۲۴۲۱.ابوعلى اشعرى ، از محمد بن عبدالجبّار ، از ابن فضّال ، از ثعلبه ، از سليمان بن طريف ، از محمد بن مسلم ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت : شنيدم از آن حضرت كه مى فرمود :«به درستى كه گناه ، بنده را از روزى محروم و بى بهره مى گرداند» .

۲۴۲۲.محمد بن يحيى ، از عبداللّه بن محمد ، از على بن حكم ، از ابان بن عثمان ، از فضيل ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«به درستى كه مرد مرتكب گناه مى شود ، و به اين سبب روزى از او بازداشته مى شود» ، و اين آيه را تلاوت فرمود كه : «اِذْ أَقْسَمُوا لَيَصْرِمُنَّها مُصْبِحينَ * وَلا يَسْتَثْنُونَ * فَطافَ عَلَيْها طآئِفٌ مِن رَبِّكَ وَهُمْ نآئِمُونَ»^۱ ؛ يعنى : «ياد كن چون سوگند خوردند اهل باغى كه در دو فرسنگى صنعاى يمن بود ، كه هر آينه ميوه آن را ببرند ، در حالى كه در صباح در آيندگان باشند؛ يعنى در بامداد ميوه را بچينند؛ پس به اين قصد سوگند ياد نمودند و استثنا نكردند؛ يعنى نگفتند كه : انشاء اللّه ، اگر خدا خواهد ^۲ ؛ پس فرا گرفت بر آن باغ ، بلاى طواف كننده و گرداگرد آن فروگيرنده ، از جانب پروردگار تو ، و ايشان خفتگان بودند» . ^۳

۲۴۲۳.از او ، از احمد بن محمد ، از ابن فضّال ، از ابن بكير ، از ابوبصير روايت است كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود :«چون مرد مرتكب گناه گردد ، نكته و نشانه سياهى در دلش بيرون آيد . پس اگر توبه كند ، آن نشانه برطرف شود ، و اگر بر گناه بيفزايد ، آن نشانه نيز بيفزايد ، تا بر دلش غالب گردد و همه را سياه كند ، و چون چنين شود ، بعد از آن هرگز رستگارى نيابد» .

۲۴۲۴.از او ، از احمد بن محمد ، از ابن محبوب ، از ابوايّوب ، از محمد بن مسلم ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت است كه فرمود :«به درستى كه بنده حاجتى را از خدا سؤال مى كند ، و از حالش روا شدن آن باشد تا زمانى نزديك يا تا وقتى كه دير باشد . پس آن بنده گناهى مى كند ، و به اين سبب خداى ـ تبارك و تعالى ـ به فرشته مى فرمايد كه : حاجتش را روا مكن و او را از آن محروم گردان؛ زيرا كه او خود را در معرض خشم من درآورده ، و نوميدى را از من سزاوار شده» .

۲۴۲۱.أَبُو عَلِيٍّ الْأَشْعَرِيُّ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ ، عَنْ ثَعْلَبَةَ ، عَنْ سُلَيْمَانَ بْنِ طَرِيفٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ : سَمِعْتُهُ يَقُولُ :«إِنَّ الذَّنْبَ يَحْرِمُ الْعَبْدَ الرِّزْقَ» .

۲۴۲۲.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ ، عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ ، عَنِ الْفُضَيْلِ ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام ، قَالَ :«إِنَّ الرَّجُلَ لَيُذْنِبُ الذَّنْبَ ، فَيُدْرَأُ عَنْهُ الرِّزْقُ» ، وَتَلَا هذِهِ الْايَةَ : « إِذْ أَقْسَمُوا لَيَصْرِ مُنَّها مُصْبِحِينَ وَلا يَسْتَثْنُونَ فَطافَ عَلَيْها طائِفٌ مِنْ رَبِّكَ وَهُمْ نائِمُونَ » .

۲۴۲۳.عَنْهُ ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ ، عَنِ ابْنِ بُكَيْرٍ ، عَنْ أَبِي بَصِيرٍ ، قَالَ :
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ عليه السلام يَقُولُ :«إِذَا أَذْنَبَ الرَّجُلُ خَرَجَ فِي قَلْبِهِ نُكْتَةٌ سَوْدَاءُ ، فَإِنْ تَابَ انْمَحَتْ ، وَإِنْ زَادَ زَادَتْ حَتّى تَغْلِبَ عَلى قَلْبِهِ ، فَلَا يُفْلِحُ بَعْدَهَا أَبَداً» .

۲۴۲۴.عَنْهُ ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ ، عَنْ أَبِي أَيُّوبَ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام ، قَالَ :«إِنَّ الْعَبْدَ يَسْأَلُ اللّهَ الْحَاجَةَ ، فَيَكُونُ مِنْ شَأْنِهِ قَضَاؤُهَا إِلى أَجَلٍ قَرِيبٍ ، أَوْ إِلى وَقْتٍ بَطِيءٍ ، فَيُذْنِبُ الْعَبْدُ ذَنْباً ، فَيَقُولُ اللّهُ ـ تَبَارَكَ وَتَعَالى ـ لِلْمَلَكِ : لَا تَقْضِ حَاجَتَهُ ، وَاحْرِمْهُ إِيَّاهَا ؛ فَإِنَّهُ تَعَرَّضَ لِسَخَطِي ، وَاسْتَوْجَبَ الْحِرْمَانَ مِنِّي» .