۲۹۳۴.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد ، از محمد بن سنان ، از حسين بن مختار ، از ابو بصير ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«به درستى كه دل مى جنبد و مى لرزد در ميان سينه و حنجره ـ يعنى ناى گلو ـ ، تا بر ايمان بسته شود ، و چون بر ايمان بسته شد ، قرار و آرام گيرد . و اين است معنى قول خداى عز و جل كه فرموده : «وَمَنْ يُؤْمِنْ بِاللّه ِ يَهْدِ قَلْبَهُ»۱ ؛ يعنى : و هر كه ايمان آورد به خدا ، خدا دل او را راه نمايد» ۲ .
۲۹۳۵.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن خالد ، از ابن فضّال ، از ابو جميله ، از محمد حلبى ، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود :«به درستى كه دل در اندران مى جنبد و حق را طلب مى كند . پس چون به حق رسد ، مطمئن مى شود و قرار مى گيرد» . پس حضرت صادق عليه السلام اين آيه را تلاوت فرمود كه : «فَمَنْ يُرِدِ اللّهُ ُ أَنْ يَهْدِيَهُ يَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلْاِسلامِ» ، تا فرموده آن جناب : «كَأَنَّما يَصَّعَّدُ فِى السَّمآءِ»۳ . و تمام آيه با ترجمه آن گذشت .
۲۹۳۶.على بن ابراهيم ، از محمد بن عيسى ، از يونس ، از ابو المغرا ، از ابو بصير ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت : شنيدم از آن حضرت كه مى فرمود :«به درستى كه دل در ساعتى از شب و روز چنان مى باشد ، كه هيچ يك از ايمان و كفر در آن نيست . آيا اين را نمى يابى؟ بعد از آن ، نقطه و نشانى از جانب خداى عز و جل در دل بنده اش به هم مى رسد ، به آنچه خواهد . اگر خواهد ، به ايمان ، و اگر خواهد ، به كفر ، آن نقطه و نشان موجود مى شود» .
۲۹۳۷.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از سهل بن زياد ، از محمد بن حسن بن شمّون ، از عبد اللّه بن عبد الرحمان ، از عبد اللّه بن قاسم ، از يونس بن ظبيان ، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود :«به درستى كه خداى عز و جل دل هاى مؤمنان را آفريد ، در بسته بر ايمان ...» تا آخر آنچه در حديث چهارم گذشت ، مگر آنكه در اين حديث است كه : «آنها را به حكمت بگشايد» .
