693
تحفة الأولياء ج3

114 . باب در بيان اصرار بر گناه ۱

۲۴۷۰.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن خالد ، از عبد اللّه بن محمد نهيكى ، از عمّار بن مروان قندى ، از عبد اللّه بن سنان ، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود :«با اصرار ، صغيره اى نباشد و با استغفار ، كبيره اى نباشد» (چه بنا بر اوّل ، كبيره مى شود و بنابر دويم ، كبيره باقى نمى ماند) .

۲۴۷۱.ابو على اشعرى ، از محمد بن سالم ، از احمد بن نضر ، از عمرو بن شمر ، از جابر از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است در قول خداى عز و جل :«وَلَمْ يُصِرُّوا عَلى ما فَعَلُوا وهُمْ يَعْلَمُونَ»۲كه آن حضرت فرمود :«اصرار بر گناه ، آن است كه كسى مرتكب گناهى شود ، و بلافاصله از خدا طلب آمرزش نكند ، و توبه را در دل خويش نگذراند ، و با خود در اين باب گفتگو ننمايد ، و همين ، اصرار بر گناه است» . و ترجمه آيه اين است كه : «و بعد از توبه اصرار نكردند بر آن چه كردند ، در حالتى كه مى دانند قباحت و عقوبت عظيم آن را؛ يعنى به آن اعتقاد دارند» . (و آخر آيه احتمال غير از اين دارد) .

۲۴۷۲.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از منصور بن يونس ، از ابو بصير روايت كرده است كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود :«به خدا سوگند كه خدا چيزى از طاعت خود را قبول نمى فرمايد ، با وجود اصرار بر چيزى از گناهان كه آن جناب مقرّر فرموده است» .

1.و اصرار ـ به كسر همزه و سكون صاد ـ ، ايستادن است بر معصيت و پيوسته بر گناه بودن . (مترجم)

2.آل عمران، ۱۳۵.


تحفة الأولياء ج3
692

114 ـ بَابُ الْاءِصْرَارِ عَلَى الذَّنْبِ

۲۴۷۰.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ مُحَمَّدٍ النَّهِيكِيِّ ، عَنْ عَمَّارِ بْنِ مَرْوَانَ الْقَنْدِيِّ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ:«لَا صَغِيرَةَ مَعَ الْاءِصْرَارِ ، وَ لَا كَبِيرَةَ مَعَ الِاسْتِغْفَارِ» .

۲۴۷۱.أَبُو عَلِيٍّ الْأَشْعَرِيُّ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَالِمٍ ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ النَّضْرِ ، عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ ، عَنْ جَابِرٍ،
عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام فِي قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ:«وَ لَمْ يُصِرُّوا عَلى ما فَعَلُوا وَ هُمْ يَعْلَمُونَ»قَالَ:
«الْاءِصْرَارُ أَنْ يُذْنِبَ الذَّنْبَ ، فَلَا يَسْتَغْفِرَ اللّهَ ، وَ لَا يُحَدِّثَ نَفْسَهُ بِتَوْبَةٍ ؛ فَذلِكَ الْاءِصْرَارُ».

۲۴۷۲.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ ، عَنْ مَنْصُورِ بْنِ يُونُسَ ، عَنْ أَبِي بَصِيرٍ ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ عليه السلام يَقُولُ:«لَا وَ اللّهِ ، لَا يَقْبَلُ اللّهُ شَيْئاً مِنْ طَاعَتِهِ عَلَى الْاءِصْرَارِ عَلى شَيْءٍ مِنْ مَعَاصِيهِ».

  • نام منبع :
    تحفة الأولياء ج3
    سایر پدیدآورندگان :
    تحقیق : مرادی، محمد
    تعداد جلد :
    4
    ناشر :
    دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1388 ش
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 164655
صفحه از 764
پرینت  ارسال به