۲۹۶۴.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از ابو ايّوب ، از ابو بصير روايت كرده است كه گفت : به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام عرض كردم كه :«يا أَيُّهَا الَّذينَ امَنُوا تُوبُوا اِلَى اللّه ِ تَوْبَةً نَصُوحا». فرمود كه :«آن ، گناهى است كه هرگز در آن عود نكند» . عرض كردم كه : كدام يك از ما است كه عود نكرده و برنگشته؟ فرمود كه : «اى ابامحمد! به درستى كه خداى عز و جلدوست مى دارد از بندگان خويش ، كسى را كه فريب خورده و در گناه افتاده باشد ، و توبه كرده باشد» .
۲۹۶۵.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از بعضى از اصحاب ما روايت كرده و آن را مرفوع ساخته و گفته است كه :«به درستى كه خداى ـ تبارك و تعالى ـ توبه كاران را سه خصلت عطا فرموده ، كه اگر يك خصلت از آنها را به همه اهل آسمان ها و زمين عطا مى فرمود ، هر آينه به همان يك خصلت نجات مى يافتند . و آنها ، قول خداى عز و جل است كه : «اِنَّ اللّه َ يُحِبُّ التَّوّابينَ وَيُحِّبُ الْمُتَطَهِّرينَ»۱ ؛ پس هر كه خداى ـ تعالى ـ او را دوست دارد ، او را عذاب نكند . و قول آن جناب كه مى فرمايد : «اَلَّذينَ يَحْمِلُونَ الْعَرْشَ وَمَنْ حَوْلَهُ يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَيَسْتَغْفِرُونَ لِلَّذينَ امَنُوا رَبَّنا وَسِعْتَ كُلَّ شَيْى ءٍ رَحْمَةٍ وَعِلْما فَاغْفِرْ لِلَّذينَ تابُوا وَاتَّبَعُوا سَبيلَكَ وَقِهِمْ عَذابَ الْجَحيمِ * رَبَّنا وَأَدْخِلْهُمْ جَنّاتِ عَدْنٍ الَّتى وَعَدْتَهُمْ وَمَنْ صَلَحَ مِنْ ابآئِهِمْ وَأَزْواجِهِمْ وَذُرِّيّاتِهِمْ اِنَّكَ أَنْتَ الْعزَيزُ الْحَكيم * وَقِهِمُ السَّيِّئاتِ وَمَنْ تَقِ السَّيِّئاتِ يَوْمَئِذٍ فَقَدْ رَحِمْتَهُ وَذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ العَظيمُ»۲ ؛ يعنى : «آنان كه برمى دارند عرش خدا را ، و كسانى كه در گرداگرد آنند از كروبيّان ، كه هميشه به طواف آن مشغول اند ، تسبيح مى كنند به ستايش پروردگار خويش ، و تصديق مى كنند به ربوبيّت و وحدانيّت آن جناب ، و طلب آمرزش مى كنند از براى كسانى كه ايمان آورده اند ، (و استغفار ايشان به اين طريق است كه از روى نياز مى گويند :) پروردگارا! فرا گرفته هر چيزى را از روى بخشش و دانش (يعنى رحمت و علمت به همه چيز رسيده) پس بيامرز كسانى را كه توبه كردند و پيروى نمودند راه توبه را ، كه طريق ايمان است ، و نگاه دار ايشان را از عذاب آتش سوزان . پروردگارا! و درآور ايشان را در بوستان هايى با اقامتگاه بهشت دائمت ، آن بوستان ها كه وعده داده اى ايشان را . و نيز درآور در آن با ايشان ، كسانى را كه شايسته باشند از پدران ايشان و زنان ايشان و فرزندان ايشان . به درستى كه تويى غالب دانا ، كه از هيچ مقدورى عاجز نشوى ، و هر چه كنى ، بر وفق حكمت و مصلحت باشد . و نگاه دار ايشان را از بدى ها و از عقوبت آنها . و هر كه را كه نگاه دارى از عقوبت بدى ها در روز جزا ، پس به حقيقت كه رحم كرده اى او را (و به روضه رضوان رسانيده اى ، يا هر كه را نگاه دارى از گناهان در دار دنيا ، رحم كرده اى او را) ، و آن نگاهدارى تو ، فيروزى بزرگ و ظفرى بزرگوار است» .
و قول آن جناب عز و جل : «وَالَّذينَ لا يَدْعُونَ مَعَ اللّه ِ الِهاً آخرَ وَلا يَقْتُلُونَ النَّفْسَ الَّتى حَرَّمَ اللّه ُ اِلّا بِالْحَقِّ وَلا يَزْنُونَ وَمَنْ يَفْعَلْ ذلِكَ يَلْقَ أَثاما * يُضاعَفْ لَهُ الْعَذابُ يَوْمَ الْقيمَةِ وَيَخْلُدْ فيهِ مُهانا * اِلّا مَنْ تابَ وَأمَنَ وَعَمِلَ عَمَلاً صالِحا فَأُولئِكَ يُبَدِّلُ اللّه ُ سَيِّئاتِهِمْ حَسَناتٍ وَكانَ اللّه غَفُورا رَحيما»۳ ؛ يعنى : «و بندگان خداوند بسيار مهربان ، آنانند كه نمى خوانند و نمى پرستند با خدا ، خداى ديگر را ، و نمى كشند تنى را كه خدا كشتن آن را حرام گردانيده ، مگر به حقّ و موجبات كشتن ، و زنا نمى كنند» . و ترجمه بعضى از باقى مانده گذشت ، و ترجمه تتمّه اين است كه : «مگر آن كس كه توبه كند و ايمان آورد ، و بكند كارى را كه شايسته باشد؛ پس آن گروه ، بدل مى كند خدا بدى هاى ايشان را كه گناهان است ، به خوبى ها (يعنى ثواب ها) . و خدا آمرزنده و بخشنده بود و خواهد بود» .
