۲۸۳۷.و به همين اسناد ، از محمد بن مسلم ، از داود بن فرقد روايت است كه گفت : حديث كرد مرا محمد بن سعيد جهمى و گفت كه : حديث كرد مرا هشام بن سالم ، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود :«چون مبتلا شوى به اهل نصب (يعنى سنّيان و همنشينى كردن با ايشان) ، چنان باش كه گويا بر بالاى سنگ گرمِ بريان شده اى هستى ، تا آنكه برخيزى؛زيرا كه خداى عز و جل ايشان را به غايت دشمن مى دارد ، و ايشان را لعنت مى كند . پس چون ايشان را ببينى كه در ذكر امامى از ائمّه عليهم السلام فرو مى برند ، برخيز؛ زيرا كه خشم خداى عز و جل در آن وقت يا در آن مكان بر ايشان فرود مى آيد» .
۲۸۳۸.ابو على اشعرى ، از محمد بن عبد الجبّار ، از صفوان ، از عبد الرحمان بن حجّاج ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«هر كه در نزد كسى بنشيند كه دوستان خداى عز و جل را دشنام مى دهد و به ايشان ناسزا مى گويد ، به حقيقت كه خداى عز و جلرا معصيت و نافرمانى كرده است» .
۲۸۳۹.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن خالد ، از پدرش ، از قاسم بن عروه ، از عبيد بن زراره ، از پدرش ، از امام محمد باقر عليه السلام كه فرمود :«هر كه بنشيند در مجلسى كه امامى از ائمّه عليهماالسلام در آنجا دشنام داده مى شود و ناسزايى نسبت به او مذكور مى گردد ، و او قادر بر داد ستاندن باشد و نكند ، خداى عز و جل در دنيا لباس خوارى را بر او بپوشاند ، و در آخرت او را عذاب فرمايد ، و آنچه را كه به واسطه آن بر او منّت گذاشته از شناختن ما كه چيزى است نيكو و شايسته ، از او بربايد» .
۲۸۴۰.حسين بن محمد و محمد بن يحيى ، از على بن محمد بن سعد ، از محمد بن مسلم ، از حسن بن على بن نعمان روايت كرده اند كه گفت : حديث كرد مرا پدرم على بن نعمان ، از ابن مسكان ، از يمان بن عبيداللّه كه گفت : يحيى بن امّ طويل را ديدم كه در كناسه كوفه۱ايستاده بود . پس به بلندترين آواز خويش ندا در داد كه : اى گروه دوستان خداى عز و جل! به درستى كه ما بيزاريم از آنچه مى شنويد . هر كه على عليه السلام را ناسزا گويد ، لعنت خدا بر او باد . و ما بيزاريم از آل مروان و آنچه مى پرستند از غير خداى ـ تعالى ـ . بعد از آن ، آواز خويش را پست مى كرد و مى گفت : هر كه دوستان خدا را ناسزا گويد ، با او همنشينى مكنيد . و هر كه شك كند در آنچه ما در آنيم ، با ايشان ابتدا به جدال و گفتگو منماييد . و هر كه از برادران شما به سؤال كردن[و درخواست ]از شما محتاج شود ، به حقيقت كه با او خيانت كرده ايد . بعد از آن ، اين آيه را مى خواند كه :«اِنّا أَعْتَدْنا لِلظّالِمينَ ناراً أَحاطَ بِهِمْ سُرادِقُها وَاِنْ يَسْتَغيثُوا يُغاثُوا بِمآءٍ كَالْمُهْلِ يَشْوِى الْوُجُوهَ بِئْسَ الشَّرابُ وَسآءَتْ مُرْتَفَقا»۲؛ يعنى :«به درستى كه ما آماده كرده ايم از براى ستمكاران؛ يعنى ناگرويدگان ـ چنان كه در آيات باب ولايت گذشت ـ ، آتشى را كه احاطه نموده است به ايشان سراپرده آن ، و گرداگرد ايشان را فرو گرفته ، و اگر از تشنگى فريادخواهى كنند ، فريادرسيده شوند به آبى كه مانند روى يا مسِ گداخته است ، (يا چرك و ريم ۳ دوزخيان كه در جوش باشد) ، و چون پيش ايشان برند ، بريان كند روى هاى ايشان را از شدّت حرارت . بد آشاميدنى است (آن آبى كه چون مهل است) ، و بد تكيه گاهى است آتش دوزخ» . ۴
