191 . باب در بيان توبه ۱
۲۹۶۱.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از حسن بن محبوب ، از معاويه بن وهب روايت كرده است كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود :«چون بنده توبه كند ، توبه نصوح ، خداى ـ تعالى ـ او را دوست دارد ، و گناه او را در دنيا و آخرت بر او بپوشاند» . عرض كردم كه : چگونه بر او مى پوشاند؟ فرمود كه : «آنچه را كه دو فرشته اى كه بر او گماشته اند ، بر او نوشته اند از گناهان ، از ياد ايشان مى برد ، و چنان مى كند كه آنها را فراموش مى كنند . و به سوى اعضا و جوارح او وحى مى فرمايد كه : گناهان او را بر او كتمان كنيد و گواهى مدهيد . و وحى مى فرمايد به سوى بقعه هاى زمين كه : كتمان كنيد آنچه را كه بر روى هر يك از شما مى كرد از گناهان؛ پس خداى عز و جل را ملاقات مى كند ، در هنگامى كه او را ملاقات مى كند (يعنى در موقف حساب) ، در حالى كه چيزى نيست كه بر او گواهى دهد به چيزى از گناهان» .
۲۹۶۲.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از ابو ايّوب خزّاز ، از محمد بن مسلم ، از امام محمد باقر يا امام جعفر صادق عليهماالسلام روايت كرده است در قول خداى عز و جل :«فَمَنْ جآءَهُ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَانْتَهى فَلَهُ ما سَلَفَ»۲، كه فرمود :«موعظه ، توبه است» . و ترجمه ظاهر آيه اين است كه : «پس هر كه بيايد او را (يعنى برسد به او) پندى از پروردگارش ، پس باز ايستد ، پس از براى او است آنچه گذشته ، كه بر آن عقاب و بازخواستى نيست» .
۲۹۶۳.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن خالد ، از محمد بن على ، از محمد بن فضيل ، از ابو الصّبّاح كنانى كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام را سؤال كردم از قول خداى عز و جل :«يا أَيُّهَا الَّذينَ امَنُوا تُوبُوا اِلَى اللّه ِ تَوْبَةً نَصُوحا»۳؛ يعنى :«اى كسانى كه ايمان آورده ايد! باز گرديد به سوى خدا و از گناهان توبه كنيد ، توبه و بازگشتى نصوح؛ يعنى خالص از براى خدا ، يا محكم و استوار ، يا ناصح مردمان» . و حضرت فرمود كه : «بنده از گناه توبه مى كند . بعد از آن ، در آن عود نمى كند و بر نمى گردد» . و محمد بن فضيل گفت كه : امام موسى كاظم عليه السلام را از اين آيه سؤال كردم ، فرمود كه : «از گناه توبه مى كند . بعد از آن ، در آن عود نمى كند . و دوست ترين بندگان به سوى خدا ، آنانند كه در گناه افتاده مى شوند و توبه مى كنند» .
