۲۱۳۲.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن محبوب ، از عبداللّه بن سنان ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«خداى عز و جل به سوى داود عليه السلام وحى فرمود كه : بنده اى از بندگان من با ثوابى به نزد من مى آيد و به سبب آن بهشت خويش را از برايش مباح مى گردانم . داود عليه السلام عرض كرد كه : اى پروردگار من! آن ثواب چيست؟ فرمود كه : شادى را بر بنده مؤمن من داخل مى كند ، و اگرچه به يك دانه خرما باشد . داود عرض كرد كه : اى پروردگار من! سزاوار است از براى كسى كه تو را شناسد ، كه اميد خويش را از تو نبرد و به تو اميدوار باشد» .
۲۱۳۳.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن خالد ، از پدرش ، از خلف بن حمّاد ، از مفضّل بن عمر ، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود :«يكى از شما چنين نپندارد ، چون شادى را بر مؤمنى داخل مى كند ، آنكه شادى را بر آن مؤمن تنها داخل گردانيده؛ بلكه به خدا سوگند كه شادى را بر ما اهل بيت داخل گردانيده؛ بلكه به خدا سوگند كه آن سرور را بر رسول خدا صلى الله عليه و آله داخل گردانيده است» .
۲۱۳۴.على بن ابراهيم روايت كرده است ، از پدرش و محمد بن اسماعيل ، از فضل بن شاذان و هر دو ، از ابن ابى عمير ، از ابراهيم بن عبدالحميد ، از ابوالجارود ، از امام محمد باقر عليه السلام كه گفت : از آن حضرت شنيدم كه مى فرمود :«به درستى كه دوست ترين اعمال به سوى خداى عز و جل ، ادخال سرور است بر مؤمن؛ خواه آن سرور سير كردن مسلمانى باشد ، و خواه دادن قرضى كه او دارد» .
۲۱۳۵.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از حسن بن محبوب ، از سدير صيرفى روايت كرده است كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام در حديث طويلى فرمود كه :«چون خدا مؤمن را از قبرش برانگيزد ، مثال و صورتى با او بيرون آيد كه در پيش روى او برود . و در هر زمان كه آن مؤمن هولى از هول هاى روز قيامت را ببيند ، آن مثال به او مى گويد كه : مترس و اندوهناك مباش ، و مژده باد تو را به شادى و كرامت از جانب خداى عز و جل ، تا در نزد خداى عز و جلبايستد و به موقف حساب درآيد؛ پس خدا با او حساب كند ، حسابى آسان ، و امر فرمايد كه او را به سوى بهشت برند؛ پس برود و آن مثال در پيش روى او باشد؛ پس مؤمن به آن مثال مى گويد كه : خدا تو را رحمت كند! خوب كسى هستى كه با من از قبرم بيرون آمدى ، و پيوسته مرا به سرور و كرامت از جانب خدا بشارت مى دادى ، تا آنكه آن را ديدم . بعد از آن كه تو را بشارت دهم» .
