136 . باب در بيان ظلم و ستمكارى
۲۶۵۰.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن خالد ، از پدرش ، از هارون بن جهم ، از مفضّل بن صالح ، از سعد بن طريف ، از امام محمد باقر عليه السلام كه فرمود :«ظلم سه قسم است : ظلمى است كه خدا آن را مى آمرزد ، و ظلمى است كه خدا آن را نمى آمرزد ، و ظلمى است كه خدا آن را وا نمى گذارد و از سر آن نمى گذرد . امّا ظلمى كه خدا آن را نمى آمرزد ، شرك به خدا است . و امّا ظلمى كه خدا آن را مى آمرزد ، ظلمى است كه مرد بر نفس خود مى كند ، در آنچه ميان او و خداى عز و جل است . و امّا ظلمى كه خدا آن را وا نمى گذارد ، حقّ النّاس است كه از يكديگر مى طلبند» . ۱
۲۶۵۱.از او ، از حجّال ، از غالب بن محمد ، از آنكه او را ذكر كرده ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است در قول خداى عز و جل :«اِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ»۲كه فرمود :«مرصاد ، پلى است بر روى صراط ، كه هيچ بنده اى با مظلمه اى از آن نگذرد» (يعنى آنكه بر بنده اى از بندگان خدا ستمى كرده باشد ، از آنجا عبور نتواند كرد ، و در آنجا معطّل باشد ، تا سزاى خود را ببيند) .
۲۶۵۲.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از وهب بن عبد ربّه و عبداللّه طويل ، از شيخى از قبيله نخع روايت كرده است كه گفت : به امام محمد باقر عليه السلام عرض كردم كه : من از ابتداى زمان حجّاج تا امروز ، پيوسته والى و حاكم بوده ام ، آيا مرا توبه اى هست؟ راوى مى گويد كه : حضرت ساكت شد . بعد از آن ، همين را بر او اعاده نمودم . فرمود :«نه ، تا آنكه حقّ هر صاحب حقّى را به او برسانى ، كه آنچه را كه از كسى گرفتى ، به صاحبش برگردانى» .
۲۶۵۳.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از حسين بن سعيد ، از ابراهيم بن عبد الحميد ، از وليد بن صبيح ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«هيچ مظلمه اى نيست كه سخت تر باشد ، از مظلمه اى كه صاحب آن بر آن ياورى را نيابد غير از خداى عز و جل؛ چه ظلم و ستم بر ضعيف ناتوان ، قباحتش بيشتر است» .
