۲۹۲۹.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از حسين بن سعيد ، از قاسم بن حبيب ، از اسحاق بن عمّار ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«به درستى كه خدا پيغمبران را بر صفت پيغمبرى كه دارند ، آفريد؛ پس هرگز مرتد نمى شوند ، و از آن باز نمى گردند . و اوصيا ايشان را بر صفت وصيّت هاى ايشان آفريد؛ پس هرگز از آن باز نمى گردند . و بعضى از مؤمنان را بر صفت ايمان آفريد؛ پس هرگز مرتد نمى شوند . و از جمله ايشان ، كسى است كه ايمان به رسم عاريت به او داده شده؛ پس هرگاه چنين كسى دعا كند و در دعا بسيار اصرار كند ، بر ايمان بميرد» .
183 . باب در بيان نشانه آنكه ايمان به عاريه به او داده شده است
۲۹۳۰.از او ، از احمد بن محمد ، از محمد بن سنان ، از مفضّل جعفى روايت است كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام فرمود :«به درستى كه حسرت و پشيمانى ، و همه ويل و عذاب ، از براى كسى است كه منتفع نشود به آنچه او را بينا گردانيده ، و نداند كه چيست آن امرى كه او بر آن اقامه و ايستادگى دارد ، آيا نفع است از براى او ، يا ضرر و زيان؟» عرض كردم كه : پس نجات يابنده اى از اين گروه ، به چه چيز شناخته مى شود؟ فداى تو گردم! فرمود كه : «هر كه كردارش با گفتارش موافق و برابر باشد ، از برايش گواهى دادن به نجات ميسّر مى شود. و هر كه كردارش با گفتارش موافق نباشد ، جز اين نيست كه آن كس ، مستودع است ، كه خدا ايمان را به وديعت به او سپرده» .
