۲۲۵۱.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد ، از على بن حكم ، از هشام كندى روايت كرده است كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود :«بپرهيزيد از آنكه كارى بكنيد كه ما به آن سرزنش شويم؛زيرا كه فرزند بد ، پدرش به كردار او سرزنش مى شود . و از براى كسى كه به سوى او منقطع شده ايد و از همه كس بريده و به او پيوسته ايد زينت باشيد و بر او عيب مباشيد . و در قبيله هاى ايشان يا خودتان ـ بنابر اختلاف نسخ كافى ـ صله و پيوند نماييد و بيماران ايشان را عيادت كنيد و در جنازه هاى ايشان حاضر شويد . و بايد كه شما را پيشى نگيرند به سوى چيزى از خوبى؛زيرا كه شما به خوبى از ايشان سزاوارتريد . و به خدا سوگند كه خدا پرستيده نشد به چيزى كه در نزد او از خَباء دوست تر باشد» . عرض كردم كه : خَباء چيست؟ فرمود : «تقيّه» . ^۱

۲۲۵۲.از او ، از احمد بن محمد ، از معمّر بن خلّاد روايت است كه گفت : امام موسى كاظم عليه السلام را سؤال كردم از براى خاستن به جهت تعظيم و ايمان؟ فرمود كه :«جدّم حضرت ابوجعفر صلى الله عليه و آله فرمود كه : تقيّه از دين من و دين پدران من است . و هر كه را تقيّه نيست ، ايمان نيست» .

۲۲۵۳.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از حمّاد ، از ربعى ، از زراره ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«تقيّه در هر ضرورتى هست ، و صاحب ضرورت به آن داناتر است در هنگامى كه بر او فرود مى آيد» .

۲۲۵۴.على ، از پدرش ، از ابن محبوب ، از جميل بن صالح ، از محمد بن مروان ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«پدرم مى فرمود كه : هيچ چيز بيش از تقيّه چشم را روشن نمى گرداند . به درستى كه تقيّه سپر مؤمن است» .

۲۲۵۵.على ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از جميل ، از محمد بن مروان روايت كرده است كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام به من فرمود كه :«چه چيز ميثم را از تقيّه منع كرد؟ پس به خدا سوگند كه مى دانست كه اين آيه در قصّه عمّار و يارانش فرود آمد . «اِلّا مَنْ أُكْرِهَ وَقَلْبُهُ مُطْمَئِنٌ بِالْاِيمانِ» » . ^۲

۲۲۵۱.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ ، عَنْ هِشَامٍ الْكِنْدِيِّ ، قَالَ :
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ عليه السلام يَقُولُ :«إِيَّاكُمْ أَنْ تَعْمَلُوا عَمَلاً يُعَيِّرُونَّا بِهِ ؛ فَإِنَّ وَلَدَ السَّوْءِ يُعَيَّرُ وَالِدُهُ بِعَمَلِهِ ، كُونُوا لِمَنِ انْقَطَعْتُمْ إِلَيْهِ زَيْناً ، وَلَا تَكُونُوا عَلَيْهِ شَيْنا ، صَلُّوا فِي عَشَائِرِهِمْ ، وَعُودُوا مَرْضَاهُمْ ، وَاشْهَدُوا جَنَائِزَهُمْ ، وَلَا يَسْبِقُونَكُمْ إِلى شَيْءٍ مِنَ الْخَيْرِ ، فَأَنْتُمْ أَوْلى بِهِ مِنْهُمْ ، وَاللّهِ مَا عُبِدَ اللّهُ بِشَيْءٍ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنَ الْخَبْ ءِ». قُلْتُ : وَمَا الْخَبْ ءُ؟ قَالَ : «التَّقِيَّةُ» .

۲۲۵۲.عَنْهُ ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُعَمَّرِ بْنِ خَلَادٍ ، قَالَ :
سَأَلْتُ أَبَا الْحَسَنِ عليه السلام عَنِ الْقِيَامِ لِلْوُلَاةِ ، فَقَالَ :«قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ عليه السلام : التَّقِيَّةُ مِنْ دِينِي وَدِينِ آبَائِي ، وَلَا إِيمَانَ لِمَنْ لَا تَقِيَّةَ لَهُ» .

۲۲۵۳.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنْ حَمَّادٍ ، عَنْ رِبْعِيٍّ ، عَنْ زُرَارَةَ ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام ، قَالَ :«التَّقِيَّةُ فِي كُلِّ ضَرُورَةٍ ، وَصَاحِبُهَا أَعْلَمُ بِهَا حِينَ تَنْزِلُ بِهِ» .

۲۲۵۴.عَلِيٌّ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ ، عَنْ جَمِيلِ بْنِ صَالِحٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مَرْوَانَ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«كَانَ أَبِي عليه السلام يَقُولُ : وَأَيُّ شَيْءٍ أَقَرُّ لِعَيْنِي مِنَ التَّقِيَّةِ؟ إِنَّ التَّقِيَّةَ جُنَّةُ الْمُؤْمِنِ» .

۲۲۵۵.عَلِيٌّ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ ، عَنْ جَمِيلٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مَرْوَانَ ، قَالَ :
قَالَ لِي أَبُو عَبْدِ اللّهِ عليه السلام :«مَا مُنِعَ مِيثَمٌ ـ رَحِمَهُ اللّهُ ـ مِنَ التَّقِيَّةِ ، فَوَ اللّهِ لَقَدْ عَلِمَ أَنَّ هذِهِ الْايَةَ نَزَلَتْ فِي عَمَّارٍ وَأَصْحَابِهِ : « إِلَا مَنْ أُكْرِهَ وَقَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْاءِيمانِ » » .