۲۱۷۷.على بن ابراهيم ، از پدرش از حمّاد بن عيسى ، از ابراهيم بن عمر يمانى ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«هيچ مردى نيست كه دو مؤمن را در خانه خويش داخل گرداند و ايشان را طعام دهد به قدرى كه سير شوند ، مگر آنكه بهتر باشد از آزاد كردن يك بنده» .

۲۱۷۸.از او ، از پدرش ، از حمّاد ، از ابراهيم ، از ابوحمزه ، از حضرت على بن الحسين عليهماالسلام روايت است كه فرمود :«هر كه مؤمنى را طعام دهد از گرسنگى ، خدا او را از ميوه هاى بهشت طعام دهد . و هر كه مؤمنى را آب دهد از تشنگى ، خدا او را از شراب سر به مُهر بهشت آب دهد».

۲۱۷۹.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از سهل بن زياد ، از جعفر بن محمد اشعرى ، از عبداللّه بن ميمون قداح ، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود :«هر كه مؤمنى را طعام دهد تا آنكه او را سير گرداند ، كسى از خلق خدا نداند كه در آخرت چه مزد از براى او است ؛ نه فرشته مقرّب و نه پيغمبر مرسل ، مگر خداى پروردگار عالميان كه او مى داند» . بعد از آن فرمود كه : «از جمله موجبات مغفرت ، طعام دادن مسلمان گرسنه است». پس قول خداى عز و جلرا تلاوت فرمود : «وَاِطْعامٌ فى يَوْمٍ ذىمَسْغَبةٍ * يَتيما ذامَقْرَبَةٍ * أَوْ مِسْكينا ذامَتْرَبَةٍ»^۱ ؛ يعنى : «يا عقبه! طعام دادن است در روزِ صاحب گرسنگى ـ يعنى در وقتى كه طعام به دشوارى دچار شود ـ ، بى پدرى را كه خداوندِ خويشى است؛ يعنى آن يتيم ، خويشِ مُطعم باشد ، يا درويش و بى چاره اى را كه خاك نشين باشد» (و اين كنايه است از احتياج و تنگدستى و درماندگى) .

۲۱۸۰.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از نوفلى ، از سكونى ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود : هر كه مؤمنى را شربت آبى دهد در جايى كه قادر بر آب باشد ، خدا او را به هر شربتى هفتاد هزار حسنه عطا كند ، و اگر او را آب دهد در جايى كه قادر بر آب نباشد ، گويا ده كس از فرزندان اسماعيل را از قيد بندگى خلاص كرده و آزاد نموده است» .

۲۱۷۷.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِيسى ، عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ عُمَرَ الْيَمَانِيِّ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«مَا مِنْ رَجُلٍ يُدْخِلُ بَيْتَهُ مُؤْمِنَيْنِ ، فَيُطْعِمُهُمَا شِبَعَهُمَا ، إِلَا كَانَ ذلِكَ أَفْضَلَ مِنْ عِتْقِ نَسَمَةٍ» .

۲۱۷۸.عَنْهُ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنْ حَمَّادٍ ، عَنْ إِبْرَاهِيمَ ، عَنْ أَبِي حَمْزَةَ ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ عليهماالسلام ، قَالَ :«مَنْ أَطْعَمَ مُؤْمِناً مِنْ جُوعٍ ، أَطْعَمَهُ اللّهُ مِنْ ثِمَارِ الْجَنَّةِ ؛ وَمَنْ سَقى مُؤْمِناً مِنْ ظَمَاً?، سَقَاهُ اللّهُ مِنَ الرَّحِيقِ الْمَخْتُومِ» .

۲۱۷۹.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْأَشْعَرِيِّ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ مَيْمُونٍ الْقَدَّاحِ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«مَنْ أَطْعَمَ مُؤْمِناً حَتّى يُشْبِعَهُ ، لَمْ يَدْرِ أَحَدٌ مِنْ خَلْقِ اللّهِ مَا لَهُ مِنَ الْأَجْرِ فِي الْاخِرَةِ ، لَا مَلَكٌ مُقَرَّبٌ ، وَلَا نَبِيٌّ مُرْسَلٌ ، إِلَا اللّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ».
ثُمَّ قَالَ : «مِنْ مُوجِبَاتِ الْمَغْفِرَةِ إِطْعَامُ الْمُسْلِمِ السَّغْبَانِ». ثُمَّ تَلَا قَوْلَ اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ : «أَوْ إِطْعامٌ فِى يَوْمٍ ذِى مَسْغَبَةٍ يَتِيماً ذا مَقْرَبَةٍ أَوْ مِسْكِيناً ذا مَتْرَبَةٍ» .

۲۱۸۰.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنِ النَّوْفَلِيِّ ، عَنِ السَّكُونِيِّ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«قَالَ رَسُولُ اللّهِ عليه السلام : مَنْ سَقى مُؤْمِناً شَرْبَةً مِنْ مَاءٍ مِنْ حَيْثُ يَقْدِرُ عَلَى الْمَاءِ ، أَعْطَاهُ اللّهُ بِكُلِّ شَرْبَةٍ سَبْعِينَ أَلْفَ حَسَنَةٍ ، وَإِنْ سَقَاهُ مِنْ حَيْثُ لَا يَقْدِرُ عَلَى الْمَاءِ ، فَكَأَنَّمَا أَعْتَقَ عَشْرَ رِقَابٍ مِنْ وُلْدِ إِسْمَاعِيلَ» .