۲۳۶۵.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از على بن حكم ، از فضيل بن عثمان ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«به درستى كه در بهشت منزله و مرتبه اى است كه هيچ بنده اى به آن نمى رسد ، مگر به آنكه در بدن خويش به بلايى مبتلى شود» .

۲۳۶۶.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن خالد ، از پدرش ، از ابراهيم بن محمد اشعرى ، از ابويحيى حنّاط ، از عبداللّه بن ابى يعفور كه گفت : به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام شكايت كردم از آن چه به من مى رسيد از دردها ـ و ابن ابى يعفور بسيار بيمار مى شد ـ . عبداللّه مى گويد كه : پس حضرت به من فرمود :«اى عبداللّه ! اگر مؤمن مى دانست كه او را چه اجر است در مصيبت ها ، هر آينه آرزو مى كرد كه به مقراض ها چيده شود» (كه گوشت بدنش را به گازهاى ^۱ جامه بچينند) .

۲۳۶۷.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد ، از محمد بن سنان ، از يونس بن رباط روايت كرده است كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود :«به درستى كه اهل حق پيوسته در سختى بوده اند ، از آن زمان كه موجود شده اند تا امروز ، وليكن آگاه باش! كه اين تا مدّت كمى خواهد بود با عافيت طولانى» .

۲۳۶۸.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از بعضى از اصحاب خويش ، از حسين بن مختار ، از ابواسامه ، از حمران ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«به درستى كه خداى عز و جل مؤمن را به بلاء بازجويى و رعايت مى كند ، چنان كه مرد مسافر ، اهل خود را به هدّيه و سوغات كه از غيبت ـ يعنى سفر ـ مى آورد رعايت مى نمايد ، و او را پرهيز مى فرمايد از دنيا ، چنان كه طبيب ، بيمار را پرهيز مى فرمايد» (يعنى از چيزى كه مناسب مزاجش نباشد) .

۲۳۶۹.على ، از پدرش ، از عبداللّه بن مغيره ، از محمد بن يحيى خثعمى ، از محمد بن بهلول عبدى روايت كرده است كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود :«خدا مؤمن را از بليّه هاى دنيا ايمن نساخته ، وليكن او را ايمن گردانيده از كورى در دنيا (يعنى در دين) ، و از شقاوت و بدبختى در آخرت» .

۲۳۶۵.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسى ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ ، عَنْ فُضَيْلِ بْنِ عُثْمَانَ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«إِنَّ فِي الْجَنَّةِ مَنْزِلَةً لَا يَبْلُغُهَا عَبْدٌ إِلَا بِالِابْتِلَاءِ فِي جَسَدِهِ» .

۲۳۶۶.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ مُحَمَّدٍ الْأَشْعَرِيِّ ، عَنْ أَبِي يَحْيَى الْحَنَّاطِ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ أَبِي يَعْفُورٍ ، قَالَ :
شَكَوْتُ إِلى أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام مَا أَلْقى مِنَ الْأَوْجَاعِ ـ وَ كَانَ مِسْقَاماً ـ فَقَالَ لِي :«يَا عَبْدَ اللّهِ ، لَوْ يَعْلَمُ الْمُؤْمِنُ مَا لَهُ مِنَ الْأَجْرِ فِي الْمَصَائِبِ ، لَتَمَنّى أَنَّهُ قُرِّضَ بِالْمَقَارِيضِ» .

۲۳۶۷.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ ، عَنْ يُونُسَ بْنِ رِبَاطٍ ، قَالَ :
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ عليه السلام يَقُولُ :«إِنَّ أَهْلَ الْحَقِّ لَمْ يَزَالُوا مُنْذُ كَانُوا فِي شِدَّةٍ ، أَمَا إِنَّ ذلِكَ إِلى مُدَّةٍ قَلِيلَةٍ ، وَعَافِيَةٍ طَوِيلَةٍ» .

۲۳۶۸.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ ، عَنْ حُسَيْنِ بْنِ الْمُخْتَارِ ، عَنْ أَبِي أُسَامَةَ ، عَنْ حُمْرَانَ ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام ، قَالَ :«إِنَّ اللّهَ ـ عَزَّ وَجَلَّ ـ لَيَتَعَاهَدُ الْمُؤْمِنَ بِالْبَلَاءِ ، كَمَا يَتَعَاهَدُ الرَّجُلُ أَهْلَهُ بِالْهَدِيَّةِ مِنَ الْغَيْبَةِ ، وَيَحْمِيهِ الدُّنْيَا ، كَمَا يَحْمِي الطَّبِيبُ الْمَرِيضَ» .

۲۳۶۹.عَلِيٌّ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ الْمُغِيرَةِ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ يَحْيَى الْخَثْعَمِيِّ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ بُهْلُولٍ الْعَبْدِيِّ ، قَالَ :
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ عليه السلام يَقُولُ :«لَمْ يُؤْمِنِ اللّهُ الْمُؤْمِنَ مِنْ هَزَاهِزِ الدُّنْيَا ، وَلكِنَّهُ آمَنَهُ مِنَ الْعَمى فِيهَا وَالشَّقَاءِ فِي الْاخِرَةِ» .