105 . باب در بيان آن چه خدا فرا گرفته بر مؤمن از صبر كردن يا يارى نمودن بر آن چه به او مى رسد ، در آن چه به آن مبتلى شده است
۲۳۳۹.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از على بن نعمان ، از داود بن فرقد ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«خدا از مؤمن پيمان گرفته بر اينكه گفتارش باور نشود ، و از دشمن خود داد خود نستاند . و هيچ مؤمنى نيست كه نفس خود را شفا دهد و تشفّى قلب حاصل كند ، و دلش خوش گردد و از حرارت خشم خنك شود ، مگر به رسوايى نفس خويش؛ زيرا كه هر مؤمنى لجام شده است و از انتقام ممنوع است» .
۲۳۴۰.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از سهل بن زياد و محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد و هر دو ، از ابن محبوب ، از ابوحمزه ثمالى ، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود :«رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود : به درستى كه خداى عز و جل از مؤمن پيمان گرفته بر چهار بليّه ، كه آسان تر آنها بر او ، مؤمنى است كه به قول او قائل و هم مذهب او است ، بر او حسد مى برد ، يا منافقى كه به دنبال او مى افتد و اثر او را پيروى مى كند ، يا شيطانى كه مى خواهد او را گمراه گرداند ، يا كافرى كه جهاد كردن با او را حلال مى بيند . پس بعد از اينها ، بقاى مؤمن چيست و چگونه بماند؟!» .
