۲۴۳۴.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد ، از محمد بن سنان ، از سماعه روايت كرده است كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود :«خدا نعمتى را بر بنده اى انعام نفرموده كه آن را از او ربوده باشد ، مگر آنكه گناهى را مرتكب گرديده باشد ، كه به سبب آن سزاوار ربودن باشد» .

۲۴۳۵.محمد بن يحيى روايت كرده است ، از احمد بن محمد و على بن ابراهيم ، از پدرش و هر دو ، از ابن محبوب ، از هيثم بن واقد جزرى كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود :«به درستى كه خداى عز و جل پيغمبرى از پيغمبران خويش را به سوى قومش مبعوث گردانيد و به سوى او وحى فرمود كه : به قوم خود بگو كه : هيچ اهل ده و گروهى نبودند كه بر طاعت و فرمانبردارى من بودند و در آن طاعت ، زحمت و مشقّتى به ايشان رسيد . پس از آن چه دوست مى داشتم ، منتقل شدند به سوى آن چه دشمن مى داشتم ، مگر آنكه ايشان را منتقل ساختم از آن چه دوست مى داشتند ، به سوى آن چه ناخوش مى داشتند . و هيچ اهل ده و خاندانى نبودند كه بر معصيت و نافرمانى من بوده باشند و در آن معصيت ، ضرر و زحمتى به ايشان رسيده باشد ، و از آن چه ناخوش مى داشتم ، منتقل شده باشند به سوى آن چه دوست مى داشتم ، مگر آنكه ايشان را منتقل ساخته ام از آن چه ناخوش مى داشتند ، به سوى آن چه دوست مى داشتند ، و به ايشان بگو كه : رحمت من بر خشم من پيشى گرفته . پس بايد كه از رحمت من نوميد نباشند؛زيرا كه گناهى كه آن را مى آمرزم ، در نزد من بزرگ نمى نمايد . و به ايشان بگو كه : متعرّض خشم من نشوند و با من ستيزه نكنند ، و به دوستان من استخفاف نكنند و ايشان را سبك و خوار ندارند؛زيرا كه مرا در هنگامى كه غضب مى كنم سطوت هاى چند است كه چيزى از آفريدگان من تاب آن ندارد ، و با آن مقاومت و برابرى نمى تواند كرد» .

۲۴۳۴.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ ، عَنْ سَمَاعَةَ ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ عليه السلام يَقُولُ:«مَا أَنْعَمَ اللّهُ عَلى عَبْدٍ نِعْمَةً فَسَلَبَهَا إِيَّاهُ ، حَتّى يُذْنِبَ ذَنْباً يَسْتَحِقُّ بِذلِكَ السَّلْبَ».

۲۴۳۵.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ؛ وَ عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ ، عَنْ أَبِيهِ جَمِيعاً ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ ، عَنِ الْهَيْثَمِ بْنِ وَاقِدٍ الْجَزَرِيِّ ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ عليه السلام يَقُولُ:«إِنَّ اللّهَ ـ عَزَّ وَ جَلَّ ـ بَعَثَ نَبِيّاً مِنْ أَنْبِيَائِهِ إِلى قَوْمِهِ ، وَأَوْحى إِلَيْهِ: أَنْ قُلْ لِقَوْمِكَ: إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ أَهْلِ قَرْيَةٍ وَ لَا أُنَاسٍ كَانُوا عَلى طَاعَتِي ، فَأَصَابَهُمْ فِيهَا سَرَّاءُ ، فَتَحَوَّلُوا عَمَّا أُحِبُّ إِلى مَا أَكْرَهُ ، إِلَا تَحَوَّلْتُ لَهُمْ عَمَّا يُحِبُّونَ إِلى مَا يَكْرَهُونَ؛ وَ لَيْسَ مِنْ أَهْلِ قَرْيَةٍ وَ لَا أَهْلِ بَيْتٍ كَانُوا عَلى مَعْصِيَتِي ، فَأَصَابَهُمْ فِيهَا ضَرَّاءُ ، فَتَحَوَّلُوا عَمَّا أَكْرَهُ إِلى مَا أُحِبُّ ، إِلَا تَحَوَّلْتُ لَهُمْ عَمَّا يَكْرَهُونَ إِلى مَا يُحِبُّونَ ، وَقُلْ لَهُمْ: إِنَّ رَحْمَتِي سَبَقَتْ غَضَبِي؛ فَلَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَتِي؛ فَإِنَّهُ لَا يَتَعَاظَمُ عِنْدِي ذَنْبٌ أَغْفِرُهُ؛ وَ قُلْ لَهُمْ: لَا يَتَعَرَّضُوا مُعَانِدِينَ لِسَخَطِي ، وَ لَا يَسْتَخِفُّوا بِأَوْلِيَائِي؛ فَإِنَّ لِي سَطَوَاتٍ عِنْدَ غَضَبِي لَا يَقُومُ لَهَا شَيْءٌ مِنْ خَلْقِي».