111 . باب در بيان گناهان
۲۴۱۱.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از محمد بن سنان ، از طلحة بن زيد ،از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«پدرم مى فرمود كه : هيچ چيز بيش از گناه ، دل را فاسد و تباه نمى كند . به درستى كه دل مرتكب گناه مى شود و پيوسته آن گناه در آن مى باشد و در آن تأثير مى كند ، تا آنكه بر آن غالب مى شود؛ پس اعلاى آن را اسفل آن مى گرداند و سرنگون مى سازد» (و اين كنايه است از آنكه حق در آن قرار نگيرد ، و روى آن از خدا برگردد ، و متوجّه دنياى دنى[=پست ]گردد) .
۲۴۱۲.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن خالد ، از عثمان بن عيسى ، از عبداللّه بن مسكان ، از آنكه او را ذكر كرده ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است در قول خداى عز و جل :«فَما أَصْبَرَهُمْ عَلَى النّارِ»۱، كه آن حضرت فرمود :«چه چيز ايشان را شكيبا گردانيده ، بر كردن آن چه مى دانند كه ايشان را به سوى آتش جهنّم مى كشاند» . ۲
۲۴۱۳.از او ، از پدرش ، از نضر بن سويد ، از هشام بن سالم ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه فرمود :«البتّه هيچ رگى نمى زند؛ يعنى نمى جهد و به جنبش در نمى آيد ، و هيچ نكبت و سختى و دردسر و بيمارى رخ نمى دهد ، مگر به سبب گناهى . و اين است معنى قول خداى عز و جل كه در كتاب خويش مى فرمايد : «وَما أَصابَكُمْ مِنْ مُصيبَةٍ فَبِما كَسَبَتْ أَيْديكُمْ وَيَعْفُو عَنْ كَثيرٍ»۳ ؛ يعنى : و آن چه به شما مى رسد ، اى بندگان! از بليّت و آفت مالى و بدنى ، پس به سبب آن چيزى است كه دست هاى شما آن را كسب كرده؛ يعنى به سبب معصيتى است كه كرده ايد ، و خدا عفو مى كند و درمى گذرد از بسيارى از گناهان» . راوى مى گويد كه : بعد از آن ، حضرت فرمود كه : «آن چه خدا از آن عفو مى فرمايد ، بيشتر است از آن چه به آن مؤاخذه و بازخواست مى كند» . ۴
