۳۱۷۴.از او ، از احمد بن محمد ، از على بن حكم ، از سيف بن عميره ، از ابوبكر حضرمى روايت است كه گفت : حديث كرد مرا كسى كه از امام جعفر صادق عليه السلام شنيده بود كه مى فرمود :«مردى به خدمت رسول خدا آمد و عرض كرد كه : نصف صلوات خود را از براى تو قرار مى دهم . حضرت فرمود : آرى . بعد از آن عرض كرد كه : همه صلوات خود را از براى تو قرار مى دهم . فرمود : آرى . و چون آن مرد رفت ، رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه : مقصودِ دنيا و آخرت از او كفايت شده» .
۳۱۷۵.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از مرازم روايت كرده است كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه :«مردى به خدمت پيغمبر صلى الله عليه و آله آمد و عرض كرد كه : يا رسول اللّه ! به درستى كه من ثلث صلوات خود را از براى تو قرار مى دهم . حضرت به او فرمود كه : خوب مى كنى (يا سخن خوبى به او فرمود) . عرض كرد كه : يا رسول اللّه ! به درستى كه من نصف صلوات خود را از براى تو قرار مى دهم . حضرت فرمود كه : اين افضل است . باز عرض كرد : به درستى كه من همه صلوات خود را از براى تو قرار مى دهم . فرمود : چون چنين است ، خداى عز و جل از تو كفايت مى كند آن چه را كه مقصود تو باشد از امر دنيا و آخرتت» . پس مردى به حضرت صادق عليه السلام عرض كرد كه : خدا تو را به اصلاح آورد! چگونه صلوات خود را از براى آن حضرت قرار مى دهد؟ حضرت صادق عليه السلام فرمود كه : «چيزى را از خداى ـ تعالى ـ سؤال نمى كند ، مگر آنكه آغاز مى كند به صلوات بر محمد و آل محمد» .
۳۱۷۶.ابن ابى عمير ، از عبداللّه بن سنان ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت : شنيدم از آن حضرت كه مى فرمود :«رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه : آوازهاى خود را به صلوات بر من بلند كنيد؛زيرا كه آن نفاق را مى برد و نابود مى كند» .
۳۱۷۷.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از يعقوب بن عبداللّه ، از اسحاق بن فروّخ ـ مولاى آل طلحه ـ روايت كرده است كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه :«اى اسحاق بن فرّوخ! هر كه ده صلوات بر محمد و آل محمد بفرستد ، خدا و فرشتگانش صد مرتبه بر او صلوات فرستند . و هر كه صد مرتبه بر محمد و آل محمد صلوات فرستد ، خدا و فرشتگانش هزار مرتبه بر او صلوات فرستند . آيا قول خداى ـ تعالى ـ را نمى شنوى كه مى فرمايد : «هُوَ الَّذى يُصَلّى عَلَيْكُمْ وَمَلآئِكَتُهُ لِيُخْرِجَكُمْ مِنَ الظُّلُماتِ اِلىَ النُّورِ وَكانَ بِالمُؤْمِنينَ رَحيما»۱ ؛ يعنى : او است آن خداوندى كه درود مى دهد و رحمت مى فرستد بر شما ، و درود مى دهند فرشتگانش (يعنى آمرزش مى طلبند گناهان شما را) از براى آنكه بيرون آورد شما را از تاريكى هاى كفر و نفاق و جهالت و معصيت ، به سوى روشنى ايمان و اخلاص و معرفت و طاعت ، به وسيله الطاف و هدايت . و نسبت به مؤمنان مهربان بوده و هست و خواهد بود» .