165 . باب در بيان كفر
۲۸۴۴.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد ، از حسن بن محبوب ، از داود بن كثير رقّى كه گفت : به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام عرض كردم كه : سنّت هاى رسول خدا صلى الله عليه و آله (يعنى آنچه از طريقه آن حضرت ظاهر مى شود) ، مانند واجبات خداى ـ تعالى ـ است؟ فرمود :«به درستى كه خداى عز و جل فريضه اى چند را قرارداد فرموده ، كه آنها را بر بندگان خويش واجب نموده؛ پس هر كه فريضه اى از آنها كه بر ايشان واجب شده ، ترك كند و به آن عمل نكند و آن را انكار كند ، كافر باشد . و خداى عز و جل به امورى چند امر فرموده (يعنى به طريقه استحباب) ، كه همه آنها نيكو است؛ پس هر كه ترك كند بعضى از آنچه را كه خداى عز و جل بندگان خود را به آن امر فرمود از طاعت ، كافر نيست ، وليكن چنين كسى تارك فضل و افزونى است ، و بهره اش از خير و خوبى ، كم و ناتمام شده است» .
۲۸۴۵.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از حمّاد بن عيسى ، از حريز ، از زراره ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«به خدا سوگند كه كفر ، از شرك ديرينه تر و خبيث تر و بزرگ تر است» . راوى مى گويد كه : بعد از آن ، كفر شيطان را ذكر فرمود ، در هنگامى كه خداى عز و جل به او فرمود كه : سجده كن از براى آدم؛ پس سر باز زد از آنكه سجده كند؛ «پس كفر ، از شرك بزرگ تر است؛ پس هر كه غير را بر خداى عز و جل اختيار كند ، و از اطاعت خدا سر باز زند ، و بر گناهان كبيره ايستادگى كند ، كافر است . و هر كه دينى را غير از دين مؤمنان برپا كند ، مشرك است» .
