182 . باب در بيان مُعارين ۱
۲۹۲۵.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از على بن حكم ، از ابو ايّوب ، از محمد بن مسلم ، از امام محمد باقر عليه السلام يا امام جعفر صادق عليهماالسلام روايت كرده است كه گفت : شنيدم از آن حضرت كه مى فرمود :«به درستى كه خداى عز و جل خلقى را از براى ايمان آفريده ، كه آن را زوال و برطرف شدن نيست ، و خلقى را از براى كفر آفريده ، كه آن را زوالى نيست ، و خلقى را در ميان اين و آن آفريده ، و ايمان را به بعضى از ايشان سپرده؛ پس اگر خواسته باشد كه آن را از براى ايشان تمام كند ، آن را تمام مى كند ، و اگر خواسته باشد كه آن را از ايشان بربايد ، از ايشان مى ربايد . و فلانى ۲ ، از ايشان بود كه ايمان به عاريه به او داده شده بود» .
۲۹۲۶.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد ، از حسين بن سعيد ، از فضالة بن ايّوب و قاسم بن محمد جوهرى ، از كليب بن معاويه اسدى ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«به درستى كه بنده اى هست كه صبح مى كند و مؤمن است ، و شام مى كند و كافر است ، و صبح مى كند و كافر است ، و شام مى كند و مؤمن است ، و گروهى هستند كه ايمان به عاريه به ايشان داده مى شود؛ پس آن ايمان از ايشان ربوده مى شود ، و ايشان ، معارين ناميده مى شوند» (يعنى عاريه داده شدگان) . بعد از آن ، فرمود كه : «فلان ، از ايشان است» .
