۲۱۵۵.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از ابوعلى صاحب شعير ، از محمد بن قيس ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«خداى عز و جل به سوى موسى وحى فرمود كه : به درستى كه از جمله بندگان من كسى است كه به ثوابى به سوى من تقرّب مى جويد و به سبب آن او را در بهشت حاكم مى گردانم . موسى عليه السلام عرض كرد كه : اى پروردگار من! آن ثواب چيست؟ فرمود كه : با برادر مؤمن خود در قضاى حاجت او راه مى رود؛ خواه آن حاجت روا شود ، و خواه روا نشود» .
۲۱۵۶.حسين بن محمد ، از معلىّ بن محمد ، از احمد بن محمد بن عبداللّه ، از على بن جعفر روايت كرده است كه گفت : شنيدم از امام موسى كاظم عليه السلام كه مى فرمود :«هر كه برادر مؤمنش به نزد او آيد در پى حاجتى ، جز اين نيست كه آن حاجت رحمتى است از جانب خداى ـ تبارك و تعالى ـ كه آن را به جانب او رانده؛ پس اگر آن را قبول كند ، البتّه آن را به دوستى ما پيوند نموده و آن به دوستى خدا پيوند شده . و اگر او را ردّ كند از حاجتى كه دارد با آنكه بر روا كردن آن قدرت داشته باشد ، خدا مارى را از آتش بر او مسلّط گرداند كه او را بگزد در قبرش تا روز قيامت؛ خواه آمرزيده شود ، و خواه معذّب باشد؛ پس اگر طالب حاجت او را معذور دارد و عذر او را بپذيرد، حالش بدتر خواهد بود» .
۲۱۵۷.محمد بن يحيى ، از محمد بن حسين ، از محمد بن اسماعيل بن بزيع ، از صالح بن عقبه ، از عبداللّه بن محمد جعفى ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«به درستى كه بر مؤمن حاجتى از براى برادر مؤمنش وارد مى شود و در نزد او چاره اى نيست و نمى تواند كه آن را روا كند ، ليكن دلش قصد آن مى كند و مى خواهد كه اگر بتواند آن را روا كند؛ پس خداى ـ تبارك و تعالى ـ او را داخل بهشت مى گرداند به سبب آن قصدى كه كرده است» .
84 . باب در بيان سعى در حاجت مؤمن ۱
۲۱۵۸.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از على بن حكم ، از محمد بن مروان ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت : حضرت فرمود :«رفتن مردى در حاجت برادر مؤمنش باعث اين مى شود كه ده حسنه از برايش نوشته شود و ده گناه از او محو شود و ده درجه از برايش بلند شود» . راوى مى گويد كه : آن حضرت را نمى دانم كه چيزى فرموده باشد ، مگر آنكه فرمود : «و برابرى مى كند با آزاد كردن ده بنده و بهتر است از آنكه يك ماه در مسجدالحرام معتكف باشد» .
