۲۸۳۵.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد ، از على بن حكم ، از سيف بن عميره ، از عبد الاعلى روايت كرده است كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود :«هر كه ايمان به خداى عز و جل و روز قيامت دارد ، بايد كه ننشيند در جايى كه امامى در آن عيب مى شود ، يا مؤمنى در آن مذكور مى شود به چيزى كه باعث نقص او است» .
۲۸۳۶.حسين بن محمد ، از على بن محمد بن سعد ، از محمد بن مسلم ، از اسحاق بن موسى روايت كرده است كه گفت : حديث كردند مرا برادر و عموى من ، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود :«سه مجلس است كه خداى عز و جل آنها را به غايت دشمن مى دارد ، و عذاب و عقوبت خود را بر اهل آنها مى فرستد؛ پس با ايشان مباشيد و با ايشان همنشينى مكنيد . يكى مجلسى كه در آن كسى است كه زبانش دروغ را وصف مى كند در فتواى خويش ، و ديگر مجلسى كه ياد دشمنان ما در آن تازه و ياد ما در آن كهنه است ، و سيم مجلسى كه در آن كسى است كه مردم را از ما باز مى دارد و تو مى دانى» .
راوى مى گويد كه : بعد از آن ، حضرت صادق عليه السلام سه آيه را از كتاب خداى عز و جل تلاوت فرمود ، كه گويا آن آيات در دهانش بود ، يا آنكه راوى گفت كه : در كف دست آن حضرت نوشته بود . و آن آيات ، اين است كه : «وَلا تَسُبُّوا الَذينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللّه ِ فَيَسُبُّوا اللّه َ عَدْوا بِغَيْرِ عِلْمٍ»۱ ؛ يعنى : «و دشنام مدهيد بت پرستانى را كه مى خوانند و مى پرستند از غير خدا ، كه ايشان خدا را ناسزا مى گويند از روى ظلم و درگذشتن از حقّ بى دانشى» (يعنى از روى جهل و نادانى ، خدا را ناسزا گويند) . «وَاِذا رَأَيْتَ الَّذينَ يَخُوضُونَ فى اياتِنا فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ حَتّى يَخُوضُوا فى حَديثٍ غَيْرِهِ»۲ ؛ يعنى : «و چون ببينى كسانى را كه به تكذيب و ريشخند فرو مى روند در آيت هاى ما كه قرآن است ، و در آن طعن مى زنند ، پس رو بگردان از ايشان و با ايشان منشين ، تا وقتى كه فرو روند در سخنى ديگر ، غير از آن» . «وَلا تَقُولُوا لِما تَصِفُ أَلْسِنَتُكُمُ الْكَذِبَ هَذا حَلالٌ وَهَذا حَرامٌ لِتَفْتَرُوا عَلَى اللّهِ ِ الْكَذِبَ»۳ ؛ يعنى : «و مگوييد مر آن چيزى را كه وصف مى كنند زبان هاى شما دروغ را (يعنى به مجرّد وصف زبان ، بدون آنكه دليلى داشته باشيد ، از روى دروغ) ، مگوييد كه اينك حلال است و اينك حرام است ، تا افترا بنديد بر خدا دروغ را» .
