۳۱۵۶.از او ، از احمد ، از على بن حكم ، از منصور صيقل روايت است كه گفت : به خدمت حضرت امام جعفر صادق عليه السلام عرض كردم كه : بسا است كه شخصى دعايى مى كند و از برايش مستجاب مى شود ، و آن تا زمانى به تأخير مى افتد . منصور گفت كه : حضرت فرمود :«آرى» . عرض كردم كه : اين از براى چيست؟ از براى آنكه دعا را بيفزايد؟ فرمود : «آرى» .

۳۱۵۷.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از اسحاق بن ابى هلال مدائنى ، از حديد ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«بنده اى هست كه دعا مى كند ، پس خداى ـ تعالى ـ به دو فرشته مى فرمايد كه : از برايش مستجاب شد ، وليكن او را به حاجتش حبس كنيد والحال به او مدهيد ، كه من دوست مى دارم كه آواز او را بشنوم . و به درستى كه بنده اى هست كه دعا مى كند ، پس خداى ـ تبارك و تعالى ـ مى فرمايد كه : بشتابيد و به زودى حاجتش را به او دهيد و از برايش روا كنيد ، كه من آواز او را دشمن مى دارم» .

۳۱۵۸.ابن ابى عمير ، از سليمان صاحب سابرى ، از اسحاق بن عمّار روايت كرده است كه گفت : به خدمت حضرت امام جعفر صادق عليه السلام عرض كردم كه : آيا دعا از براى مرد مستجاب مى شود ، و بعد از آن به تأخير مى افتد؟ فرمود :«آرى ، در بيست سال» .

۳۱۵۹.ابن ابى عمير ، از هشام بن سالم ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«در ميان قول خداى ـ تعالى ـ : «قَدْ أُجيبَتْ دَعْوَتُكُما»^۱ ، [دعايتان مستجاب شد] و ميان گرفتن و هلاك فرعون ، چهل سال فاصله بود» .

۳۱۶۰.ابن ابى عمير ، از ابراهيم بن عبدالحميد ، از ابوبصير روايت كرده است كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود :«به درستى كه مؤمن دعا مى كند و اجابتش به تأخير مى افتد تا روز جمعه» .

۳۱۶۱.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از عبداللّه بن مغيره ، از چند نفر از اصحاب ما روايت كرده و گفته است كه : امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه :«بنده اى كه دوست خداى ـ تعالى ـ است ، خداى ـ تعالى ـ را مى خواند در امرى كه بر او وارد مى شود ، پس به فرشته اى كه بر او موكّل است گفته مى شود كه : از براى بنده من حاجتش را بگير و به او مده ، و آن را تعجيل مكن ، كه من خواهش دارم كه ندا و آواز او را بشنوم . و به درستى كه بنده اى كه دشمن خدا است ، خداى ـ تعالى ـ را مى خواند در امرى كه به او مى رسد ، پس به فرشته اى كه به او موكّل است گفته مى شود كه : حاجتش را روا كن و آن را شتاب ده ، كه من ناخوش دارم كه ندا و آواز او را بشنوم» .
حضرت فرمود : «پس مردم مى گويند كه : به اينك عطا نشد ، مگر به جهت گرامى بودنش ، و اين منع نشد ، مگر به جهت خواريش» .

۳۱۵۶.عَنْهُ، عَنْ أَحْمَدَ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ، عَنْ مَنْصُورٍ الصَّيْقَلِ، قَالَ:
قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام : رُبَّمَا دَعَا الرَّجُلُ بِالدُّعَاءِ، فَاسْتُجِيبَ لَهُ، ثُمَّ أُخِّرَ ذلِكَ إِلى حِينٍ؟ قَالَ: فَقَالَ:«نَعَمْ» .
قُلْتُ: وَ لِمَ ذَاكَ، لِيَزْدَادَ مِنَ الدُّعَاءِ؟ قَالَ: «نَعَمْ».

۳۱۵۷.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ أَبِيهِ، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ أَبِي هِلَالٍ الْمَدَائِنِيِّ، عَنْ حَدِيدٍ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ:«إِنَّ الْعَبْدَ لَيَدْعُو، فَيَقُولُ اللّهُ ـ عَزَّ وَ جَلَّ ـ لِلْمَلَكَيْنِ: قَدِ اسْتَجَبْتُ لَهُ، وَ لكِنِ احْبِسُوهُ بِحَاجَتِهِ؛ فَإِنِّي أُحِبُّ أَنْ أَسْمَعَ صَوْتَهُ؛ وَ إِنَّ الْعَبْدَ لَيَدْعُو، فَيَقُولُ اللّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالى: عَجِّلُوا لَهُ حَاجَتَهُ؛ فَإِنِّي أُبْغِضُ صَوْتَهُ».

۳۱۵۸.ابْنُ أَبِيعُمَيْرٍ، عَنْ سُلَيْمَانَ صَاحِبِ السَّابِرِيِّ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ،قَالَ:
قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام : يُسْتَجَابُ لِلرَّجُلِ الدُّعَاءُ، ثُمَّ يُؤَخَّرُ؟
قَالَ:«نَعَمْ، عِشْرِينَ سَنَةً».

۳۱۵۹.ابْنُ أَبِي عُمَيْرٍ، عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ:«كَانَ بَيْنَ قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «قَدْ أُجِيبَتْ دَعْوَتُكُما» وَ بَيْنَ أَخْذِ فِرْعَوْنَ أَرْبَعُونَ عَاماً».

۳۱۶۰.ابْنُ أَبِي عُمَيْرٍ، عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ عَبْدِ الْحَمِيدِ، عَنْ أَبِي بَصِيرٍ، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ عليه السلام يَقُولُ:«إِنَّ الْمُؤْمِنَ لَيَدْعُو، فَيُؤَخَّرُ إِجَابَتُهُ إِلى يَوْمِ الْجُمُعَةِ».

۳۱۶۱.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ الْمُغِيرَةِ، عَنْ غَيْرِ وَاحِدٍ مِنْ أَصْحَابِنَا، قَالَ : قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ عليه السلام :«إِنَّ الْعَبْدَ الْوَلِيَّ لِلّهِ يَدْعُو اللّهَ ـ عَزَّ وَ جَلَّ ـ فِي الْأَمْرِ يَنُوبُهُ، فَيَقُولُ لِلْمَلَكِ الْمُوَكَّلِ بِهِ: اقْضِ لِعَبْدِي حَاجَتَهُ وَ لَا تُعَجِّلْهَا، فَإِنِّي أَشْتَهِي أَنْ أَسْمَعَ نِدَاءَهُ وَ صَوْتَهُ؛ وَ إِنَّ الْعَبْدَ الْعَدُوَّ لِلّهِ لَيَدْعُو اللّهَ ـ عَزَّ وَ جَلَّ ـ فِي الْأَمْرِ يَنُوبُهُ، فَيُقَالُ لِلْمَلَكِ الْمُوَكَّلِ بِهِ: اقْضِ حَاجَتَهُ وَ عَجِّلْهَا، فَإِنِّي أَكْرَهُ أَنْ أَسْمَعَ نِدَاءَهُ وَ صَوْتَهُ» .
قَالَ: «فَيَقُولُ النَّاسُ: مَا أُعْطِيَ هذَا إِلَا لِكَرَامَتِهِ، وَ لَا مُنِعَ هذَا إِلَا لِهَوَانِهِ».