۲۱۲۹.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن خالد ، از پدرش ، از مردى از اهل كوفه كه مكنّى است به ابومحمد ، از عمرو بن شمر ، از جابر ، از امام محمد باقر عليه السلام كه فرمود :«تبسّم و لب خنده مرد در روى برادرش حسنه است ، و صرف كردن خار و خاشاك كه در چشم مى افتد و گردانيدن امثال آن از برادر دينى حسنه است ، و خدا پرستيده نشد به چيزى كه در نزد او دوست تر باشد از ادخال سرور بر مؤمن» .

۲۱۳۰.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از محمد بن سنان ، از عبداللّه بن مسكان ، از عبيد اللّه بن وليد وصّافى روايت كرده است كه گفت : شنيدم از امام محمد باقر عليه السلام كه مى فرمود :«به درستى كه در آن چه خداى عز و جل با بنده خود موسى عليه السلام راز گفت اين بود كه فرمود : به درستى كه مرا بندگانى چندند كه بهشت خويش را از براى ايشان مباح مى گردانم و ايشان را در آن حاكم مى سازم . عرض كرد كه : اى پروردگار من! آن گروهى كه تو بهشت خود را از براى ايشان مباح مى كنى و ايشان را در آن حاكم مى گردانى ، كيانند؟ فرمود كه : هر كه سرور را بر مؤمنى داخل كند» . بعد از آن، حضرت باقر عليه السلام فرمود كه : «مؤمنى در مملكت پادشاهِ جبّارى ستمكار بود؛ پس آن جبّار در گرفتن و اذيّت رسانيدن به او حريص شد . مؤمن از آن جبّار گريخت و به جانب بلاد مشركان رفت و بر مردى از اهل شرك فرود آمد . آن مشرك او را جاى داد و با او مدارايى و مهربانى نمود و او را ميهمانى كرده ، ميزبان او بود؛ پس در هنگامى كه آن مشرك را مرگ در رسيد، خداى عز و جل به سوى او وحى فرمود كه : به عزّت و جلال خود سوگند ياد مى كنم كه اگر تو را در بهشت جا و مسكنى مى بود، هر آينه تو را در آن ساكن مى گردانيدم ، وليكن بهشت حرام است بر كسى كه بميرد و مشرك باشد به من و از براى من شريكى را اعتقاد داشته باشد . اى آتش! او را بترسان ، وليكن او را آزار مرسان ، و روزيش در دو طرف روز ـ يعنى صبح و شام ـ به او عطا مى شود» . عرض كردم كه : آن روزى از بهشت مى آيد؟ فرمود كه : «از آنجا كه خدا مى خواهد مى آيد» .

۲۱۳۱.از او ، از بكر بن صالح ، از حسن بن على ، از عبداللّه بن ابراهيم ، از على بن ابى على ، از امام جعفر صادق ، از پدرش ، از حضرت على بن الحسين عليهم السلام روايت است كه فرمود :«رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود : به درستى دوست ترين اعمال به سوى خداى ـ تعالى ـ ادخال سرور و شادى است بر مؤمن» .

۲۱۲۹.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنْ رَجُلٍ مِنْ أَهْلِ الْكُوفَةِ ـ يُكَنّى أَبَا مُحَمَّدٍ ـ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ ، عَنْ جَابِرٍ ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام ، قَالَ :«تَبَسُّمُ الرَّجُلِ فِي وَجْهِ أَخِيهِ حَسَنَةٌ ، وَصَرْفُ الْقَذى عَنْهُ حَسَنَةٌ ، وَمَا عُبِدَ اللّهُ بِشَيْءٍ أَحَبَّ إِلَى اللّهِ مِنْ إِدْخَالِ السُّرُورِ عَلَى الْمُؤْمِنِ» .

۲۱۳۰.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسى ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ مُسْكَانَ ، عَنْ عُبَيْدِ اللّهِ بْنِ الْوَلِيدِ الْوَصَّافِيِّ ، قَالَ :
سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ عليه السلام يَقُولُ :«إِنَّ فِيمَا نَاجَى اللّهُ ـ عَزَّ وَجَلَّ ـ بِهِ عَبْدَهُ مُوسى عليه السلام قَالَ : إِنَّ لِي عِبَاداً أُبِيحُهُمْ جَنَّتِي ، وَأُحَكِّمُهُمْ فِيهَا ، قَالَ : يَا رَبِّ ، وَمَنْ هؤُلَاءِ الَّذِينَ تُبِيحُهُمْ جَنَّتَكَ وَتُحَكِّمُهُمْ فِيهَا؟ قَالَ : مَنْ أَدْخَلَ عَلى مُؤْمِنٍ سُرُوراً».
ثُمَّ قَالَ : «إِنَّ مُؤْمِناً كَانَ فِي مَمْلَكَةِ جَبَّارٍ ، فَوَلَعَ بِهِ ، فَهَرَبَ مِنْهُ إِلى دَارِ الشِّرْكِ ، فَنَزَلَ بِرَجُلٍ مِنْ أَهْلِ الشِّرْكِ ، فَأَظَلَّهُ وَأَرْفَقَهُ وَأَضَافَهُ ، فَلَمَّا حَضَرَهُ الْمَوْتُ أَوْحَى اللّهُ ـ عَزَّ وَجَلَّ ـ إِلَيْهِ : وَعِزَّتِي وَجَلَالِي ، لَوْ كَانَ لَكَ فِي جَنَّتِي مَسْكَنٌ لَأَسْكَنْتُكَ فِيهَا ، وَلكِنَّهَا مُحَرَّمَةٌ عَلى مَنْ مَاتَ بِي مُشْرِكاً ، وَلكِنْ يَا نَارُ هِيدِيهِ ، وَلَا تُؤْذِيهِ ، وَيُؤْتى بِرِزْقِهِ طَرَفَيِ النَّهَارِ».
قُلْتُ : مِنَ الْجَنَّةِ؟ قَالَ : «مِنْ حَيْثُ شَاءَ اللّهُ» .

۲۱۳۱.عَنْهُ ، عَنْ بَكْرِ بْنِ صَالِحٍ ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ إِبْرَاهِيمَ ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي عَلِيٍّ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ صَلَوَاتُ اللّهِ عَلَيْهِمْ ، قَالَ :«قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : إِنَّ أَحَبَّ الْأَعْمَالِ إِلَى اللّهِ ـ عَزَّ وَجَلَّ ـ إِدْخَالُ السُّرُورِ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ» .