۳۰۱۴.على بن ابراهيم روايت كرده و آن را مرفوع ساخته و گفته است كه : چون حضرت على بن الحسين عليهماالسلام را به نزد يزيد ، پسر معاويه ، بردند ، آن حضرت را در برابر او بازداشتند . پس يزيد ـ لعنه اللّه ـ گفت كه :«وَما أَصابَكُمْ مِنْ مُصيبَةٍ فَبِما كَسَبَتْ أَيْديكُمْ». حضرت على بن الحسين عليه السلام به آن ملعون فرمود كه :«اين آيه در شأن ما نيست . به درستى كه در شأن ما است قول خداى عز و جلكه مى فرمايد : «وَما أَصابَ مِنْ مُصيبَةٍ فِى الْاَرضِ وَلا فى أَنْفُسِكُمْ اِلّا فى كِتابٍ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَبْرَأَها اِنَّ ذلِكَ عَلَى اللّه ِ يَسيرٌ»۱ ؛ يعنى : نرسيده و نخواهد رسيد هيچ بليّه اى در زمين و نه در نفس هاى شما (چون قحطى و گرانى و نقصان اموال و زراعات و بيمارى ها و دردها و اندوه ها و مردن خويشان و دوستان و غير آن از انواع آفات) ، مگر آنكه ثبت شده است در لوح محفوظ ، پيش از آنكه بيافرينيم نفس هاى شما را (يا آن مصيبت را ، تا فرشتگان به آن استدلال كنند ، بر آنكه آن جناب ـ سبحانه و تعالى ـ عالم به ذات است ، و حقيقت هر چيزى را پيش از وقوع آن مى داند) . به درستى كه آن ـ يعنى ثبت مصائب در لوح محفوظ ، و ايجاد آنها با وجود بسيارىِ آنها در آن ـ ، بر خدا آسان است» .
200 . باب در بيان اينكه خدا به واسطه عامل ، عذاب را از غير عامل دفع مى كند ۲
۳۰۱۵.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از على بن معبد ، از عبد اللّه بن قاسم ، از يونس بن ظبيان ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«به درستى كه خداى عز و جلدفع مى كند به كسى كه نماز مى كند از شيعيان ما ، عذاب را ، از كسى كه نماز نمى كند از شيعيان ما ، و اگر بر ترك نماز اجتماع مى كردند ، هلاك مى شدند . و به درستى كه خداى عز و جل دفع مى كند به كسى كه زكات مى دهد از شيعيان ما ، عذاب را ، از كسى كه زكات نمى دهد ، و اگر بر ترك زكات اجتماع مى كردند ، هلاك مى شدند . و به درستى كه خداى عز و جل دفع مى كند به كسى كه حجّ مى كند از شيعيان ما ، عذاب را ، از كسى كه حج نمى كند ، و اگر بر ترك حجّ اجتماع مى كردند ، هلاك مى شدند . و اين است معنى قول خداى عز و جل : «وَلَوَلا دَفْعُ اللّه ِ النّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَفَسَدَتِ الْاَرْضُ وَلكِنَّ اللّه َ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْعالَمينَ»۳ ؛ پس به خدا سوگند كه اين آيه نازل نشد ، مگر در شأن شما ، و خدا از اين آيه غير شما را قصد نفرموده است» . و ترجمه آيه اين است كه : «و اگر نه بازداشتن خدا بودى مردمان را ، بعضى از ايشان به بعضى ديگر ، هر آينه زمين تباه شدى ، وليكن خدا ، خداوند فضل و رحمت است بر همه عالميان» (يعنى بر فرقه مؤمنان ، در دنيا و آخرت) .
