215
تحفة الأولياء ج4

188 . باب در بيان اعتراف و اقرار به گناهان و پشيمان شدن بر آنها

۲۹۴۷.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از على احمسى ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«به خدا سوگند كه از گناه نجات و رهايى نيابد ، مگر كسى كه به آن اقرار كند» . و گفت كه : امام محمد باقر عليه السلام فرمود كه : «كافى است پشيمانى از براى توبه ، و همان ندامت ، در آن كفايت مى كند» .

۲۹۴۸.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد ، از ابن فضّال ، از آنكه او را ذكر كرده ، از امام محمد باقر عليه السلام كه فرمود :«نه ، به خدا سوگند كه خداى عز و جل از مردمان ، غير از دو خصلت ، چيزى را اراده نفرموده : يكى آنكه از براى آن جناب به نعمت ها اقرار و اعتراف كنند ، تا از براى ايشان بيفزايد ، و ديگر آنكه به گناهان اقرار كنند ، تا آنها را از براى ايشان بيامرزد» .

۲۹۴۹.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از عمرو بن عثمان ، از بعضى از اصحاب خويش ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت : شنيدم از آن حضرت كه مى فرمود :«به درستى كه مرد مرتكب گناه مى شود ، و خداى عز و جل به آن گناه ، او را داخل بهشت مى كند» . عرض كردم كه : خدا او را به واسطه گناه داخل بهشت مى گرداند؟ فرمود : «آرى ، زيرا كه او گناه مى كند ، پس پيوسته خود را دشمن مى دارد ، و به اين سبب ، خدا او را رحم مى فرمايد؛ پس او را در بهشت داخل مى گرداند» .

۲۹۵۰.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد ، از محمد بن سنان ، از معاويه بن عمّار روايت كرده است كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود :«به خدا سوگند كه هيچ بنده اى از گناهى با اصرار بيرون نرفته ، و هيچ بنده اى از گناهى بيرون نرفته ، مگر به اقرار و اعتراف» .


تحفة الأولياء ج4
214

188 ـ بَابُ الِاعْتِرَافِ بِالذُّنُوبِ وَ النَّدَمِ عَلَيْهَا

۲۹۴۷.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ أَبِيهِ، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ، عَنْ عَلِيٍّ الْأَحْمَسِيِّ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام ، قَالَ:«وَ اللّهِ، مَا يَنْجُو مِنَ الذَّنْبِ إِلَا مَنْ أَقَرَّ بِهِ».
قَالَ : وَ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ عليه السلام : «كَفى بِالنَّدَمِ تَوْبَةً».

۲۹۴۸.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَمَّنْ ذَكَرَهُ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام ، قَالَ:«لَا وَ اللّهِ، مَا أَرَادَ اللّهُ تَعَالى مِنَ النَّاسِ إِلَا خَصْلَتَيْنِ: أَنْ يُقِرُّوا لَهُ بِالنِّعَمِ، فَيَزِيدَهُمْ، وَ بِالذُّنُوبِ، فَيَغْفِرَهَا لَهُمْ».

۲۹۴۹.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ عَمْرِو بْنِ عُثْمَانَ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ: سَمِعْتُهُ يَقُولُ:«إِنَّ الرَّجُلَ لَيُذْنِبُ الذَّنْبَ، فَيُدْخِلُهُ اللّهُ بِهِ الْجَنَّةَ» قُلْتُ: يُدْخِلُهُ اللّهُ بِالذَّنْبِ الْجَنَّةَ؟! قَالَ: «نَعَمْ، إِنَّهُ لَيُذْنِبُ، فَلَا يَزَالُ مِنْهُ خَائِفاً مَاقِتاً لِنَفْسِهِ، فَيَرْحَمُهُ اللّهُ، فَيُدْخِلُهُ الْجَنَّةَ».

۲۹۵۰.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ مُعَاوِيَةَ بْنِ عَمَّارٍ، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ عليه السلام يَقُولُ:
«إِنَّهُ ـ وَ اللّهِ ـ مَا خَرَجَ عَبْدٌ مِنْ ذَنْبٍ بِإِصْرَارٍ، وَ مَا خَرَجَ عَبْدٌ مِنْ ذَنْبٍ إِلَا بِإِقْرَارٍ».

  • نام منبع :
    تحفة الأولياء ج4
    سایر پدیدآورندگان :
    تحقیق : مرادی، محمد
    تعداد جلد :
    4
    ناشر :
    دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1388 ش
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 305391
صفحه از 791
پرینت  ارسال به