۲۹۶۷.ابو على اشعرى ، از محمد بن عبد الجبّار ، از ابن فضّال ، از ثعلبة بن ميمون ، از ابو بصير ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت : آن حضرت را سؤال كردم از قول خداى عز و جل :«اِذا مَسَّهُمْ طآئِفٌ مِنَ الشَيْطانِ تَذَكَّرُوا فَاِذا هُمْ مُبْصِرُونَ»^۱؛ يعنى :«به درستى كه آنان كه پرهيز كردند ، چون برسد ايشان را وسوسه و مكرى از جانب شيطان ، كه در خاطرها فرود آيد و به گرد آن در آيد ، پند گيرند و خدا را ياد كنند؛ پس ناگاه ايشان بينايان باشند ، كه راه حق و صواب را ببينند» . و حضرت فرمود كه : «مراد از آن ، بنده اى است كه قصد گناه مى كند ، بعد از آن ، متذكّر مى شود و به اين سبب باز مى ايستد . و اين ، معنى قول آن جناب است كه فرموده : «تَذَكَّرُوا فَاِذا هُمْ مُبْصِرُونَ» » .

۲۹۶۸.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از عمر بن اذينه ، از ابو عبيده روايت كرده است كه گفت : شنيدم از امام محمد باقر عليه السلام كه مى فرمود :«به درستى كه خداى عز و جل سخت تر است از روى شادى به توبه بنده خويش ، از مردى كه شترِ سوارى و توشه دان (يعنى سفره) خود را در شب تارى گم كرده باشد ، بعد از آن ، آن را بيابد؛ پس به درستى كه خدا سخت تر است از روى شادى به توبه بنده خود ، از اين مرد ، به راحله خودش ، در هنگامى كه آن را بيابد» .

2969. محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از محمد بن اسماعيل ، از عبد اللّه بن عثمان ، از ابو جميله روايت كرده است كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام فرمود : «به درستى كه خدا دوست مى دارد بنده اى را كه در گناه افتاده و توبه كار باشد . و هر كس كه اين از او سر نزده باشد ، بهتر باشد»

۲۹۶۷.أَبُو عَلِيٍّ الْأَشْعَرِيُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنْ ثَعْلَبَةَ بْنِ مَيْمُونٍ، عَنْ أَبِي بَصِيرٍ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ:«إِذا مَسَّهُمْ طائِفٌ مِنَ الشَّيْطانِ تَذَكَّرُوا فَإِذا هُمْ مُبْصِرُونَ».
قَالَ:«هُوَ الْعَبْدُ يَهُمُّ بِالذَّنْبِ، ثُمَّ يَتَذَكَّرُ فَيُمْسِكُ، فَذلِكَ قَوْلُهُ: «تَذَكَّرُوا فَإِذا هُمْ مُبْصِرُونَ» ».

۲۹۶۸.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ أَبِيهِ، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ، عَنْ عُمَرَ بْنِ أُذَيْنَةَ، عَنْ أَبِي عُبَيْدَةَ الْحَذَّاءِ، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ عليه السلام يَقُولُ:«إِنَّ اللّهَ تَعَالى أَشَدُّ فَرَحاً بِتَوْبَةِ عَبْدِهِ مِنْ رَجُلٍ أَضَلَّ رَاحِلَتَهُ وَ زَادَهُ فِي لَيْلَةٍ ظَلْمَاءَ، فَوَجَدَهَا؛ فَاللّهُ أَشَدُّ فَرَحاً بِتَوْبَةِ عَبْدِهِ مِنْ ذلِكَ الرَّجُلِ بِرَاحِلَتِهِ حِينَ وَجَدَهَا».

۲۹۶۹.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسى، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِيلَ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ عُثْمَانَ ، عَنْ أَبِي جَمِيلَةَ، قَالَ:
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ عليه السلام :«إِنَّ اللّهَ يُحِبُّ الْعَبْدَ الْمُفَتَّنَ التَّوَّابَ، وَ مَنْ لاَ يَكُونُ ذلِكَ مِنْهُ كَانَ أَفْضَلَ».