۲۳۲۸.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از احمد بن محمد بن ابى نصر ، از حسين بن موسى ، از فضيل بن يسار ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«هر كه خدا اين امر را به او شناسانيد ، پروا نمى كند كه بر سر كوهى باشد و از گياه زمين بخورد ، تا مرگ به نزد او آيد» .

۲۳۲۹.على بن ابراهيم ، از محمد بن عيسى ، از يونس ، از كليب بن معاويه ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت : شنيدم از آن حضرت كه مى فرمود :«سزاوار نيست مؤمن را كه وحشت كند و برمد ، وپناه برد به سوى برادر خويش و كسى كه غير او باشد ، و مؤمن در دين خود عزيز است» .

۲۳۳۰.از او ، از احمد بن محمد بن خالد ، از فضالة بن ايّوب ، از عمر بن ابان و سيف بن عميره ، از فضيل بن يسار روايت است كه گفت : بر امام جعفر صادق عليه السلام داخل شدم در وقت بيمارى كه حضرت به آن مبتلى شده بود ، و از او چيزى باقى نمانده بود ، مگر سر مباركش . پس فرمود كه :«اى فضيل! به درستى كه من بسيارى از اوقات مى گويم كه : باكى نيست بر مردى كه خدا اين امر را به او شناسانيده باشد ، اگر در سر كوهى باشد ، تا او را مرگ در رسد . اى فضيل ، پسر يسار! به درستى كه مردم راست و چپ را گرفتند و هر يك به راهى رفتند ، و ما و شيعيان ما هدايت شديم به راه راست . اى فضيل ، پسر يسار! اگر مؤمن صبح كند و آن چه در ميان مشرق و مغرب است مال او باشد ، از برايش خير باشد ، و اگر صبح كند و اعضايش پاره پاره شده باشد ، از برايش خير باشد . اى فضيل ، پسر يسار! به درستى كه خدا با مؤمن كارى نمى كند ، مگر آن چه از برايش خير است . اى فضيل ، پسر يسار! اگر دنيا در نزد خدا با بال پشّه اى برابرى مى نمود ، از آن ، شربت آبى به دشمن خويش نمى داد . اى فضيل ، پسر يسار! به درستى كه هر كه قصد و همّتش يكى باشد ، خدا آن قصد را از او كفايت مى كند ، و هر كه همّتش در هر وادى جولان زند ، خدا پروايى ندارد از آنكه او در هر وادى كه باشد ، هلاك گردد» .

۲۳۳۱.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد ، از محمد بن سنان ، از ابن مسكان ، از منصور صيقل و معلّى بن خنيس روايت كرده است كه گفت : شنيديم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود :«رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه : خداى عز و جل فرمود : در هيچ چيز كه من فاعل و كننده آنم ، آن قدر تردّد ندارم ، مانند تردّدى كه در قبض روح و مردن بنده مؤمن خود دارم؛زيرا كه من لقاى او را دوست مى دارم و او مرگ را ناخوش دارد؛ پس مرگ را از او مى گردانم ، و به درستى كه او مرا مى خواند و من او را اجابت مى كنم ، و از من خواهش مى كند و به او عطا مى كنم ، و اگر در دنيا نباشد ، مگر يكى از بندگان من كه مؤمن باشد ، هر آينه به او از همه خلق خويش بى نيازى جويم ، و هر آينه او را از ايمانش انيسى قرار دهم كه به آن خو كند ، و وحشت نكند تا به كسى پناه برد» . ^۱

۲۳۲۸.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسى ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي نَصْرٍ ، عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ مُوسى ، عَنِ الْفُضَيْلِ بْنِ يَسَارٍ ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام ، قَالَ :«مَا يُبَالِي مَنْ عَرَّفَهُ اللّهُ هذَا الْأَمْرَ أَنْ يَكُونَ عَلى قُلَّةِ جَبَلٍ يَأْكُلُ مِنْ نَبَاتِ الْأَرْضِ حَتّى يَأْتِيَهُ الْمَوْتُ» .

۲۳۲۹.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسى ، عَنْ يُونُسَ ، عَنْ كُلَيْبِ بْنِ مُعَاوِيَةَ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ : سَمِعْتُهُ يَقُولُ :«مَا يَنْبَغِي لِلْمُؤْمِنِ أَنْ يَسْتَوْحِشَ إِلى أَخِيهِ فَمَنْ دُونَهُ ، الْمُؤْمِنُ عَزِيزٌ فِي دِينِهِ» .

