۲۱۷۰.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از نوفلى ، از سكونى ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود : هر كه مؤمنى را اعانت كند ، خداى عز و جلهفتاد و سه اندوه را از او ببرد ، يكى را در دنيا و هفتاد و دو اندوه را در نزد اندوه بزرگ . و فرمود : در وقتى كه همه مردمان به خود مشغول باشند» (يعنى در روز قيامت كه هيچ كس به ديگرى نتواند پرداخت) .

۲۱۷۱.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از حسين بن نعيم ، از مسمع ـ يعنى ابوسيّار ـ روايت كرده است كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود :«هر كه اندوهى را از مؤمنى ببرد ، خدا اندوه هاى آخرت را از او ببرد ، و از قبر خويش بيرون آيد در حالى كه دلش آرميده و ساكن باشد و از جا به درنيايد . و هر كه مؤمنى را از گرسنگى طعام دهد ، خدا او را از ميوه هاى بهشت بخوراند . و هر كه مؤمنى را شربت آبى دهد ، خدا او را از شراب سر به مُهر بهشت آب دهد» .

۲۱۷۲.حسين بن محمد ، از معلّى بن محمد ، از حسن بن على وَشّاء ، از حضرت امام رضا عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«هر كه اندوه مؤمنى را برطرف كند ، خداى عز و جل اندوه را از دل او ببرد و آن را گشاده گرداند در روز قيامت» .

۲۱۷۳.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد ، از حسن بن محبوب ، از جميل بن صالح ، از ذريح روايت كرده است كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود :«مؤمنى كه اندوه مؤمنى را ببرد و او پريشان باشد ، خدا حوائج او را در دنيا و آخرت از برايش آسان گرداند» .
و فرمود كه : «هر كه بر مؤمن عورتى را بپوشاند كه از آن مى ترسد ، خدا هفتاد عورت از عورت هاى دنيا و آخرت را بر او بپوشاند» ^۱ .
و فرمود كه : «خدا در كار يارى كردن مؤمن است، مادامى كه مؤمن مشغول يارى برادرش باشد؛ پس به موعظه و پند منتفع شويد و در خوبى ها رغبت كنيد» .

۲۱۷۰.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنِ النَّوْفَلِيِّ ، عَنِ السَّكُونِيِّ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : مَنْ أَعَانَ مُؤْمِناً ، نَفَّسَ اللّهُ ـ عَزَّ وَجَلَّ ـ عَنْهُ ثَلَاثاً وَسَبْعِينَ كُرْبَةً : وَاحِدَةً فِي الدُّنْيَا وَثِنْتَيْنِ وَسَبْعِينَ كُرْبَةً عِنْدَ كُرَبِهِ الْعُظْمى» . قَالَ : «حَيْثُ يَتَشَاغَلُ النَّاسُ بِأَنْفُسِهِمْ» .

۲۱۷۱.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ ، عَنْ حُسَيْنِ بْنِ نُعَيْمٍ ، عَنْ مِسْمَعٍ أَبِي سَيَّارٍ ، قَالَ :
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ عليه السلام يَقُولُ :«مَنْ نَفَّسَ عَنْ مُؤْمِنٍ كُرْبَةً ، نَفَّسَ اللّهُ عَنْهُ كُرَبَ الْاخِرَةِ ، وَخَرَجَ مِنْ قَبْرِهِ وَهُوَ ثَلِجُ الْفُؤَادِ ؛ وَمَنْ أَطْعَمَهُ مِنْ جُوعٍ ، أَطْعَمَهُ اللّهُ مِنْ ثِمَارِ الْجَنَّةِ ؛ وَمَنْ سَقَاهُ شَرْبَةً ، سَقَاهُ اللّهُ مِنَ الرَّحِيقِ الْمَخْتُومِ» .

۲۱۷۲.الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ الْوَشَّاءِ ، عَنِ الرِّضَا عليه السلام ، قَالَ :«مَنْ فَرَّجَ عَنْ مُؤْمِنٍ ، فَرَّجَ اللّهُ عَنْ قَلْبِهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ» .

۲۱۷۳.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ ، عَنْ جَمِيلِ بْنِ صَالِحٍ ، عَنْ ذَرِيحٍ ، قَالَ :
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ عليه السلام يَقُولُ :«أَيُّمَا مُؤْمِنٍ نَفَّسَ عَنْ مُؤْمِنٍ كُرْبَةً ـ وَ هُوَ مُعْسِرٌ ـ يَسَّرَ اللّهُ لَهُ حَوَائِجَهُ فِي الدُّنْيَا وَالْاخِرَةِ».
قَالَ : «وَ مَنْ سَتَرَ عَلى مُؤْمِنٍ عَوْرَةً يَخَافُهَا ، سَتَرَ اللّهُ عَلَيْهِ سَبْعِينَ عَوْرَةً مِنْ عَوْرَاتِ الدُّنْيَا وَالْاخِرَةِ».
قَالَ : «وَ اللّهُ فِي عَوْنِ الْمُؤْمِنِ مَا كَانَ الْمُؤْمِنُ فِي عَوْنِ أَخِيهِ ؛ فَانْتَفِعُوا بِالْعِظَةِ ، وَارْغَبُوا فِي الْخَيْرِ» .