۲۱۴۶.از او ، از محمد بن زياد ، از حكم بن ايمن ، از صدقه احدب ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه فرمود :«قضاى حاجت مؤمن از آزاد كردن هزار بنده بهتر است ، و بهتر است از سواران هزار اسب كه در راه خدا جهاد كنند» ^۱ .
على بن ابراهيم ، از پدرش ، از محمد بن زياد مثل اين دو حديث را روايت كرده است .

۲۱۴۷.على ، از پدرش ، از محمد بن زياد ، از صندل ، از ابوالصّبّاح كنانى روايت كرده است كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه :«هر آينه قضاى حاجت مرد مؤمنى دوست تر است در نزد خدا از بيست حجّ ، كه هر حجى صاحبش صد هزار(دينار يا درم) در آن خرج كند» .

۲۱۴۸.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن خالد ، از پدرش ، از هارون بن جهم ، از اسماعيل بن عمّار صيرفى كه گفت : به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام عرض كردم كه : فداى تو گردم! آيا مؤمن رحمت است بر مؤمن؟ فرمود :«آرى» . عرض كردم كه : اين امر چگونه و به چه كيفيّت است؟ فرمود كه : «هر مؤمنى كه در باب حاجتى به نزد برادرش آيد ، جز اين نيست كه آن رحمتى است از جانب خدا كه آن را به جانب او رانده و از برايش آن حاجت را سبب ساخته؛ پس اگر حاجتش را روا كند و كارش را فيصل دهد ، آن رحمت را به واسطه قبول كردن آن قبول كرده . و اگر او را رد كند از حاجتى كه دارد با آنكه توانايى داشته باشد ، جز اين نيست كه از خود ردّ كرده رحمتى را كه از جانب خداى ـ تعالى ـ است ، كه آن جناب آن رحمت را به سوى او رانده و آن را از برايش سبب ساخته . و خداى عز و جلآن رحمت را ذخيره فرمايد تا روز قيامت ، تا آنكه كسى كه از حاجت خويش رد شده و از برايش روا نشده ، در آن رحمت حاكم باشد . اگر خواهد ، آن را به سوى خود برگرداند و اگر خواهد ، به سوى غير خود صرف نمايد . اى اسماعيل! پس هرگاه روز قيامت شود و او حاكم باشد در رحمت خداى عز و جل كه از برايش ظاهر و هويدا شده است ، به سوى كه پندارى كه آن را صرف خواهد كرد؟» عرض كردم كه : گمان ندارم كه آن را از خود صرف كند . فرمود كه : «گمان ندارى ، وليكن يقين بدان؛ زيرا كه آن رحمت را از خود صرف نمى كند و به غير خود نمى دهد . اى اسماعيل! هر كه برادرش به نزد او آيد در پى حاجتى كه او بر روا كردن آن حاجت قدرت داشته باشد ، و مع ذلك آن را از برايش روا نكند ، خدا مارى را بر او مسلّط گرداند كه انگشت مِهين ^۲ او را بگزد در قبرش تا روز قيامت؛ خواه آمرزيده شود و خواه معذّب باشد» .

۲۱۴۶.عَنْهُ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ زِيَادٍ ، عَنِ الْحَكَمِ بْنِ أَيْمَنَ ، عَنْ صَدَقَةَ الْأَحْدَبِ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«قَضَاءُ حَاجَةِ الْمُؤْمِنِ خَيْرٌ مِنْ عِتْقِ أَلْفِ رَقَبَةٍ ، وَخَيْرٌ مِنْ حُمْلَانِ أَلْفِ فَرَسٍ فِي سَبِيلِ اللّهِ» .
عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ زِيَادٍ ، مِثْلَ الْحَدِيثَيْنِ .

۲۱۴۷.عَلِيٌّ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ زِيَادٍ ، عَنْ صَنْدَلٍ ، عَنْ أَبِي الصَّبَّاحِ الْكِنَانِيِّ ، قَالَ :
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ عليه السلام :«لَقَضَاءُ حَاجَةِ امْرِئٍ مُؤْمِنٍ أَحَبُّ إِلَى اللّهِ مِنْ عِشْرِينَ حَجَّةً ، كُلُّ حَجَّةٍ يُنْفِقُ فِيهَا صَاحِبُهَا مِائَةَ أَلْفٍ» .

۲۱۴۸.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنْ هَارُونَ بْنِ الْجَهْمِ ، عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ عَمَّارٍ الصَّيْرَفِيِّ ، قَالَ :
قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام : جُعِلْتُ فِدَاكَ ، الْمُؤْمِنُ رَحْمَةٌ عَلَى الْمُؤْمِنِ؟ قَالَ :«نَعَمْ» قُلْتُ : وَكَيْفَ ذَاكَ؟ قَالَ : «أَيُّمَا مُؤْمِنٍ أَتى أَخَاهُ فِي حَاجَةٍ ، فَإِنَّمَا ذلِكَ رَحْمَةٌ مِنَ اللّهِ سَاقَهَا إِلَيْهِ، وَسَبَّبَهَا لَهُ ، فَإِنْ قَضى حَاجَتَهُ، كَانَ قَدْ قَبِلَ الرَّحْمَةَ بِقَبُولِهَا؛ وَإِنْ رَدَّهُ عَنْ حَاجَتِهِ وَهُوَ يَقْدِرُ عَلى قَضَائِهَا ، فَإِنَّمَا رَدَّ عَنْ نَفْسِهِ رَحْمَةً مِنَ اللّهِ ـ عَزَّ وَجَلَّ ـ سَاقَهَا إِلَيْهِ ، وَسَبَّبَهَا لَهُ ، وَذَخَرَ اللّهُ ـ عَزَّ وَجَلَّ ـ تِلْكَ الرَّحْمَةَ إِلى يَوْمِ الْقِيَامَةِ حَتّى يَكُونَ الْمَرْدُودُ عَنْ حَاجَتِهِ هُوَ الْحَاكِمَ فِيهَا ، إِنْ شَاءَ صَرَفَهَا إِلى نَفْسِهِ ، وَإِنْ شَاءَ صَرَفَهَا إِلى غَيْرِهِ .
يَا إِسْمَاعِيلُ ، فَإِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ وَهُوَ الْحَاكِمُ فِي رَحْمَةٍ مِنَ اللّهِ قَدْ شُرِعَتْ لَهُ ، فَإِلى مَنْ تَرى يَصْرِفُهَا؟» قُلْتُ : لَا أَظُنُّ يَصْرِفُهَا عَنْ نَفْسِهِ ، قَالَ : «لَا تَظُنَّ ، وَلكِنِ اسْتَيْقِنْ ؛ فَإِنَّهُ لَنْ يَرُدَّهَا عَنْ نَفْسِهِ .
يَا إِسْمَاعِيلُ ، مَنْ أَتَاهُ أَخُوهُ فِي حَاجَةٍ يَقْدِرُ عَلى قَضَائِهَا ، فَلَمْ يَقْضِهَا لَهُ ، سَلَّطَ اللّهُ عَلَيْهِ شُجَاعاً يَنْهَشُ إِبْهَامَهُ فِي قَبْرِهِ إِلى يَوْمِ الْقِيَامَةِ ، مَغْفُوراً لَهُ أَوْ مُعَذَّباً» .