۲۳۳۰.عَنْهُ ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ فَضَالَةَ بْنِ أَيُّوبَ ، عَنْ عُمَرَ بْنِ أَبَانٍ وَسَيْفِ بْنِ عَمِيرَةَ ، عَنْ فُضَيْلِ بْنِ يَسَارٍ ، قَالَ :
دَخَلْتُ عَلى أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام فِي مَرْضَةٍ مَرِضَهَا لَمْ يَبْقَ مِنْهُ إِلَا رَأْسُهُ عليه السلام ، فَقَالَ :«يَا فُضَيْلُ ، إِنَّنِي كَثِيراً مَا أَقُولُ : مَا عَلى رَجُلٍ عَرَّفَهُ اللّهُ هذَا الْأَمْرَ لَوْ كَانَ فِي رَأْسِ جَبَلٍ حَتّى يَأْتِيَهُ الْمَوْتُ .
يَا فُضَيْلَ بْنَ يَسَارٍ ، إِنَّ النَّاسَ أَخَذُوا يَمِيناً وَشِمَالًا ، وَإِنَّا وَشِيعَتَنَا هُدِينَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِيمَ ؛ يَا فُضَيْلَ بْنَ يَسَارٍ ، إِنَّ الْمُؤْمِنَ لَوْ أَصْبَحَ لَهُ مَا بَيْنَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ ، كَانَ ذلِكَ خَيْراً لَهُ ، وَلَوْ أَصْبَحَ مُقَطَّعاً أَعْضَاؤُهُ، كَانَ ذلِكَ خَيْراً لَهُ .
يَا فُضَيْلَ بْنَ يَسَارٍ ، إِنَّ اللّهَ لَا يَفْعَلُ بِالْمُؤْمِنِ إِلَا مَا هُوَ خَيْرٌ لَهُ ؛ يَا فُضَيْلَ بْنَ يَسَارٍ ، لَوْ عَدَلَتِ الدُّنْيَا عِنْدَ اللّهِ جَنَاحَ بَعُوضَةٍ ، مَا سَقى عَدُوَّهُ مِنْهَا شَرْبَةَ مَاءٍ ؛ يَا فُضَيْلَ بْنَ يَسَارٍ ، إِنَّهُ مَنْ كَانَ هَمُّهُ هَمّاً وَاحِداً ، كَفَاهُ اللّهُ هَمَّهُ ؛ وَمَنْ كَانَ هَمُّهُ فِي كُلِّ وَادٍ ، لَمْ يُبَالِ اللّهُ بِأَيِّ وَادٍ هَلَكَ» .

۲۳۳۱.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ ، عَنِ ابْنِ مُسْكَانَ ، عَنْ مَنْصُورٍ الصَّيْقَلِ وَالْمُعَلَّى بْنِ خُنَيْسٍ ، قَالَا :
سَمِعْنَا أَبَا عَبْدِ اللّهِ عليه السلام يَقُولُ :«قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : قَالَ اللّهُ عَزَّ وَجَلَّ : مَا تَرَدَّدْتُ فِي شَيْءٍ أَنَا فَاعِلُهُ كَتَرَدُّدِي فِي مَوْتِ عَبْدِيَ الْمُؤْمِنِ ، إِنَّنِي لَأُحِبُّ لِقَاءَهُ، وَ يَكْرَهُ الْمَوْتَ ، فَأَصْرِفُهُ عَنْهُ ؛ وَإِنَّهُ لَيَدْعُونِي ، فَأُجِيبُهُ ؛ وَإِنَّهُ لَيَسْأَلُنِي ، فَأُعْطِيهِ ، وَلَوْ لَمْ يَكُنْ فِي الدُّنْيَا إِلَا وَاحِدٌ مِنْ عَبِيدِي مُؤْمِنٌ ، لَاسْتَغْنَيْتُ بِهِ عَنْ جَمِيعِ خَلْقِي ، وَلَجَعَلْتُ لَهُ مِنْ إِيمَانِهِ أُنْساً لَا يَسْتَوْحِشُ إِلى أَحَدٍ» .