219
تحفة الأولياء ج4

۲۹۵۶.محمد بن يحيى ، از محمد بن صندل ، از ياسر ، از يسع بن حمزه ، از امام رضا عليه السلام كه فرمود :«رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود : آن كه حسنه را مى پوشد ، برابر با هفتاد حسنه است و آن كه گناه و بدى را فاش مى سازد ، مخذول و منكوب است . و آن كه بدى را مى پوشد ، آمرزيده است» .

190 . باب در بيان كسى كه قصد ثواب يا گناه مى كند

۲۹۵۷.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد ، از على بن حديد ، از جميل بن درّاج ، از زراره ، از امام محمد باقر يا امام جعفر صادق عليهماالسلامروايت كرده است كه فرمود :«به درستى كه خداى عز و جل از براى آدم در فرزندانش اين را قرار داد كه ، هر كه قصد كند كه ثوابى را به عمل آورد ، و آن را به عمل نياورد ، يك ثواب از براى او نوشته شود . و هر كه حسنه اى را قصد كند و آن را به عمل آورد ، ده حسنه از برايش نوشته شود . و هر كه گناهى را قصد كند ، بر او نوشته نشود . و هر كه قصد گناه كند و آن را به عمل آورد ، يك گناه بر او نوشته شود» .

۲۹۵۸.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن ابى عبداللّه ، از عثمان بن عيسى ، از سماعة بن مهران ، از ابو بصير ، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود :«به درستى كه مؤمن قصد حسنه مى كند ، و به آن عمل نمى كند؛ پس يك حسنه از برايش نوشته مى شود . و اگر آن مؤمن ، آن را به عمل آورد ، ده حسنه از برايش نوشته مى شود . و به درستى كه مؤمن قصد مى كند كه گناهى را به عمل آورد ، پس آن را به عمل نمى آورد ، و بر او نوشته نمى شود» .

۲۹۵۹.از او ، از على بن حفص عوسى ، از على بن سايح ، از (امام زاده) عبد اللّه بن موسى جعفر عليهماالسلام ، از پدرش روايت است كه گفت : آن حضرت را سؤال كردم از دو فرشته نويسندگان اعمال ، كه آيا علم به هم مى رسانند به گناه يا ثواب ، چون بنده اراده كند كه آن را به فعل آورد؟ حضرت فرمود كه :«بوى مزبله و آبريز و بوى خوش ، برابر است؟» عرض كردم : نه . فرمود : «به درستى كه بنده چون قصد حسنه مى كند ، نفسش خوشبو بيرون آيد؛ پس فرشته دست راست به فرشته دست چپ مى گويد : بايست؛زيرا كه او قصد حسنه كرد . پس چون آن را به فعل آورد ، زبانش قلم آن فرشته ، و آب دهانش مركّب او باشد ، و آن را از برايش ثابت گرداند و بنويسد . و چون قصد گناهى كند ، نفسش گنديده و بدبو بيرون آيد؛ پس فرشته دست چپ به فرشته دست راست مى گويد كه : بايست و دست نگاه دار؛زيرا كه او قصد گناه كرد؛ پس اگر آن بنده ، آن گناه را كرد ، زبانش قلم آن فرشته ، و آب دهانش مركّب او باشد ، و آن را ثابت گرداند و بنويسد» .


تحفة الأولياء ج4
218

۲۹۵۶.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ صَنْدَلٍ، عَنْ يَاسِرٍ، عَنِ الْيَسَعِ بْنِ حَمْزَةَ، عَنِ الرِّضَا عليه السلام ، قَالَ:«قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : الْمُسْتَتِرُ بِالْحَسَنَةِ يَعْدِلُ سَبْعِينَ حَسَنَةً، وَ الْمُذِيعُ بِالسَّيِّئَةِ مَخْذُولٌ، وَ الْمُسْتَتِرُ بِهَا مَغْفُورٌ لَهُ».

