بن سعيد ، از محمد بن مسلم ، از احمد بن زكريّا ، از محمد بن خالد بن ميمون ، از عبداللّه بن سنان ، از غياث بن ابراهيم ، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود :«هرگز سه نفر از مؤمنان و بيشتر در جايى جمع نشده اند ، مگر آنكه از فرشتگان ، مانند ايشان در آنجا حاضر شده اند؛ پس اگر دعاى خيرى كنند و چيز خوبى را از خدا طلبند ، فرشتگان آمين گويند ، و اگر از بدى و ناخوشى به خدا پناه خواهند ، ايشان خدا را مى خوانند و دعا مى كنند كه آن بلاى را از ايشان بگرداند ، و اگر حاجتى را سؤال كنند ، به سوى خدا شفاعت مى كنند و از آن جناب مى خواهند كه آن حاجت را روا كند . و هرگز سه كس از منكران در جايى جمع نشده اند ، مگر آنكه ده برابر ايشان از شياطين در آنجا حاضر مى شوند؛ پس اگر سخن گويند ، شياطين به سخنى كه مانند سخن ايشان باشد تكلّم مى نمايند ، و چون بخندند ، با ايشان مى خندند ، و چون در دوستان خدا افتند و در باب ايشان سخنان بد گويند ، با ايشان موافقت كنند و در ايشان افتند؛ پس هر كه از مؤمنان به مصاحبت ايشان مبتلى شود ، هرگاه در اين امر فرو روند ، برخيزد ، و شريك شيطان و همنشين او نباشد؛ زيرا كه چيزى تاب مقاومت با خشم خداى عز و جل ]را [ندارد ، و در برابر آن نمى تواند ايستاد ، و هيچ چيز لعنت او را رد نمى توان نمود» پس آن حضرت ـ صلوات اللّه عليه ـ فرمود كه : «اگر نتواند برخيزد ، بايد در دل خويش انكار كند و برخيزد ، و اگرچه به قدر دوشيدن گوسفند يا زمان ميان دو دوشيدن شتر باشد» (چه در وقت دوشيدن شتر اندك زمانى صبر مى كنند ، و بچّه آن را سُر مى دهند كه شير خورد تا شتر به شير آيد) .
