۲۱۶۷.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از حسن بن على ، از ابوجميله ، از ابن سنان روايت كرده است كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام فرمود :«خداى عز و جل فرموده است كه : خلايق عيال من اند؛ پس دوست ترين ايشان به سوى من، آن است كه از همه ايشان نسبت به ايشان مهربان تر ، و سعى اش در حوائج ايشان از همه بيشتر باشد» .
۲۱۶۸.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن خالد ، از پدرش ، از بعضى ، از اصحاب خويش ، از ابوعماره كه گفت :عادت حمّاد بن ابى حنيفه اين بود كه چون به من مى رسيد مى گفت كه : حديث خود را بر من مكرّر كن؛ پس من او را حديث مى كردم . گفتم كه : روايت به ما رسيده كه عابد بنى اسرائيل چون در عبادت به منتهى مى رسيد ، شغل او اين مى شد كه در حوائج مردم سعى مى كرد و راه مى رفت و اهتمام داشت به آن چه ايشان را به اصلاح مى آورد .
85 . باب در بيان بردن اندوه مؤمن
۲۱۶۹.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از ابن محبوب ، از زيد شحّام روايت كرده است كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود :«كسى كه فريادرسى كند برادر مؤمن خود را كه اندوهناك و حسرت خورنده باشد در نزد مشقّت و رحمتى كه به او رسيده ، و اندوه او را ببرد و او را بر برآوردن حاجتش يارى كند ، خداى عز و جل به سبب آن از برايش هفتاد و دو رحمت واجب گرداند ، و از جمله هفتاد و دو رحمت ، يك رحمت را از برايش تعجيل ذخيره فرمايد و در دنيا قرار دهد كه امر زندگانى او را به آن اصلاح كند ، و هفتاد و يك رحمت را از برايش ذخيره فرمايد از براى فزع و هولى چند كه در روز قيامت باشد» .