190 ـ بَابُ مَنْ يَهُمُّ بِالْحَسَنَةِ أَوِ السَّيِّئَةِ

۲۹۵۷.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ حَدِيدٍ، عَنْ جَمِيلِ بْنِ دَرَّاجٍ، عَنْ زُرَارَةَ، عَنْ أَحَدِهِمَا عليهماالسلام، قَالَ:«إِنَّ اللّهَ ـ تَبَارَكَ وَ تَعَالى ـ جَعَلَ لآِدَمَ فِي ذُرِّيَّتِهِ : مَنْ هَمَّ بِحَسَنَةٍ وَ لَمْ يَعْمَلْهَا، كُتِبَتْ لَهُ حَسَنَةٌ؛ وَ مَنْ هَمَّ بِحَسَنَةٍ وَ عَمِلَهَا، كُتِبَتْ لَهُ عَشْراً؛ وَ مَنْ هَمَّ بِسَيِّئَةٍ وَ لَمْ يَعْمَلْهَا، لَمْ تُكْتَبْ عَلَيْهِ؛ وَ مَنْ هَمَّ بِهَا وَ عَمِلَهَا، كُتِبَتْ عَلَيْهِ سَيِّئَةٌ».

۲۹۵۸.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِي عَبْدِ اللّهِ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِيسى، عَنْ سَمَاعَةَ بْنِ مِهْرَانَ، عَنْ أَبِي بَصِيرٍ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ:«إِنَّ الْمُؤْمِنَ لَيَهُمُّ بِالْحَسَنَةِ وَ لَا يَعْمَلُ بِهَا، فَتُكْتَبُ لَهُ حَسَنَةٌ، وَ إِنْ هُوَ عَمِلَهَا، كُتِبَتْ لَهُ عَشْرُ حَسَنَاتٍ؛ وَ إِنَّ الْمُؤْمِنَ لَيَهُمُّ بِالسَّيِّئَةِ أَنْ يَعْمَلَهَا، فَلَا يَعْمَلُهَا ، فَلَا تُكْتَبُ عَلَيْهِ».

۲۹۵۹.عَنْهُ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ حَفْصٍ الْعَوْسِيِّ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ السَّائِحِ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ، عَنْ أَبِيهِ عليه السلام ، قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنِ الْمَلَكَيْنِ: هَلْ يَعْلَمَانِ بِالذَّنْبِ إِذَا أَرَادَ الْعَبْدُ أَنْ يَفْعَلَهُ، أَوِ الْحَسَنَةِ؟
فَقَالَ:
«رِيحُ الْكَنِيفِ وَ رِيحُ الطِّيبِ سَوَاءٌ؟» قُلْتُ: لَا، قَالَ : «إِنَّ الْعَبْدَ إِذَا هَمَّ بِالْحَسَنَةِ، خَرَجَ نَفَسُهُ طَيِّبَ الرِّيحِ، فَقَالَ صَاحِبُ الْيَمِينِ لِصَاحِبِ الشِّمَالِ: قِفْ ، فَإِنَّهُ قَدْ هَمَّ بِالْحَسَنَةِ؛ فَإِذَا فَعَلَهَا كَانَ لِسَانُهُ قَلَمَهُ، وَ رِيقُهُ مِدَادَهُ، فَأَثْبَتَهَا لَهُ؛ وَ إِذَا هَمَّ بِالسَّيِّئَةِ، خَرَجَ نَفَسُهُ مُنْتِنَ الرِّيحِ، فَيَقُولُ صَاحِبُ الشِّمَالِ لِصَاحِبِ الْيَمِينِ: قِفْ، فَإِنَّهُ قَدْ هَمَّ بِالسَّيِّئَةِ؛ فَإِذَا هُوَ فَعَلَهَا، كَانَ لِسَانُهُ قَلَمَهُ، وَ رِيقُهُ مِدَادَهُ، وَ أَثْبَتَهَا عَلَيْهِ».

  • نام منبع :
    تحفة الأولياء ج4
    سایر پدیدآورندگان :
    تحقیق : مرادی، محمد
    تعداد جلد :
    4
    ناشر :
    دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1388 ش
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 289655
صفحه از 791
پرینت  ارسال به