۲۱۸۱.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن خالد ، از عثمان بن عيسى ، از حسين بن نعيم صحّاف كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه :«اى حسين! آيا برادران دينى خود را دوست مى دارى؟» عرض كردم : آرى . فرمود كه : «به فقراى ايشان نفع مى بخشى؟» عرض كردم : آرى . فرمود : «بدان و آگاه باش! كه بر تو واجب است كه دوست دارى هر كه خدا را دوست مى دارد . و به خدا سوگند كه به يكى از ايشان نفع نمى بخشى تا آنكه او را دوست دارى . آيا ايشان را به منزل خويش مى طلبى كه ضيافت كنى؟» عرض كردم : آرى ، چيز نمى خورم ، مگر آنكه دو كس و سه كس و كمتر و بيشتر از ايشان با من است . حضرت صادق عليه السلام فرمود : «بدان كه فضل ايشان بر تو از فضل تو بر ايشان بزرگ تر است». عرض كردم كه : فداى تو گردم! طعام خويش را به ايشان مى خورانم و منزل و فرش خويش را پايمال ايشان مى گردانم و با وجود اينها فضل ايشان بر من بزرگ تر است؟ فرمود : «آرى؛ زيرا كه ايشان چون در منزلت داخل شوند ، با آمرزش گناهان تو و آمرزش گناهان زن و فرزندان و تابعان تو داخل مى شوند ، و چون از منزلت بيرون روند ، با گناهان تو و گناهان عيال تو بيرون مى روند» .

۲۱۸۲.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از ابومحمد وابشى روايت كرده است كه : در نزد امام جعفر صادق عليه السلام ذكر اصحاب ما شد . من گفتم كه : هرگز چاشت و شام نمى خورم ، مگر آنكه دو كس و سه كس و كمتر و بيشتر از ايشان با من است . حضرت عليه السلام فرمود كه :«فضل ايشان بر تو عظيم تر است از فضل تو بر ايشان» . عرض كردم كه : فداى تو گردم! اين امر چگونه است با آنكه من طعام خود را به ايشان مى خورانم و از مال خود برايشان انفاق مى كنم و عيالم را خادم ايشان مى گردانم؟ فرمود : «زيرا كه ايشان چون داخل مى شوند و به سوى تو مى آيند ، داخل مى شوند با روزى بسيارى از جانب خداى عز و جل ، و چون بيرون روند ، با مغفرت تو بيرون مى روند» .

۲۱۸۳.از او ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از محمد بن مقرن ، از عبيداللّه وصّافى ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه فرمود :«هر آينه اگر مرد مسلمانى را طعام دهم، دوست تر است در نزد من از آنكه افقى از مردمان را آزاد كنم» . عرض كردم كه : افق چه قدر است؟ فرمود : «ده هزار كس» .

۲۱۸۱.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِيسى ، عَنْ حُسَيْنِ بْنِ نُعَيْمٍ الصَّحَّافِ ، قَالَ :
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ عليه السلام :«أَ تُحِبُّ إِخْوَانَكَ يَا حُسَيْنُ؟» قُلْتُ : نَعَمْ ، قَالَ : «تَنْفَعُ فُقَرَاءَهُمْ؟». قُلْتُ : نَعَمْ ، قَالَ : «أَمَا إِنَّهُ يَحِقُّ عَلَيْكَ أَنْ تُحِبَّ مَنْ يُحِبُّ اللّهُ ، أَمَا وَاللّهِ ، لَا تَنْفَعُ مِنْهُمْ أَحَداً حَتّى تُحِبَّهُ ، أَ تَدْعُوهُمْ إِلى مَنْزِلِكَ؟» قُلْتُ : نَعَمْ ، مَا آكُلُ إِلَا وَمَعِيَ مِنْهُمُ الرَّجُلَانِ وَالثَّلَاثَةُ وَالْأَقَلُّ وَالْأَكْثَرُ ، فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ عليه السلام : «أَمَا إِنَّ فَضْلَهُمْ عَلَيْكَ أَعْظَمُ مِنْ فَضْلِكَ عَلَيْهِمْ».
فَقُلْتُ : جُعِلْتُ فِدَاكَ ، أُطْعِمُهُمْ طَعَامِي ، وَأُوطِئُهُمْ رَحْلِي ، وَيَكُونُ فَضْلُهُمْ عَلَيَّ أَعْظَمَ؟
قَالَ : «نَعَمْ ، إِنَّهُمْ إِذَا دَخَلُوا مَنْزِلَكَ ، دَخَلُوا بِمَغْفِرَتِكَ وَمَغْفِرَةِ عِيَالِكَ ؛ وَإِذَا خَرَجُوا مِنْ مَنْزِلِكَ ، خَرَجُوا بِذُنُوبِكَ وَذُنُوبِ عِيَالِكَ» .

۲۱۸۲.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ ، عَنْ أَبِي مُحَمَّدٍ الْوَابِشِيِّ ، قَالَ :
ذُكِرَ أَصْحَابُنَا عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، فَقُلْتُ : مَا أَتَغَدّى وَلَا أَتَعَشّى إِلَا وَمَعِيَ مِنْهُمُ الِاثْنَانِ وَالثَّلَاثَةُ وَأَقَلُّ وَأَكْثَرُ ، فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ عليه السلام :«فَضْلُهُمْ عَلَيْكَ أَعْظَمُ مِنْ فَضْلِكَ عَلَيْهِمْ».
فَقُلْتُ : جُعِلْتُ فِدَاكَ ، كَيْفَ وَأَنَا أُطْعِمُهُمْ طَعَامِي ، وَأُنْفِقُ عَلَيْهِمْ مِنْ مَالِي ، وَأُخْدِمُهُمْ عِيَالِي؟!
فَقَالَ : «إِنَّهُمْ إِذَا دَخَلُوا عَلَيْكَ ، دَخَلُوا بِرِزْقٍ مِنَ اللّهِ ـ عَزَّ وَجَلَّ ـ كَثِيرٍ ؛ وَإِذَا خَرَجُوا ، خَرَجُوا بِالْمَغْفِرَةِ لَكَ» .

۲۱۸۳.عَنْهُ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُقَرِّنٍ ، عَنْ عُبَيْدِ اللّهِ الْوَصَّافِيِّ ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام ، قَالَ :«لَأَنْ أُطْعِمَ رَجُلاً مُسْلِماً أَحَبُّ إِلَيَّ مِنْ أَنْ أُعْتِقَ أُفُقاً مِنَ النَّاسِ».
قُلْتُ : وَكَمِ الْأُفُقُ؟ فَقَالَ : «عَشَرَةُ آلَافٍ» .