۲۲۴۸.از او ، از احمد بن محمد ، از حسن بن على ، از درست واسطى روايت است كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه :«تقيّه كسى به تقيّه اصحاب كهف نرسيد . به درستى كه ايشان در اعياد حاضر مى شدند و زنّارها را بر كمر مى بستند ، و به اين سبب خدا ايشان را دو مرتبه مزد عطا فرمود» .

۲۲۴۹.از او ، از احمد بن محمد ، از حسن بن على بن فضّال ، از حمّاد بن واقد لحّام روايت است كه گفت : در راهى رو به امام جعفر صادق عليه السلام رفتم . پس روى خود را از آن حضرت گردانيدم و درگذشتم . بعد از آن ، در هنگامى كه بر آن حضرت داخل شدم عرض كردم كه : فداى تو گردم! من تو را ملاقات مى كنم و روى خود را مى گردانم ، به جهت ناخوش داشتن از آنكه رنجى بر تو وارد آورم . پس به من فرمود كه :«خدا تو را رحمت كند! ليكن ديروز در فلان موضع مردى [مرا] ملاقات كرد و گفت : عَلَيْكَ السَّلمُ يا أباعَبْدِ اللّهِ ؛ يعنى : اى پدر عبداللّه ! همه سلام ها بر تو باد . و آن مرد درست نگفت و خوب نكرد» .

۲۲۵۰.على بن ابراهيم ، از هارون بن مسلم ، از مسعدة بن صدقه روايت كرده است كه گفت : به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام عرض شد كه : مردم روايت مى كنند كه على عليه السلام بر بالاى منبر مسجد كوفه فرمود كه : اى گروه مردمان! به درستى كه زود باشد كه شما خوانده شويد به سوى دشنام دادن به من ، پس مرا دشنام دهيد . بعد از آن خوانده شويد به سوى بيزارى از من ، پس از من بيزار مشويد . حضرت صادق عليه السلام فرمود :«چه بسيار است دروغ گفتن مردم بر على عليه السلام » . بعد از آن فرمود : «جز اين نيست كه على عليه السلام فرمود : به درستى كه زود باشد كه شما خوانده شويد به سوى دشنام دادن به من ، پس مرا دشنام دهيد . بعد از آن خوانده شويد به سوى بيزارى از من ، و به درستى كه من بر دين محمدم . و نفرمود كه : از من بيزار مشويد» .
پس سائل به حضرت عرض كرد كه : مرا خبر ده كه اگر كشتن را اختيار كند و بيزارى نجويد چه صورت دارد؟ «فرمود : به خدا سوگند كه اين كشته شدن بر او واجب نيست و او را روا نيست ، مگر آن چه عمّار بن ياسر بر آن گذشت و به آن رفتار كرد ، در وقتى كه اهل مكّه او را جبر كردند بر كفر و دلش آرميده بود به ايمان . پس خداى عز و جل اين آيه را فرو فرستاد كه : «اِلّا مَنْ أُكْرِهَ وَقَلْبُهُ مُطْمَئِنٌ بِالْاِيمانِ»^۱ و پيغمبر صلى الله عليه و آله در نزد نزول اين آيه به عمّار فرمود كه : اى عمّار! اگر ايشان برگردند ، تو نيز برگرد؛ زيرا كه خداى عز و جل عذر ^۲ تو را فرو فرستاد و تو را امر فرموده كه : برگردى اگر ايشان برگردند» (يعنى كفر را اظهار كنى اگر تو را جبر كنند) .

۲۲۴۸.عَنْهُ ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ ، عَنْ دُرُسْتَ الْوَاسِطِيِّ ، قَالَ :
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ عليه السلام :«مَا بَلَغَتْ تَقِيَّةُ أَحَدٍ تَقِيَّةَ أَصْحَابِ الْكَهْفِ إِنْ كَانُوا لَيَشْهَدُونَ الْأَعْيَادَ ، وَيَشُدُّونَ الزَّنَانِيرَ ، فَأَعْطَاهُمُ اللّهُ أَجْرَهُمْ مَرَّتَيْنِ» .

۲۲۴۹.عَنْهُ ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ فَضَّالٍ ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ وَاقِدٍ اللَّحَّامِ ، قَالَ :
اسْتَقْبَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ عليه السلام فِي طَرِيقٍ ، فَأَعْرَضْتُ عَنْهُ بِوَجْهِي ، وَمَضَيْتُ ، فَدَخَلْتُ عَلَيْهِ بَعْدَ ذلِكَ ، فَقُلْتُ : جُعِلْتُ فِدَاكَ ، إِنِّي لَأَلْقَاكَ ، فَأَصْرِفُ وَجْهِي كَرَاهَةَ أَنْ أَشُقَّ عَلَيْكَ ؟
فَقَالَ لِي :«رَحِمَكَ اللّهُ ، وَلكِنَّ رَجُلاً لَقِيَنِي أَمْسِ فِي مَوْضِعِ كَذَا وَكَذَا ، فَقَالَ : عَلَيْكَ السَّلَامُ يَا أَبَا عَبْدِ اللّهِ ، مَا أَحْسَنَ وَلَا أَجْمَلَ» .

۲۲۵۰.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ ، عَنْ هَارُونَ بْنِ مُسْلِمٍ ، عَنْ مَسْعَدَةَ بْنِ صَدَقَةَ ، قَالَ :
قِيلَ لِأَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام : إِنَّ النَّاسَ يَرْوُونَ أَنَّ عَلِيّا عليه السلام قَالَ عَلى مِنْبَرِ الْكُوفَةِ :«أَيُّهَا النَّاسُ ، إِنَّكُمْ سَتُدْعَوْنَ إِلى سَبِّي ، فَسُبُّونِي ، ثُمَّ تُدْعَوْنَ إِلَى الْبَرَاءَةِ مِنِّي ، فَلَا تَبَرَّؤُوا مِنِّي»؟
فَقَالَ : «مَا أَكْثَرَ مَا يَكْذِبُ النَّاسُ عَلى عَلِيٍّ عليه السلام !»
ثُمَّ قَالَ : «إِنَّمَا قَالَ : إِنَّكُمْ سَتُدْعَوْنَ إِلى سَبِّي ، فَسُبُّونِي ، ثُمَّ سَتُدْعَوْنَ إِلَى الْبَرَاءَةِ مِنِّي ، وَإِنِّي لَعَلى دِينِ مُحَمَّدٍ صلى الله عليه و آله ، وَلَمْ يَقُلْ : لَا تَبَرَّؤُوا مِنِّي».
فَقَالَ لَهُ السَّائِلُ : أَ رَأَيْتَ ، إِنِ اخْتَارَ الْقَتْلَ دُونَ الْبَرَاءَةِ؟
فَقَالَ : «وَ اللّهِ ، مَا ذلِكَ عَلَيْهِ وَمَا لَهُ إِلَا مَا مَضى عَلَيْهِ عَمَّارُ بْنُ يَاسِرٍ ، حَيْثُ أَكْرَهَهُ أَهْلُ مَكَّةَ وَقَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْاءِيمَانِ ، فَأَنْزَلَ اللّهُ ـ عَزَّ وَجَلَّ ـ فِيهِ : «إِلَا مَنْ أُكْرِهَ وَقَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْاءِيمانِ» فَقَالَ لَهُ النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله عِنْدَهَا : يَا عَمَّارُ ، إِنْ عَادُوا فَعُدْ ؛ فَقَدْ أَنْزَلَ اللّهُ ـ عَزَّ وَجَلَّ ـ عُذْرَكَ ، وَأَمَرَكَ أَنْ تَعُودَ إِنْ عَادُوا» .