۳۱۴۷.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از على بن حكم ، از ابوكهمس روايت كرده است كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود :«مردى داخل مسجد شد و پيش از ثناى بر خداى عز و جل و صلوات بر پيغمبر صلى الله عليه و آله ، ابتدا كرد به حاجت خواستن . پس رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه : اين بنده بر پروردگار خويش تعجيل كرد . پس ديگرى آمد و نماز كرد و بر خداى عز و جل ثنا گفت و بر رسول خدا صلى الله عليه و آله صلوات فرستاد . حضرت رسول صلى الله عليه و آله فرمود كه : سؤال كن تا عطا شوى» . بعد از آن حضرت صادق عليه السلام فرمود كه : «در كتاب على عليه السلام است كه : ثناى بر خدا و صلوات بر رسولش ، پيش از سؤال و طلب حاجت است . به درستى كه يكى از شما به نزد مردى مى آيد كه از او حاجتى را طلب نمايد ، پس دوست مى دارد كه سخن خوبى را به او بگويد ، پيش از آنكه حاجت خود را از او سؤال كند» .
۳۱۴۸.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از عثمان بن عيسى ، از آنكه او را حديث كرده ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت : به آن حضرت عرض كردم كه : در كتاب خدا دو آيه هست كه آنها را طلب مى كنم و آنها را نمى يابم (يعنى اثر و مصداق آنها را نمى بينم) . حضرت فرمود كه :«آن دو آيه چيست؟» عرض كردم : يكى قول خداى عز و جل : «أُدْعُونى أَسْتَجِبْ لَكُمْ»۱ ؛ پس ما مكرّر او را مى خوانيم و دعا مى كنيم ، و اجابتى نمى بينيم و اثر اجابت به ظهور نمى رسد . حضرت فرمود كه : «پس آيا خدا را چنان مى بينى كه وعده خود را خلف فرموده باشد؟» عرض كردم : نه . فرمود كه : «پس اين از چه ناشى شده است؟» عرض كردم كه : نمى دانم . فرمود : «ليكن من تو را خبر مى دهم . هر كه خداى عز و جل را اطاعت كند در آن چه او را امر فرموده ، بعد از آن او را بخواند از جهت و راه دعا ، خدا او را اجابت فرمايد» . عرض كردم كه : جهت دعا چيست؟ فرمود كه : «ابتدا مى كنى و خدا را حمد مى نمايى ، و نعمت هاى او را به خاطر مى آورى (و نازهاى او را كه در نزد تو هست ياد مى كنى) ، پس او را شكر مى كنى . بعد از آن ، بر پيغمبر صلى الله عليه و آله صلوات مى فرستى ، و گناهان خود را به خاطر مى آورى و به آنها اقرار و اعتراف مى كنى ، و از آنها استغفار و طلب آمرزش مى نمايى . پس اين جهت دعا است كه دعا با آن رد نمى شود و مستجاب مى گردد» . و بعد از آن فرمود كه : «آيه ديگر كدام است؟» عرض كردم كه : قول خداى ـ تعالى ـ : «وَما أَنْفَقْتُمْ مِنْ شَيءٍ فَهُوَ يُخْلِفُهُ وَهُوَ خَيْرُ الرّازِقينَ»۲ ؛ يعنى : «و آن چه نفقه و خرج مى كنيد از چيزى ، پس او عوض مى دهد آن را . و او بهترين روزى دهندگان است» . و به درستى كه من انفاق مى كنم و خلف و عوضى را نمى بينم . فرمود كه : «پس آيا خدا را چنان مى بينى كه وعده خود را خلف فرموده باشد؟» عرض كردم : نه . فرمود كه : «پس اين از چه ناشى شده است؟» عرض كردم كه : نمى دانم . فرمود كه : «اگر آنكه يكى از شما مال را از راه حلال آن كسب كند ، و آن را در وجه حلالش صرف كند ، درهمى را انفاق نكند ، مگر آنكه عوض به او داده شود» .
