۲۳۷۰.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از حسين بن نعيم صحاف ، از ذريح محاربى ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«حضرت على بن الحسين عليهماالسلاممى فرمود : به درستى كه من ناخوش دارم كه مرد در دنيا عافيت داده شود ، و هيچ مصيبتى از مصيبت ها به او نرسد» .

۲۳۷۱.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن ابى عبداللّه ، از نوح بن شعيب ، از ابوداود مسترق كه آن را مرفوع ساخته و گفته است كه امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه :«پيغمبر صلى الله عليه و آله به سوى طعامى خوانده شد (يعنى كسى آن حضرت را تكليف ضيافت كرد) . و چون داخل منزل آن مرد شد ، نظر فرمود به مرغ خانگى كه در بالاى ديوارى نشسته بود ، و ديد كه آن مرغ تخم كرد . پس آن تخم در عرض راه بر بالاى ميخى كه در آن ديوار كوبيده بود فرود آمد ، و بر روى آن ميخ قرار گرفت و نيفتاد و نشكست . پس پيغمبر صلى الله عليه و آله از حال آن تخم تعجّب كرد . آن مرد به خدمت حضرت عرض كرد كه : آيا از اين تخم تعجّب فرمودى؟ پس سوگند به آن خدايى كه تو را به حق به پيغمبرى فرستاده ، كه هرگز به چيزى مصيبت زده نشده ام و نقصانى به من نرسيده؛ پس رسول خدا صلى الله عليه و آله برخاست و از طعامش هيچ نخورد و فرمود : كسى كه مصيبتى به او نرسيده ، خدا را در او حاجتى نيست» (يعنى از نظر عنايت خدا افتاده و هيچ مصرف ندارد) .

۲۳۷۲.از او ، از على بن حكم ، از ابان بن عثمان ، از عبدالرحمان و از ابوبصير ، نيز از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه فرمود :«رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود : خدا را هيچ حاجتى نيست ، در كسى كه در مال و بدنش از براى آن جناب بهره اى نباشد» .

۲۳۷۳.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد ، از محمد بن سنان ، از عثمان نوا ، از آنكه او را ذكر كرده ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«به درستى كه خداى عز و جلمؤمن را به هر بليّه اى مبتلى مى گرداند ، و او را به هر نوع مردنى مى ميراند ، و او را مبتلى نمى كند به آنكه عقلش برود و ديوانه اى شود . آيا ايّوب را نمى بينى كه چگونه شيطان بر مال و بر فرزندان و بر اهل او و بر هر چيزى كه از او بود مسلّط شد ، و بر عقلش مسلّط نشد؛ بلكه عقل از برايش وا گذاشته شد ، تا به آن خدا را به يگانگى پرستش كند!؟» .

۲۳۷۴.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از ابن فضّال ، از على بن عقبه ، از سليمان بن خالد ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«به درستى كه بنده را در نزد خدا منزله و مرتبه اى مى باشد كه به آن نمى رسد ، مگر به يكى از دو خصلت : يا به رفتن مالش ، يا به بليّه اى در بدنش» .

۲۳۷۰.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ ، عَنْ حُسَيْنِ بْنِ نُعَيْمٍ الصَّحَّافِ ، عَنْ ذَرِيحٍ الْمُحَارِبِيِّ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«كَانَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ عليهماالسلام يَقُولُ : إِنِّي لَأَكْرَهُ لِلرَّجُلِ أَنْ يُعَافى فِي الدُّنْيَا ، فَلَا يُصِيبَهُ شَيْءٌ مِنَ الْمَصَائِبِ» .

۲۳۷۱.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِي عَبْدِ اللّهِ ، عَنْ نُوحِ بْنِ شُعَيْبٍ ، عَنْ أَبِي دَاوُدَ الْمُسْتَرِقِّ رَفَعَهُ ، قَالَ :
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ عليه السلام :«دُعِيَ النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله إِلى طَعَامٍ ، فَلَمَّا دَخَلَ مَنْزِلَ الرَّجُلِ ، نَظَرَ إِلى دَجَاجَةٍ فَوْقَ حَائِطٍ قَدْ بَاضَتْ، فَتَقَعُ الْبَيْضَةُ عَلى وَتِدٍ فِي حَائِطٍ ، فَثَبَتَتْ عَلَيْهِ، وَلَمْ تَسْقُطْ ، وَلَمْ تَنْكَسِرْ ، فَتَعَجَّبَ النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله مِنْهَا ، فَقَالَ لَهُ الرَّجُلُ : أَ عَجِبْتَ مِنْ هذِهِ الْبَيْضَةِ ؟ فَوَ الَّذِي بَعَثَكَ بِالْحَقِّ مَا رُزِئْتُ شَيْئاً قَطُّ» .
قَالَ : «فَنَهَضَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله ، وَلَمْ يَأْكُلْ مِنْ طَعَامِهِ شَيْئاً ، وَقَالَ : مَنْ لَمْ يُرْزَأْ فَمَا لِلّهِ فِيهِ مِنْ حَاجَةٍ» .

۲۳۷۲.عَنْهُ ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ ، عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ أَبِي عَبْدِ اللّهِ وَأَبِي بَصِيرٍ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : لَا حَاجَةَ لِلّهِ فِيمَنْ لَيْسَ لَهُ فِي مَالِهِ وَبَدَنِهِ نَصِيبٌ» .

۲۳۷۳.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ ، عَنْ عُثْمَانَ النَّوَّاءِ ، عَمَّنْ ذَكَرَهُ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«إِنَّ اللّهَ ـ عَزَّ وَجَلَّ ـ يَبْتَلِي الْمُؤْمِنَ بِكُلِّ بَلِيَّةٍ ، وَيُمِيتُهُ بِكُلِّ مِيتَةٍ ، وَلَا يَبْتَلِيهِ بِذَهَابِ عَقْلِهِ ، أَ مَا تَرى أَيُّوبَ كَيْفَ سُلِّطَ إِبْلِيسُ عَلى مَالِهِ ، وَعَلى وُلْدِهِ ، وَعَلى أَهْلِهِ ، وَعَلى كُلِّ شَيْءٍ مِنْهُ ، وَلَمْ يُسَلَّطْ عَلى عَقْلِهِ ، تُرِكَ لَهُ لِيُوَحِّدَ اللّهَ بِهِ ؟» .

۲۳۷۴.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسى ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ عُقْبَةَ ، عَنْ سُلَيْمَانَ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«إِنَّهُ لَيَكُونُ لِلْعَبْدِ مَنْزِلَةٌ عِنْدَ اللّهِ ، فَمَا يَنَالُهَا إِلَا بِإِحْدى خَصْلَتَيْنِ : إِمَّا بِذَهَابِ مَالِهِ ، أَوْ بِبَلِيَّةٍ فِي جَسَدِهِ» .